Wierszyje

Joan P.

Cóż... Nie pamiętam, kiedy ostatnio napisałam coś, co się rymowało.

Miasto

Znów wyję do ściany
Za oknem obraz pijany
Niby cogito ergo sum
A tam przecież ludzi tłum
Z pracy lub do pracy
Tłum przecież nic nie znaczy

Awaria moralności -
Nie naprawiać prościej
Dziurawa jak drogi
A w środku brudu złogi
Wyrzucona na ulicę
Już nie krzyczy, z okna widzę

Nikt nie wie, o co chodzi
To nikomu nie zaszkodzi
Za oknem obraz znany
Powyję do ściany
Nie widać księżyca
Nie usłyszą wycia

Aurora

Jo, Jo, Jooooo!
Fajowe, ułóż jakąś muzyczke i pośpiewaj. To musi być zaśpiewane!
<próbuje powyć> Wink

Podoba mi się. Prostota, bez udziwnień i tak coś mi się w tym podoba.
Literówka w trzeciej strofie, wersie 2. niekomu

Joan P.

Napisane pod wpływem ''Podmoskiewskich wieczorów''

Warszawskie wieczory

Przed laty mój dziadek powiedział
Warszawa! Ja liubliu tiebia!
A ja, się włócząc po mieście
Myślę – stąd mnie zabierzcie!
Bo wszystkie dzienne pozory
Nikną w warszawskie wieczory

W dzień i w lepszych dzielnicach
Możesz się przejść po ulicach
Lecz noc na Mokotowiu
Zaszkodzi twojemu zdrowiu
Bo wszystkie dzienne pozory
Nikną w warszawskie wieczory

Jest tyle miast do zwiedzenia
Poznania, zobaczenia
Trzeba się przecież rozwijać
Warszawę – można omijać
Bo wszystkie dzienne pozory
Nikną w warszawskie wieczory

Joan P.

Popełnione po przeczytaniu Antygony i obejrzeniu Katynia, gdzie podobny wątek aż wali po oczach.

Ismena

Czy tę tajemnicę kiedyś rozstrzygniono
Którą lepiej być – Ismeną czy Antygoną?
Czy pozostać wierną i zginąć szlachetnie
Czy żyć póki śmierć naturalna nie przetnie?
Być mężną, odważną, zabić się dać
Czy w niezbyt chlubnym przeżyciu trwać?

Próbując przebrnąć przez Sofoklesa dzieło
Myślę nad ich losami – skąd mi się to wzięło?
Co z tego za pożytek, gdy zwłoki brata zbiera
A później z własnej ręki w grobie umiera
A przecież jej siostra, Ismena, żyje
Żyje, i cóż z tego, że hańby już nie zmyje

Wszyscy wokół prawią o męstwie i szlachetności
Lecz ja bardzo wątpię o ich przydatności
Chcesz być bohaterem – bądź, nikt ci nie wzbrania
Ale rzadko staje się herosem bez umierania
Może to niechlubne, natury swej nie zmienię
Chcesz być Antygoną, bądź – ja wybrałam Ismenę

Aurora

O! O! Oooo!
Interesujący temat, kiedyś też się nad tym zastanawiałam. Trochę w wykonaniu niedoróbek (niewiele), np.

Noelle

Znając twoją gryfońską naturę, pewnie to ten typ wiersza, gdzie podmiot lityvzny to definitywnie nie ty... Przyjemne te rymy, tematyka. Czasami przerabianie lektur przydaje się... do czegoś. Tylko czasem, samemu o wiele przyjemniej.

Joan P.

Joan P.

Nie wiem, czy to nie przesada, ale napisałam. Bądźcie spokojni, żadnego innego z tej lektury już nie będzie.

Antygona

O Antygono, o męskim sercu
Tyś nie stanęła na ślubnym kobiercu
Tyś wzięła rodziny stronę
I nie zlękła się Kreona
Nikomu nigdy nie uszło uwadze
Cokolwiek o twej sile i odwadze

Twoje męstwo, wszędy chwalone
Lecz nie wiem, czy słusznie sławione
Nikt nie udzielił mi odpowiedzi
Cóż można śmiercią swą dowodzić?
Cóż za pożytek ze strugania bohatera
Skoro bohater zawsze umiera?

Antygono, cóż się działo w tej głowie
Że umarłaś dopiero w grobie?
Tego nie zmierzy żadna miara
Czy słuszna byłą twoja ofiara
Lecz ja wiem swoje – Antygono mężna, lecz głupia
Bo cóż to jest za chwała umierać za trupa?

Joan P.

To właściwie pierwszy wierszyj od dłuższego czasu, który nadaje się do publikacji.
Myślę, że trochę przesadzam... ale to właściwie odpowiednia chwila, żeby pomyśleć o przyszłości. Tak mi się wydaje. W końcu za dwa lata będę musiała wszystko robić na własny rachunek.
Inspirowane dwoma piosenkami kabaretowymi, których tytułów nie pamiętam. Jedną śpiewała Sonia Bohosiewicz, drugą Kabaretus Fraszka

Epitafium

Ja nie chcę myśleć o przyszłości
O dopełnianiu formalności
O studiach, lecz wcześniej maturze
Bez której nie zatańczę i na rurze
O wyścigu szczurów w metrze
O zmienianiu się na lepsze
O ślęczeniu za obcym biurkiem
O piciu samemu gdzieś pod murkiem

Gdy się wlecze życia nić
Powoli odechciewa się żyć
I czeka już firmowe biurko
Aż dni zaczną lecieć ciurkiem
Aż każdy będzie taki sam
To dorosłość, jaką znam
Marzę tylko, by pozostać dzieckiem
By dalej móc tańczyć na żyletce

Mam tylko piosenki i rysunki
Opowieści muzycznej ćpunki
Gitarę z rozklejonym gryfem
Permanentny katar i chrypę
Nieuleczalną grafomanię
Co mną miota nieustannie
Lecz to wszystko nic nie znaczy
Dla przeciętnych chlebozjadaczy

A ja chcę żyć trochę inaczej
Nie jak szarzy ci zjadacze
Chciałam zawsze być artystką
Mieć do krawędzi cudownie blisko
Żyć według mego szaleństwa
Bez kaftana bezpieczeństwa
Poczuć, jak to jest na scenie
Spełnić jedyne to marzenie

Chcę żyć jak w bohemie
Pójść w społeczne zatracenie
Żyć, jak trzeba – pełną parą
Żeby ciągle było mi mało
Nie mieć na wikt i opierunek
Mieć za to własny szacunek
Za dobrze przeżyte życie
Z jajem, rozmachem i nie skrycie

Aurora

Jooo, nie wiem, jak umknęła mi Antygona, ale uwielbiam ten wiersz. Ta ironia, mrau.

Noelle

A nasza Jo dalej wierna rymowaniu. Szacun.

Epifatium? Raczej manifest "jestem jaka jestem".

Joan P.

Noeś, wierna jak wierna - ja po prostu białych wierszy nie rozumiem, nie trawię i nie lubię. Z wzajemnością. Znacznie trudniej jest napisać coś, co ma sens i się rymuje, niż to, co ma sens i się nie rymuje.

EMOcjonalne? Kurde, wstaw słowo ''żyletka'' i od razu lecą skojarzenia.... A i tak w szkole ostatnio nazywają mnie skinem przez mojego jeżyka na łbie, mimo, że taki ze mnie skin, jak z Oleśki baletnica.

Ten cytowany rym też akurat mi się nie podoba, ale nie mam zielonego pojęcia, co z nim zrobić.

Noelle

Pewno zabrakło rymów Very Happy

Hm, pomyślmy...

Maturze, naturze, rurze, chórze, górze, chmurze, dziurze...

nawet nie czuje kiedy rymuje Very Happy