neoliryk; mój starożytny ród; into, outro

Noelle

neoliryk

neoliryk?
neoliryk!
epifatium dla
rymu

nikt dziś już nie pisze prawdziwych
wierszy; i to nas bardzo smuci
tylko od grafomanów tkliwych
znać co dusza pod nosem nuci

a to co powyższe
i to co poniższe
to tylko wyjątek

oni to maską Epikura
obmierzłą zakryci szczelnie
twiedząc, że tak ich już natura
stworzyła, dalej bredzą dzielnie

a gdyby tak
zhumanizować umysły ścisłe
zbajdurzyć bogami bohemy
stworzyć nową treść

nikomu nie chce się nawet chcieć
przepadły ostatnie rojenia
zostaje tylko nadzieję mieć
że macie coś do powiedzenia

i ci będą mówić a
tamci liczyć sylaby
(liczenie to taki
nawyk matematyków)

i zmieszają się dwa głosy
powstanie nowe proroctwo

mój starożytny ród

choć nazwisko nie skażone
szlachectwem z Wiosny Ludów
a prostotą sierpa i młotu
bezbarwnego tłumu

to wiem że
moja krew płynie srebrzysta
ta czerwień jest tylko
omanem

porąbane genealogiczne dęby
i nagrobki sproszkowane
i księgi zamknięte

tylko niebo przy mnie
wierne niebo jedyna stała
zrozumiałam

moją babką jest Gwiazda Polarna
moim dziadkiem Krzyż Południa
a ja jestem cichą kruszyną
w cieniu Protoplastów
na planecie Ziemia

into, outro

nie powstał z prochu
i nie stał się prochem
nie on
może inni
nie on

gdy on się rodził w huku
Big Boomu sarnookie
Gwiazdy nuciły mu do snu
jeszcze lepiąc go z pyłu
jak z klocków lego

życie i wegetacja i egzystencja
to jest zwykle pośrodku coś
coś tak pomiędzy otwarciem
a zamknięciem drzwi

gdy on umierał przy szmerze
aparatur tylko wytęsknione
Gwiazdy przyjęły swoje dziecię
z należnym mu hymnem atencją
krzykiem niesłyszalnym
ludzkiemu uchu

Joan P.

Podoba mi się neoliryk, może dlatego, że naprawdę nikt już nie pisze prawdziwych wierszy i to naprawdę smuci.
Białe wiersze są dla mnie nieznanym światem. Nie wiem nawet, jak się ocenia, czy mają sens czy nie, bo dla mnie nie mają go wcale. Przypadkowo dobrane słowa, swobodna interpunkcja... Nie, nad wierszem się trzeba napracować. Nie chodzi mi już o te liczenie sylab, chór z sylabami - ale naprawdę trudno napisać dwie linijki, które mają sens i się rymują. A skoro kuplety są trudne, co do dopiero długie wiersze.

Tyle na temat obrony rymu.

Czytając rymowane wstawki, mam wrażenie, Noeś, że nie pochlebiasz rymowanych wierszy. Cóż, o gustach się nie dyskutuje, ja wyłączam białe z poezji tak jak techno z muzyki.

Noelle

Ja bym nie powiedziała, że negatywny. Zdaję sobie sprawę, że klasyczny jest trudniejszy, chociaż traktuję je bardziej pół na pół, chociaż wiadomo, sama raczej piszę te białe.

Do napisania skłoniły mnie dwie sprawy. Jedna, słowa dziadka, który machnął ręką, coś się tam śmiał, jak mu pokazałam kiedyś "komborskie dróżki". Za prawdziwe uznawał tylko rymowane. To było trochę... Ech. Drugą rzeczą, to rozmowa nauczycielki z bibliotekarką, jak poszłam z nudów na kołko poetyckie. Jak się zachwycały miernotami. Białymi właśnie. I ktośtam opowiadał, jak to mu brat odradzał rymy, gorąco odradzał. "No tak, TERAZ już się tak nie pisze...". rzucone beztrosko. Szkoda trochę. No i takie rozdarcie, w sumie nie wiadomo, co myśleć Smile

Rany, obiecuję, że więcej epopei nie będę pod własnymi potworkami pisać... Ale neoliryk jest ważny. Gdybym miała go komuś zadedykować, to właśnie dziadkowi.

Joan P.

Noelle, to smutne, ale teraz naprawdę będą się zachwycać białymi miernotami. Zresztą techno też ściąga tłumy. Ludzie zgłupieli i ogłuchli.
A temu młodemu człowiekowi, co mu brat rymy odradzał, współczuję. Pisze się tak, pisze. Nie dajmy rymowi upaść.
Rozumiem dziadka, sama jestem niedzisiejsza.