pierwotny

Hekate

PIERWOTNY

niepokój zaskwierczał w żarówce;
spojrzeniem w okno zedrzeć
skrzydło ćmy
śledzić błędne ogniki
co kiedyś na manowce
a dzisiaj sobie tylko na zgubę
płoną między szprychami roweru

cień bez postaci nie dlatego
że podwórze bauera równy haft
i w ustroniu wspomnienie dzwonnicy

cień bez postaci z latarnią
kołyszącą się w rytm wisielca
na sznurowadle wiatru

coś we mnie z tego dębu świętego
jak ucieczka
wir niedomyślenia w tańcu
wyznawczyń wina chrzęst
bransolet i kości

za skrzydłem ćmy wieniec
spleciony ślepiem cerbera
- nie śpię czekam ofiary
mówi i światło gaśnie
na chwilę

blaidd

Ładne. Nie mam zielonego pojęcia dlaczego, ale skojarzyło mi się z fioletem oraz dżwiękiem kartkowanej książki, szczególnie takiej, o cięzkich, białych kartkach.
Śliczne, ulotne szczegóły, zwłaszcza te ogniki w szprychach.
Ale najbardziej spodobała mi się ta strofka:

Aurora

Chyba musiałabym to czytać i czytać w nieskończoność, żeby coś pojąć.
Ale ważne są emocje, skojarzenia, etc.

Pierwotny, sam tytuł. Adekwatny do wiersza, ja tu widzę wiele pierwotności, bo i Cerber, i ten święty dąb (celtycka mitologia?... nie wiem, nie wiem).
Ogólem - kochane, pierwotne, magiczne i zatracone pogaństwo. Ale... nie tak całkiem zatracone. Bo gdzieś w nas jest, jako ten niepokój, budzący się w ciemności.
Tak mi pasuje do ostatniej pogody i moich nastrojów - noc, za oknem świszczy wiatr, a w głowie myśl - "to wiatr, czy jednak... coś innego? coś dawnego, o czym zapomniano? a może ten wiatr jest wyjącym bożkiem, zbierającym żniwo - raz na sto lat się budzi i..."

O, i ten cień. I wisielec. Cień czegoś, czego już nie ma. Cień pierwotności? Tych kultów, bożków, świętych drzew, które były? I widoczny przez okno, w szprychach roweru błędne ogniki...
I ćma. Dla mnie ćmą jest człowiek, który niebezpiecznie zbliża się do źródła światła... (którym jest pierwotność)... ale to nie jest płomień świecy, w którym spłonie ćma/człowiek. O nie, to jest żarówka, to jest ten cień, który jest tylko cieniem, jest przesłanką dawnego płomienia, może najwyżej poparzyć, ale nie spopieli...

Ja widzę w tym tęsknotę, tak dla Ciebie typową. I widzę w tym też Hekate, ale mitologiczną, żądną ofiar, cień, tęskniący do dawnych 'dobrych' czasów.

I oto moja interpretacja...
(tak, teraz będę bała się usnąć, o tak, tym bardziej, że niepokój we mnie cały czas płonie)

Hekate

Dziewczęta, jesteście genialne interpretacyjnie Smile

Jutro może rozwinę ten komentarz, ale dzisiaj...
Ori, normalnie mnie zatkało - tak, tak i jeszcze raz tak! Trafiłaś w dziesiątkę. No i co? Faktycznie tak trudno zrozumieć moje wiersze?

dopisek wtorkowy:
Myślę, że sedno sprawy tkwi w tytule. Pierwotny, to określenie bez przedmiotu, do którego powinno się odnosić. Stąd różnice interpretacyjne. Blaidi połączyła pierwotny z niepokojem, a Ori z płomieniem. Moim zamiarem była właśnie ta dwoistość, chociaż nie ukrywam, że płomień jest dla mnie ważniejszy. Bez płomienia nie byłoby niepokoju.

blaidd

(japa roześmiana)
Do usług, Szefowo.

Aurora

Czasem to sama zaskakuję się swoim ukrytym głęboko gieniuszem, Hekate Very Happy

Muszę chyba częściej fundować sobie czytanie Twoich wierszych i próby analizy i interpretacji. Porządnie rozgrzewają szare komórki. I kto nie tęskni za pierwotnością... (w sensie, ja tak)