Nie-idealizować

Vellocet

Nie-idealizować

kropla krwi na umyśle
ręce plami bezradność
boże
daj mi kolejne marzenia
daj mi znaleźć sens w jego braku

wody! wody skąpią w edenie
wody!

marnieją nam dzieci na frontach karuzel
marnieje nam czas formaliną legendy zalany
biją w dzwony
szósta wojna o niepodległość
szósta wojna o nieskończoność
niedoskonałość

boże
proszę daj mi siłę
nie chcę być idealna

puste znaczenia gniją na półkach
milionowe drobinki kurzu w powietrzu
przegrały

przegramy
krzyżują ludzie spojrzenia po sobie
puste
niech psy o kości walczą

hej panie neutralny!
zahaczam butem o kawałek brudnego chodnika
w drodze do swojego paradoksalnego raju
zaplątana w euforii bytu
chcę dać się uwięzić
w niedoskonałej rzeczywistości

Hekate

Bardzo ciekawa rzecz.
Nie dość, że treściowo, ale jeszcze technicznie, widzę staranność w wersowaniu, tu każde słowo ma swoje miejsce.

"daj mi znaleźć sens w jego braku"
To jest dopiero rozpaczliwe błaganie! Wielu ludzi już o to prosiło, często nie formułując dosłownie, i dalej będzie prosić.
Pewnie bez skutku.

świetny okrzyk z wodą w edenie

Nie podobają mi się tylko dwie strofy, niestety - jak podejrzewam - dla autorki najważniejsze (chociaż moim zdaniem wcale niekoniecznie)
Chodzi mi o ten zwrot do boga o nieidealność i o ostatnią strofę.

Pół biedy nieidealność. Chociaż mnie to wybrzmiało trochę jak z jakiegoś czasopisma dla nastolatek. Gorzej z zakończeniem, które jest zdecydowanie przeładowane.
Przymiotnik "paradoksalnego" burzy rytm, jest za długi.
"neutralny"
"brudny"
"paradoksalny"
"niedoskonały"
Za dużo na niewielkiej płaszczyźnie. Tu się aż prosi ostra puenta, która uderzyłaby odbiorcę między oczy.
Dlatego bardzo proszę, pomyśl nad tym, bo wiersz warty jest doszlifowania - mimo niedoskonałostek zapada w pamięć.