nad filiżanką kawy

merrik

to coś poniżej inspirowane melodią utworu "promocja" Bartosza Porczyka z jego autorskiego monodramu "Smycz"
Polecam posłuchać przy czytaniu. Utwór dostępny [link widoczny dla zalogowanych] .

Nad filiżanką kawy

Wsypał do ekspresu stałą, niezmienną, sporą ilość najlepszej i najdroższej kawy. Czekał chwilę aż napój będzie gotowy. Przelał odrobinę do małej filiżanki i wrócił do studiowania oprawionego w skórę woluminu. Komentarze zanotowane drobnym pismem na marginesach rozpraszały jego uwagę. Miał ochotę je wymazać, ale nie robił tego. Zawsze gdy trzymał w dłoniach tę książkę, miał pod ręką również kawę, a ta go uspokajała. Był to paradoks - u większości ludzi bowiem kawa wywoływała skutek odwrotny - stawali się oni nerwowi. Łyknął mocnej kawy. Wrócił do czytania, jego wzrok zahaczył o jedną z uwag "ten fragment jest świetny...genialny opis emocji". Mężczyzna ominał ten kawałek tekstu. Po chwili
stwierdził, że ma za mało kawy, aby to przeczytać. Miał dosyć. Odłożył książkę i zaczął wspominać.

***wspomnienie***

Czarne krótkie włosy rozsypane na poduszce. Równy oddech regularnie unoszący dobrze zbudowaną klatkę piersiową. Powieki zasłaniające piękne, zabójcze, zielone oczy. Ciemne i gęste jak na mężczyznę rzęsy. Idealna linia brwi. I świadomość, że leżący w łóżku do końca życia będzie widział ciemność, zamiast koloru. Wojna wygrana, ofiary zapomniane. Kogo to dzisiaj obchodzi? Że na szpitalnym, sterylnym łóżku gaśnie powoli ich zbawca? Nie, nie ma przy nim nieodłącznych przyjaciół - rudzielca i szlamy. Oni zajęci własnym szczęściem zapomnieli o tym, że on czasem się budzi, że szuka ich dłoni, że pragnie usłyszeć znajome głosy. Nie ma też rudej, zakochanej w nim dziewczyny. Ona też zapomniała, bo po cóż jej mężczyzna który nie powie szczerze, że pięknie wygląda, bo tego nie zobaczy? po co jej kolejny ciężar, bo przecież tym jest niewidomy Harry Potter? Lecz gasnący bohater nie jest sam. Przy jego łóżku w milczeniu siedzi blondwłosy chłopak. Siedzi i czeka na najmniejszy przejaw życia, na drobny gest dłoni, czy zmarszczenie brwi. Gdy nadchodzą chwilę przebudzenia, cierpliwie odpowiada na te same, wiecznie powtarzające się pytania.

"Kim jesteś?"
"Draco Malfoy"
"Kim ja jestem?"
"Harry Potter"
"Gdzie jestem?"
"W szpitalu"
"Dlaczego?"
"Zostałeś ranny w walce przeciw Voldermortowi. Wygrałeś"
"Co nas...łączyło?"
"Byliśmy wrogami"
"Czemu tu jesteś?"
"Bo skoro nie masz przy sobie przyjaciół, powinieneś mieć chociaż wroga"
"Nadal jesteś moim wrogiem?"
"Nie"
"Kim jesteś?"
"Przyjacielem"

Ciągle i ciągle ta sama rozmowa. Jego mózg nie funkcjonował już prawie wcale. Tak mówili lekarze. A jednak...Blondyn wierzył, że będzie inaczej, że coś się stanie i Harry Potter, bohater z przypadku, zostanie uleczony. Sam nie wiedział czemu tak mu na tym zależy. Ale zależało. I przyszedł ten dzień. Czarnowłosy zaczął myśleć, kojarzyć. Przypominać sobie. I nienawidzić. Nie, nie Draco. Bo on przecież był przy nim, wojna została zakończona już dawno temu, stronnictwa które wtedy były istotne upadły, nie miało już znaczenia, po której stronie kto stał. Bo czarnego lorda już nie było, nie było też jego jasnego odpowiednika. Poumierali wojownicy o wolność i sprawiedliwość. A imię Harry'ego Pottera przykrywał kurz. Bohater z przypadku wyładowywał frustrację, za stracone lata, chwile i momenty na byłych przyjaciołach, których przy nim nie było. Wykrzykiwał gorzkie słowa, a on, Draco niezmiennie wysłuchiwał. Nie uspokajał. Otaczał ramieniem, gdy wybuch się skończył. Częstował kawą. Był. Uczył żyć na nowo, w bezimiennej pustce, ciemności bez światła. Szukał. Zaklęć, uroków, lekarstw. By wrócić wzrok. By dać ukojenie... Niczego nie mógł znaleźć. A jednak znalazł. Starą magię, popartą krwią. Morderstwo.
Zaczaił się pewnego wieczora w cieniu gospody. Znalazł ofiarę. Zabijał z namaszczeniem, szeptał formuły. Miał nadzieję, że to przyniesie efekt. Przyniosło. Najpierw przebłysk światła. Kolejna ofiara. Niewyraźne zarysy postaci. Jeszcze jedna. Ostry, idealny wzrok. Draco niczym świat, który gotowy był poświęcić swojego bohatera, by zyskać spokój - nie liczył się z ceną. Czym były trzy życia w machinie codzienności? Niczym.
Harry uśmiechnięty, Harry szczęśliwy. Draco spokojny. Przez moment sielanka. Tylko chwila. Potem przyszła Ginny, Ron i Hermiona. Napad szału na ich widok. Dracon przytrzymujący szarpiącego się Harry'ego. Czarnowłosy się trzęsie. Osłabiony. Malfoy zimnym gestem wyprasza ich. Zaznacza, że mają nie wracać. Sielanka powraca. Na moment. Napady szału, przeplatane napadami depresji. Częstsze i silniejsze. Draco się boi. Pije kawę. Więcej i więcej.

***

Cichy jęk z sypialni. Draco słyszy już nawet szept. Odstawia kawę i wraca do pokoju w którym umiera powolną śmiercią zapomniany bohater z przypadku.
Z sypialni dobiegają przyciszane głosy. Filiżanka kawy - pośpiesznie i źle odstawiona - upada i rostrzaskuje się o podłogę, parująca brązowa ciecz rozpływa się po kuchennej podłodze.

Hekate

Uj, widzę, że zupełny brak odzewu komentujących. Nieładnie. Wręcz brzydko!
<marszczy groźnie brwi>

Właściwie za ten fragment:

Windykatorka

Dziwny tekst, właściwie. Po pierwszym przeczytaniu miałam wrażenie, że jest trochę o wszystkim o i niczym. Po drugim lepiej załapałam^^, ale wciąż zdecydowanie czegoś brakuje. Nie ma żadnego punktu zaczepnego, kolejne myśli pojawiają się i rozpływają, a o całości zapomnę za parę minut. To jest albo za krótkie, albo zbyt rozwleczone (w sensie:lepiej byłoby skupić się na jednym aspekcie).
Fakt, niedopracowany tekst. A do tego odkryłam, że Draco/Harry (niekoniecznie slash, jakiekolwiek połączenie, tak jak tutaj np.) przejadło mi się chyba. No ale to nieważne;P.

merrik

Szefowo beta była. I uh wstyd mi że tyle błędów zostało. Dzisiaj pod wieczór jeszcze raz się tym zajmę. Dziękuję za ich wskazanie:)

EDIT
To co nakreśliłaś już poprawione. co do pozostałości dzisiaj tekst idzie do bety. Jak tylko poprawkę dostanę umieszczę nową wersję Smile

Natalia Lupin

Jeżeli są jakieś błędy, to zignorowałam je i skupiłam się na treści.
Bardzo mi się podoba.
Jest ciepłe i gorzkawe.
Ciche.
Piękne.
Polubiłam Harry'ego Pottrea. Draco nie musiałam, bo go i tak lubię.
Szczerze mówiąc, nie wiem, co jeszcze napisać. Cała moja opinia mieści się w opisach filiżanki kawy. Różnica jest tylko jedna- kawy nie cierpię, a to opowiadanie...