Dropsy albo pogodna bagatelka

Noelle

Opowiadanie stare, kapkę infaltylne, bez głębi ani trzeciego dna. Znalazłam gdzieś w wirtualnych odmętach. Można je zaliczyć do tkliwych wspominek "ach, te dobre dawne czasy".

Dropsy albo pogodna bagatelka

Albus Dumbledore ziewnął ukradkiem, zabębnił palcami o blat biurka i pogładził długą, siwiejącą brodę. Za chwilę profesor McGonagall miała przyprowadzić niesfornego pierwszoroczniaka na pogadankę wychowawczą. Ten mały Potter, niepokorny duch – z nim będą problemy. Zapukała.
- Proszę wejść – wykrzyknął. Młoda profesorka przełknęła ślinę i poprawiła zsuwające się okulary, po czym oficjalnie powierzyła dyrektorowi obowiązki resocjalizacyjne. Wróciła do swoich zajęć.
- No więc, mój drogi chłopcze... – rozpoczął długą mowę, jakim to niegodnym czynem jest napastowanie woźnego i jego biednych kotów. James Potter słuchał według zasady: jednym uchem wlatuje, drugim zaś wylatuje. Bez pytania wdrapał się na krzesło, beztrosko majtał chudymi nogami i z zachwytem kontemplował fantazyjnie urządzony gabinet. Wyraźnie bimbał sobie z niego, szacunku ani za knut. Gdy zabrakło argumentów, zapadła chwila niezręcznej ciszy.
- Może dropsa, chłopcze? – Wymyślił na poczekaniu i podsunął Jamesowi miseczkę cukierków.
- Dzięki! – powiedział i zaczął opychać się słodyczami. Albus podniósł brwi – większość zaczepionych ludzi mówiła stanowcze: NIE, DZIĘKUJĘ. Albo uważali, że dropsy to rzecz niegodna dyrektora Hogwartu, byli na diecie(dotyczy zwłaszcza czarownic) albo woleli bardziej wyrafinowane przysmaki. Ciągnął wykład, a zawartość pękatej miseczki topniała. Porażka wychowawcza na całego. Potter spoglądał nań łobuzerko, z iskierką przekory w ciemnych, brązowych oczach. Gdy wyżarł już wszystko, Albus zagadnął go:
- Obawiam się, mój drogi, że dostaniesz niestrawności.
Chłopiec tylko uśmiechnął się krnąbrnie. Z braku cukierków zaczął obgryzać własne paznokcie.
- Fajne hasło ma pan dyrektor. – Wyszczerzył się.
- Pewnie! – Albus puścił perskie oko. – Łatwo zapamiętać.
Musy-świstusy może nie były typowym hasłem dla wielkich dyrektorów, ale brzmiały zdecydowanie przyjemniej niż krwiożercza wywerna czy kompendium sztuki magicznej. Chyba zaczynał znajdować wspólny język z tymi dzieciakami. Przybrał uśmiech dobrotliwego dziadka i wdał się w pogawędkę o quiditchu, hogwarckim jedzeniu i tym świetnym, niesamowitym suficie w Wielkiej Sali. Po kilku minutach powiedział:
- No, czas już nagli. Muszę zabrać się do tej roboty papierkowej – z komicznie tragiczną miną wskazał na stos papierzysk wokół biurka. – Trafisz do Pokoju Wspólnego?
- Pewnie, panie dyrektorze – mruknął Potter, choć oczy miał błyszczące – pewno obmyślił nowy kawał. A przecież to dopiero pierwszy tydzień... Hogwart już nigdy nie będzie taki sam.
- Tylko sprawuj się dobrze! Nie chciałbym mieć więcej okazji do takich rozmówek – dodał ostrzegawczo, jak na dyrektora przystało.
- Tak, proszę pana, do widzenia! – odpowiedział i wybiegł z gabinetu
- Nie można ufać młodzieży, znam ten typ... – powiedział do siebie całkiem pogodnie i rozdarł nowe opakowanie dropsów.

koniec

Pies_Morderca

Ceres

Abstrahując zupełnie od kwestii kolorystycznych (mówi ktoś, kto dla samej przyjemności dyskutowania wykłócał się o to, czy ultramaryna jest bardziej niebieska czy fioletowa) chciałam odnieść się do tego oto zdania:

Noelle

Znam ten ból, sama straciłam tak kilka pierworodnych. Właśnie w tej chwili zippuję swoje dane, a potem zapiszę na płycie. Sprzęt działa podejrzanie i lepiej się zabezpieczyć...

Owo zdanie można wziąść pod lupę i drążyć, i szukać, itp. Tak zrobią jedni, np. nasza nad wyraz przyjazna Ceres Smile

. Inni zaś przebiegną wzrokiem bez zwracania większej uwagi.