"Usłysz!"

Atra

Miniaturka. Bo mam doła.

Usłysz!

Usłysz.

Oto sypie się z trudem zbudowany spokój. Taki delikatny… jak kryształ. Odłamki walają się po ubłoconej podłodze. Wszystko wokół zmienia się w kalejdoskop wewnątrz mojej czaszki. Krzyczę bezgłośnie, nieprzytomnie, histerycznie. Świat rzuca mnie w błoto. Uspokajam swój głos. Pragnę krwi i bólu.
Własnego bólu, który zagłuszy to, co dzieje się w mojej głowie.
Twojego bólu, który da mi słodko gorzki smak zemsty.
Zemsta jest rozkoszą bogów, mówili. Lecz ja nie czuję się boginią. Czuję się zbrzydłą od płaczu, leżącą w błocie, słabą istotką.
Idiotyczny jest fakt, że mogę kogoś tak bardzo kochać i tak bardzo nienawidzić jednocześnie. Ktoś mógłby uznać, że to romantyczne. Do diabła z takim romantyzmem.
Spływa na mnie spokój. Szaleńczy spokój. Wiem, że byłabym w stanie zabić, każdego kto wyprowadzi mnie z równowagi – z iluzji równowagi. Co z tego? Najwyżej zabiję.
Tak naprawdę nie wiem czego chcę. Być może chcę kochać tylko zapach burzy, poezję i sztukę.
Kochanie tego, co żyje biologicznie jest bolesne. Zawsze. Kochanie człowieka boli najbardziej.
Nie wiem nawet, czy żałuję. Wiem, że to co zaciska się w moim wnętrzu to tęsknota. Zupełnie niepotrzebna.
To wszystko było takie niepotrzebne… Ale nie wiem, czy żałuję. Być może powinnam…
To boli, niemal materialnie. Ten ból przyzywa pustkę, która pochłania wszystko wokół mnie i pozostawi mnie z moim bólem. To moja wina… nie, nie mogę tak mówić. To twoja wina! To ty pozwoliłeś mi pokochać. Kocham Cię. Przepraszam.
Zemsty! – krzyczy mój ból. Chcę Cię zabić. Przepraszam.

blaidd

O.
Ładny kontrast delikatnego kryształu z ubłoconą podłogą.

Hekate

Ogromny ładunek emocjonalny i prawdziwość. To opowiadanie jest nieoszlifowanym diamentem, dystans tu nie istnieje.

I to nie jest dobrze.

Ekspresjonizm męczy, szczególnie, jeżeli uczucia nie są ujętę w formę, która "chce" się dać czytać. Lubię zaglądać w cudze emocje, ale czytając coś takiego tracę grunt pod nogami. To karta pamiętnika, wyrywek uczucia, ale nie literatura!
Brakuje oswojenia. Brakuje ciała dla tej kotłowaniny uczuciowej. Brakuje dystansu - nie do świata, ale do samego pisania.

Dlatego jestem na nie. Diamenty należy szlifować.

blaidd

Hekatko, tak się pisze, kiedy się ma doła. Chyba. Bo ja nie często mam prawdziwego doła, a jeśli już, to raczej wtedy nie piszę. Ale wydaje mi się, że to przez to wylazło tyle nagich emocji.

A od szlifowania diamentów jesteśmy też my, Czytelnicy/Komentatorzy (no - bardziej Komentatorzy, bo od samych Czytelników taki Jubiler niczego się nie dowie). Very Happy

Zaheel

Dla mnie liczą się emocje najbardziej. Może to nie dobrze, przynajmniej dla obiektywizmu oceny sztuki. Podoba mi się wymowa miniaturki, głównie tytuł. Żeby usłyszeć... żeby inni usłyszeli.

Dziś dała mi ta miniaturka po głowie.