 Wysłany: Nie 0:32, 04 Mar 2007 Temat postu: |
|
| Dziwne to jakieś, przepraszam Vassirko.
Czyta się sucho, to znaczy ja nie czuję żywych emocji, tylko barokowy koncept. Róże, pąsowy dywan, nóż purpurą muśnięty - czerwono w tej twojej zadumie. Ale ta czerwień jakaś przygasła, stłumiona. Przyznam się, że dość trudno przegryza mi się przez tą metaforykę, róże suchości, pąsowe dywany, cichość pustki, zwiędłe dłonie i trupieszcze chłody. To dla mnie za puste, za chłodne, za mało emocyjne. Być może jestem niesprawiedliwa, ale przecież mam przed sobą słowa, a nie żywego człowieka, mogę szukać prawdy tylko w słowach. Nie odpowiada mi ani rytm, ani metaforyka. Za nic nie potrafię tego wiersza wpleść we własną materię. |
|
| Wysłany: Nie 14:55, 25 Lut 2007 Temat postu: |
|
| Droga Vasir ... twój wiersz będzie pierwszym dziełem, które komentuje po feriach.
Twój styl "pięknie, ładnie a następnie mocny kontrast" przypadł mi do gustu, ponieważ sam piszę w podobny sposób. Dzieło to jest raczej wspomnieniem za kimś kto odszedł, przynajmniej ja to tak odczówam. |
|
| Wysłany: Czw 18:16, 22 Lut 2007 Temat postu: |
|
| Strasznie podoba mi sie stwierdzenie Iluzja wolności. Dla mnie to bardzo ważne pojęcie - wolność, choć jeszcze jej nei zdefiniowałam.
Wyrwany z kontekstu jest cytatem do zapisania, w wierszu nabiera troszkę innego zabarwienia. Jeny, przepraszam Vassirko, ale trochę się boję, żeby czegoś nie skopać, bo szkoda. Może ten fragment ominę. Po przeczytaniu miała przed oczym zakrwawione trupy dzieci w łóżeczkach i wrzeszczącą matkę zabieraną przez ludzi. nie wiem czemu... A kiedy już wszyts to umilknie, wszyscy juz wyjdą przychodzi zaduma. Wniosek. Najpierw pieknie ładnie, a potem dopiero prawdziwośc obrazu... Taki przejazd kamery od jednego punkto do drugiego. Mędre i dobrze napisane... |
|
| Wysłany: Śro 20:54, 14 Lut 2007 Temat postu: Zaduma |
|
| *Zaduma*
W pustym mieszkaniu Róże suchością pachną Słodko-gorzką Żalem umierania... W cichości pustki Iluzji wolności. Na stoliku pustym W biel obrusa odzianym Okruszków chleba garść Leży bezpańsko, samotnie. Plamy z kawy Nie zetrze już złość… Na pąsowym dywanie Misie pieszczot szukają Proszą o dotyk dziecięcy O chwilę uwagi, uśmiechu. Ku pustce swe łapki Wznoszą błagalnie. Kot futrem o drzwi Ociera się smętnie Po cichym domu Szuka rodziny Nad miską płacze Na jej dnie - kurz. Chłód trupieszy Wpełzł do sypialni Dłoń oblizał zwiędłą Kołdry pielesze Nóż purpurą muśnięty. Ciszę zakłóciły loty ćmy. W pustym mieszkaniu Meble rdzewieją z cicha A na nich Zaduma Szlocha bogulicha. I nie ustaje żal. Została śmierci zawierucha. 26.01.2006 |
|