 Wysłany: Śro 13:26, 21 Cze 2006 Temat postu: |
|
| Bardzo dobra miniatura, Ori. Kolejna zresztą. Szczególnie narracja mi się podoba, ta... no... dialogizacja monologu, że się fachowo wyrażę. Chociaż tak naprawdę na twoje dziełka nie powinno się patrzeć z technicznego punktu widzenia, bo najważniejszy jest przecie ładunek emocjonalny. Uwielbiam tę twoją zdolność zarażania emocjami, mimo że to tylko słowa, teoretycznie martwy twór i to jeszcze zza ekranu komputera.
Jak czytam, to mam wrażenie, że rozumiem. Nie umiem wyrazić, ale rozumiem, zresztą może to tylko ułuda... Ori, to już nie jest talent, to magia! |
|
| Wysłany: Wto 22:05, 20 Cze 2006 Temat postu: Byli/Dym |
|
| Powstałe w nagłym ataku paniki. I pod natchnieniem mojego własnego wiersza.
Byli/Dym *** słońce już zaszło łzy deszczu spływają po pustych oknach domu zniknęło światło z nich ich dusze uleciały w dal nieznaną o gdzie jesteście zagubieni przyjaciele kochankowie wrogowie gdzie jesteście? co się z wami stało bo mnie jedynie pozostasło samotne ciche ciało... Szła ciemnym korytarzem powoli. Absolutna cisza. Serce w gardle i dusza na ramieniu. Bieg do włącznika i znowu cisza. Oczekiwanie. Szum bijącego serca. Ciche cmokanie nagich stóp, schodzących po blaszanych schodach. Bieg do kolejnego włącznika. Nie ma, nie ma, panika, nie ma ich, nie ma! - Gdzie jesteście? – zduszony okrzyk. – Jesteście tu? Gdzie jesteście? Bieg. Nie ma ich, nie ma, nie ma! Zniknęli! Jeszcze ciepły dym w popielniczce i czerwonoświecące resztki papierosa. Usiadła na krześle. Załamała ręce i ukryła twarz w dłoniach. - Gdzie jesteście? Przecież tu byliście… byliście… - cieniutki głosik zamilkł porażony. Przecież nie mogli zniknąć. Byli tu przed chwilą, tak, tu, w tym miejscu… Ale ich już nie ma. Nie zniknęli, na pewno nie, są, są, zaraz wrócą… Więc jak to wyjaśnisz? Byli, a teraz ich nie ma. Zniknęli. Nie mogli, to niemożliwe, na pewno nie. Przecież krzesło jest jeszcze ciepłe, o, czujesz przecież… Przed chwilą byli tu… Ale już. Ich nie ma, kotku. I nie będzie. Zignorowała natarczywy głosik w swojej głowie. Na pewno są, zaraz wrócą… - Gdzie jesteście? Nie żartujcie ze mnie! – spróbowała raz jeszcze. Nic. To niemożliwe. Nie mogli zniknąć, nie tu, nie teraz!... Przecież to niemożliwe, nie, na pewno nie... Wstała zniechęcona. Ukryli się. Jak zawsze. Ruszyła wychodzoną w zakurzonych dywanach ścieżką. Znajdzie ich. Nie mogli odejść. Nie. Nie teraz. To… może nie za wcześnie, ale to nie pasuje. To nienaturalne. To zbyt logiczne. Nie. Deszcz zabębnił o szyby, gdy z namaszczeniem przesuwała palcami po nierównych ścianach w poszukiwaniu włącznika. Światło przyniosło ból i poczucie samotności. Nic. W pokoju unosił się tylko stary zapach papierosów i kurzu. Byli i ich nie ma. Zniknęli. Nieprawda. Po prostu – odeszli. |
|