Idiotka [LOST]

Aurora

Zainspirowane bulimią SHannon i jej stosunkami z Boonem... I w ogóle.
Lubię moje wyobrażenie o Shannon. Naprawdę.

Idiotka

Siedziała przy wodospadzie i kołysała się zamyślona.
Shannon.
Rozejrzała się w poszukiwaniu źródła głosu. Wyglądało jednak na to, że wszyscy spali.
Splatała z włókien coś w rodzaju rzemyka. Nie wiedziała, po co, ale robiła to.
Wiedziała, że mają ją za idiotką. I było jej z tym dobrze.
- Nikt mnie nie lubi – zanuciła cicho. – Wszyscy mnie nienawidzą. Idę do ogrodu jeść robaki.
Roześmiała się słabo.
Wszyscy mieli ją za idiotkę. Nawet Sayid, ten kochany, czuły Sayid.
Nie chciała, by się to zmieniło. Było jej z tym dobrze – mówiła bzdury, zachowywała się jak niedopieszczona księżniczka i nie musiała się niczym martwić.
Shannon.
Tylko Boone... On znał prawdę.
Ale Boone nie żył.
Niech mówią, co chcą – ona wiedziała, że ten stary parszywiec go zabił. Zrobił to dla cholernej wyspy i jeszcze bardziej cholernego włazu.
Gdyby nie Sayid... Umiała strzelać.
Shannon.
Spojrzała. Tuż obok niej siedziała dziewczyna.
Chowała głowę w ramionach, jakby czymś przerażona. Krótkie, prawie białe włosy błyszczały w świetle ogniska.
- Nikt mnie nie lubi – śpiewała. – Wszyscy mnie nienawidzą. Chodź ze mną do ogrodu jeść robaki.
Popatrzyła na Shannon brązowymi oczami.
Obie wstały i ruszyły w głąb dżungli.
Dziewczynka była niska i gruba. Gdyby nie oczy, można by pomyśleć, że jest chłopcem. Miała w swoich ruchach coś ciężkiego i odpychającego.
- Kim jesteś? – zapytała Shannon obojętnym głosem.
- Przecież wiesz – dziewczynka nawet nie odwróciła się w jej stronę.
I Shannon wiedziała, że ona ma rację.

<>

Gruba dziewczynka schowała się w pokoju i rozpłakała.
Wszystko ją bolało po... po wydarzeniach z szatni, ale najbardziej bolała ją dusza.
Rozejrzała się dokoła niepewnie i wyciągnęła ze skrytki gruby, nieco naderwany zeszyt.
Zanim zdążyła zacząć pisać, do drzwi ktoś zapukał.
Szybko schowała pamiętnik.
- Kto tam? – zapytała, próbując ukryć drżenie w głosie.
Drzwi się otworzyły i stanął w nich Boone. Na widok zapuchniętych oczu siostry wszystkiego się domyślił.
Usiadł na łóżku i przytulił ją mocno.
- Teraz będzie dobrze, Shann – ocierał łzy z oczu dziewczyny. – Idziesz do tej swojej szkoły, tam będzie lepiej. Wszystko się zmieni, no... nie płacz już.
- Nie mam już siły, Boone – czuła, że znów do oczu napływają jej łzy.
- Nie mów tak, ślicznotko...
- Jestem brzydka, Boone. I gruba – szepnęła cicho. – Myślisz, że tego nie widzę?
- Nie jesteś – Boone patrzył na nią tak, że ciarki przebiegły Shannon po plecach.
Spuściła wzrok niepewnie.
- Boone... – odsunęła się od niego.
Po chwili usłyszała trzask zamykanych drzwi.

<>

Shannon szła za dziewczynką, głębiej i głębiej.
- Nikt mnie nie lubi... – zaczęła śpiewać głośno dziewczynka.
- Wszyscy mnie nienawidzę... – dodała Shannon.
- Idę do ogrodu jeść robaki – zakończyły obie.
Dziewczynka odwróciła się do Shannon i spojrzała dziwnie, poważnie.
Po chwili rozpłynęła się w powietrzu.
Shannon z głośnym płaczem podeszłą do wraku awionetki i usiadła na skrzydle.
Czasami nie chciała być idiotką...

<>

- Shannon? – usłyszała głos macochy. Dochodził z jej pokoju.
- Tak? – stanęła w drzwiach i zamarła... ONA znalazła jej pamiętnik...
Wymachiwała nim w powietrzu z pretensją.
- Co to ma być, panienko?... Myślę, że niektóre z tych... hm... informacji mogłyby zainteresować twojego ojca, czyż nie? – twarz kobiety wykrzywił złośliwy uśmieszek. – Jednak...
- Proszę... Tylko nie pokazuje tego tacie, proszę... – Shannon miała wrażenie, że zaraz zemdleje.
- Co ty na... wyjazd do Paryża? Co, Shannon? – kobieta wstała i podeszła do niej. Była prawie o głowę niższa i zapewne szczuplejsza 40 funtów...
Shannon czuła do niej obrzydzenie. Wyrachowana, piękna suka.
- Na rok, pod pozorem szkolenia twojego francuskiego... I już nie wrócisz, maleńka – roześmiała się szorstko macocha. – Co ty na to, Kopciuszku?
Shannon nie mogła z siebie nic wydusić. Wściekła kiwnęła tylko głową.
- Wspaniale! Wiedziałam, że jesteś rozsądna – macocha położyła pamiętnik na szafce. – Trzymaj się od Boone’a z daleka... Wyjeżdżasz za tydzień.
Dziesięc minut później Shannon paliła pamiętnik w umywalce.
Z dziką satysfakcją patrzyła, jak płomienie pochłaniają jej poprzednie życie.
- Żegnaj, niedojdo Shann – szepnęła, ważąc w dłoni zapalniczkę. Spojrzała na resztki popiołu w umywalce. – Witaj, Princesse Rutheford.
Wsadziła dwa palce do gardła i zwymiotowała.

<>

Sayid potrząsał nią przestraszony.
- Shannon – szeptał, a ona tylko się uśmiechała. Miał głupi akcent. A jej śnił się Boone.
- Shannon – potrząsał nią. – Baliśmy się o ciebie... Ja się martwiłem. Dlaczego tu przyszłaś?
- Sayid... – szepnęła, gładząc jego policzek pieszczotliwie. – Ja nie zawsze byłam taka.
Boone jej pozwolił. Boone jej kazał. I ona też tego chciała.
- Jaka? – spytał Sayid, śmiesznie marszcząc brwi.
Roześmiała się.
- Księżniczka tak naprawdę jest Kopciuszkiem, Sayid – wstała i przytuliła się do niego. – I właśnie uświadomiła sobie, że może o tym powiedzieć Księciu. Może powierzyć mu swój sekret...
Uśmiechnął się tym swoim lekko rozbawionym, rozjaśniającym oczy uśmiechem.
- Nigdy nie byłam większą idiotką, jak w tej chwili.

Koniec

Noelle

Jakby nie było: w Lost nie ledwo ledwo kapujem co jest co. Ale jako wszelka literackość - to widzę tu perełkę...

Mój najulubieńszy klimat! Ponuro-melancholijny. Popisałaś się, ładny styl. Ładnie.

Tak ładnie, ż brak słów Wink

Puszczyk

Jak ja kocham Losty!
...
eghemm... tak...

Wiesz Ori, podoba mi się twoja wizja Shannon. Nawet bardzo. ^^
To takie, usprawiedliwiające jej charakter i to za co jej tak niecierpię, hyhy. A raczej niecierpiałam na samym początku, bo potem zmieniłam do niej stosunek.
I Boon... Boon. Boona lubię. Trochę mnie denerwował z tym swoim "muszę-opiekować-się-moją-siostrą-bo-jak-nie-to-przecież-ona-się-zabije-jak-złamie-paznokieć-a-ja-
ją-kocham-ale-shhh-tego-się-nie-mówi-na-głos", ale to tylko czasami. A w twoim wydaniu jest słodki.
Zaś macocha co stuprocentowa suka. Wink

I bardzo lubię twój styl. Taki plastyczny i wprowadzający specyficzny klimat. Perełka.

I kropeczkę na końcu.

Aurora

Cieszę się, że wam się podobało... Ech i jestem nieco rozeźlona na Dżej-Dżeja za dzisiejsze wykończenie Shannon Sad

ona i Claire chyba były najfajniejsze (tzn. Claire jeszcze żyje, na szczęście)...

Ceres

Ja się nie znam (prónowała, mawet dzisiaj oglądać, ale jakoś tak niespecjalnie mi się chciało), ale musze powiedzieć, że zgadzam się z Noe - to jest bardzo dobry kawałek literatury, z całą swoją fanfkiowością. Melancholijne, ale z Happy Endem.

Skojarzyło mi się z Vanity Fair - przez tego całego opiekuńczego Sayida i Shannon z klapkami na oczach.

I kondolencje z powodu utraty głównej bohaterki.

Aurora

No cóż, o tym, że Dżej-Dżej pozbędzie się Shann wiedziałam... hm, odkąd zrobiłyśmy sobie z Kath maraton Lost Wink

Osobiście uważam, że za kopciuszkowate mi wyszło, huh.
A 'moja' macocha w tym całym gnębieniu Shannon kieruje się dobrem syna, co tu mówić. <a to, ze przy okazji jej nienawidzi, to tak na boczku>
Nadal uwielbiam Shannon i ją choćby zmartwychwstanę, o! Smile

Ceres

Suszarki zapewne by się z tobą zgodziły... a ponieważ Sever również jest skazany na wymarcie, ja też. Very Happy

Zbyt kopciuszkowate? To nie o to chodziło?

Aurora

Chodziło... ale takie strasznie płąskie wyszło. A co tam - lepiej pisać płasko, niż głęboko, ażeby nikt nie zrozumiał (nie to, że odnosi się do was, ale tak ogółem) Wink

Hmm...
Nie damy Severa ukatrupić, o nie! Będziem o nim nadal pisać, niezależnie od wymysłów Joaśki, o!
<a taką po kawałku suszarką to byłam przez pewien czas - pierwotne forum SB było fajne, byłam jedną z tych użytkowniczek na 1 stronie użytkowników, jednak nie publikowałam>

Ceres

Ba, ja nawet byłam wściekła, jak Syriusza ukatrupiła pani JKR. Fajny chłop był, po prostu... nie kwalifikował się do kategorii ulubionych bohaterów. I nagrabił sobie tą aferą nad jeziorem, podobniej jak incydentem z wilkołakiem.

Aurora

No, i mi po Syriuszu została skłonność do wskrzeszania bohaterów... i anty-kanonu, oczywiście Very Happy

Tia, Syriusz... Bardzo lubiłam go w 5 tomie... i niestety... <wzdycha>

Natalia Lupin

Czy ja mogę odejść od tematu Severowego i skomentować? Wink

Dziękuję.
Więc, po pierwsze, uważam, że Shannon bardzo ciekawie wyszła. Ponieważ nie oglądałam ostatnio dwóch odcinków (tydzień temu jednego i wczoraj jednego), to nie bardzo wiem, co wymyśliła Ori, a co było napomknięte, ale mi to nie przeszkadza. Shannon tutaj pasuje idealnie do tej z LOSTów i dokładnie się uzupełniają.
No a Sayid... wiadomo, że go uwielbiam i ten tekst pozwala mi go uwielbiać dalej.

I mam nadzieję, że to o glupim akcencie- to tylko zdanie Shannon. Bo akcent jest przecudowny. tak na marginesie, podobny ma Oded Ferth.

Hekate

No, jak do tej pory, to chyba najlepszy twój fanfik. Biorąc pod uwagę wszystkie władcopierścieniowe i potterowe też. Właściwie nie mam nic do dodania, bo i forma i treść są takie, jak być powinny. Jeżeli tak na ciebie wpływają Losty, to chyba normalnie zacznę je lubić Wink

Brawo!

Aurora

Łoj jejć. Serio, Szefowo? <przegląda tekst> Heh, Lost nigdy za mało, jak dla mnie...
Co do akcentu Sayida - jestem wierną fanką jego 'tri antana' xD A Shannon, to Shannon - od jej nastroju zależy to, czy w danej chwili Sayid jest kochany, czuły i takie miłostkowe pierdółki, czy ją wnerwia. A w tym przypadku akurat - Shannon jest taka rozkojarzona i to jest pierwsza myśl o Sayidzie, jaka jej do główki przychodzi...