My w Hogwarcie? Niemożliwe...

Hermiona Granger

Właśnie....nie bardzo wiedziałam gdzie ten temat umieścić ale tak mnie ta kwestia zastanawia...
Kiedy miałybyście możliwość nauki w Hogwarcie...jakbyście się tam czuły?Jakbyście się tam odnalazły?I przede wszystkim czy biorąc pod uwagę Wasz charakter czy pasowałybyście tam?

Kiedy ja odpowiedziałam sobie na te wszystkie pytania uznałam że w ogóle tam nie pasuję...

Hekate

A wiesz? To faktycznie ciekawe, ale mnie też trudno byłoby wpasować się w środowisko Hogwarckie. Uogólniając - w jakikolwiek środowisko szkoła plus internat. Po pierwsze: wszędzie ludzie, bardzo trudno o samotność. Lubię ludzi, ale w ograniczonej ilości i w momentach, które sama wybiorę. Takie non-stop byłoby dla mnie katorgą.
Po drugie - izolacja od rodziny. Tego bym chyba nie zniosła... jeszcze powiedzmy na studiach, to sobie można w łikend wrócić do domu, natomiast nie słyszałam, żeby ktoś opuszczał Hogwart poza świętami, wakacjami, czy sytuacjami podbramkowymi. Brrr... ludzie mnie w dużej ilości drażnią, ale od rodziny jestem uzależniona i chyba żadna przyjaźń nie byłaby mi tego w stanie zrekompensować.
Po trzecie - kwestia nauki. Jestem kompletnie niezdolna do uczenia się, jeśli nie mam całkowitego spokoju i braku istot żywych (poza kotem). Czytać mogę wszędzie, ale wchłaniać wiedzę tylko w samotności i najlepiej w dużej przestrzeni (bo ucząc się często łażę i głośno do siebie gadam - współtowarzyszy wzięłaby jasna cholera, to pewne).
Dlatego magia magią, ale taki internat napawa mnie przerażeniem. Chociaż pewnie jakby trzeba było, to bym się musiała przystosować. I tyle!

Natalia Lupin

Chybabym nie pasowała z podobnych powodów- za dużo ludzi. A wszyscy wiedzą, że Nat się ludzi boi i istna katastrofa, jeśli trzeba spytać o coś ekspedienta w sklepie, a co dopiero żyć na codzień z bandą dzieciaków machających różdżkami. Nasza szkoła ma ten plus, że można od niej odpocząć w domu Wink

A poza tym wydaje mi się, że Hogwart wymaga dużej samodzielności i pewności siebie- zdecydowanie nie ja.
Ale myślę, że miłoby było np w ramach wymiany międzyszkolnej tak na miesiąc... Smile

Kira

Popieram Hekatkę i Nat - tam jest stanowczo zbyt dużo ludzi jak na mój gust. Ja nadmiernego tłoku nie znoszę i chyba dostałabym nerwicy po pewnym okresie. W sprawie internatu trudno mi się wypowiadać, bo nigdy w takowym nie przebywałam - podejrzewam, że początkowo podobałaby mi się taka sytuacja, jak by było na dłuższą metę - nie mam pojęcia. Jeśli zaś chodzi o Dom... początkowo podejrzewałam się o predyspozycje gryfońskie, później widziałam siebie jako Krukonkę, ale teraz - o dziwo! - chyba najlepiej pasuję na Ślizgonkę. Tylko czekać na fazę puchońską Very Happy

Hermiona Granger

Ach...powiem szczerze że chociaż na Lunatycznym przylgnęla już do mnie łatka histerycznej-kujonki-z-syndromem-Hermiony to ja popieram wasze wypowiedzi...wcale a wcale nie pasowałabym do hogwardzkiej społeczności...ten ruch gwar i ani chwili prywatności tylko dla siebie...

Poza tym nie wiem czy potrafiłabym się stosować do zakazów i nakazów które tam panują...wszystko od godziny do godziny i jeszcze te szaty... Rolling Eyes

nieee to jednak nie dla mnie...

Ale tak jak mówiła Hekate - jeśli musiałabym to pewnie z czasem i tak bym się przystosowała...

smagliczka

No i jak tu się z Wami nie zgodzić, dziewczęta - skoro napisałyście wszystko to, co ja również bym napisała.

Szczerze powiem, że sama perspektywa jest pociągająca... tak jak pisała Nat jako wymiana międzyszkolna na jakiś okres czasu.
Sądzę, że wytrzymałabym nie dłużej niż pół roku. Ale...ehem... powinnam chyba brać poprawkę na mój wiek (sędziwy Cool

) - i muszę z całą stanowczością stwierdzić, że jako 11-latka UMARŁABYM z tęsknoty i na pewno nie mogłabym się odnaleźć w takiej społecznośi. Ba, nawet teraz byłoby mi ciężko... ale sądze, że na któkta mętę fascynująco. No własnie na któką metę.

Podobnie jak Hekate nie potrafię przeżyć bez rodziny - jestem z nią bardzo emocjonalnie zżyta. Nie potrafię również uczyć się w miejscach publicznych... muszę mieć zacisze. Nigdy nie umiałam wkuwać w czytelniach, nie mówiąc już o akademikach czy internatach, gdzie, dzięki Merlinowi, nigdy mieszkać nie musiałam.
Pewnie jakbym musiała, to bym się przyzwyczaiła
"człowiek, proszę pana, to do wszystkiego potrafi się przyzwyczaić".
Ale nie musiałam i się nie przywyczaiłam.

Hogwart wydaje mi się takim poligonem - gdzie przetrwać mają najsilniejsi... a gdzie jest miejsce dla tych tych średnio przebojowych? Że nie wpomnę już o szarych myszkach, których wartości nikt nigdy dojrzeć nie może, bo nie pchają się na piedestały... a czesto to właśnie owe myszki są najwartościowsze. Szkoła z internatem zgniotłaby i pewnie jeszcze bardziej taką myszę zastraszyła.

Jako dziecko byłam cichutka i raczej nie spragniona sensacji - wolałam bezpieczeństwo i spokój. Hogwart żadego z tych nie mógłby mi zapewnić... mówiąc bezpieczeństwo mam na myśli rzecz jasna komfort psychiczny... i świadomość, że nie jest się opuszconym przez wszystkich. Ja mam nniestety tendencję do bycia samotnym w tłumie... i obawiam się, że gdybym nie znalała sobie przyjaciół od serca już na początku ( a o przyciaciół od serca to bardzo cięzko) to Hogwart byłby dla mnie jak zsyłka. Szkoła może i fajna... ale bez rodziców, bez bliskich, bez intymności i możliwości wypłakania się komuś - byłaby dla mnie miejscem strasznym. Choć jedną rzecz trzeba przyznać - taki Hogwart na pewno uczy samodzielności. I młodzież, wychodząc z takiej szkoły w świat, ma już znaczny bagaż doświadczeń na polu "zjedz ich zanim zjedzą ciebie"

Teraz (będąc w wieku sędziwym Cool

) do Hogwartu z przyjemnością bym się udała... Na wymianę studencką i owszem, ale nie na całe siedem lat... na zgniłą sklątkę!

Remusek17

ale dyskriminacja Hermi nie pogada
pytania w rodzaju niemeskoosobowym wiec zapewne mi nie mozna na nie odpowiedziec
wiec bede milczal
tylko napisze ze to nie fair
o!

Ceres

Tylko czekałam na protest męskiego pierwiastka na forum Very Happy

.

Ja w liceum tez myślałam, że zdechłabym żyjąc w internacie, ale akademik nie jest zły. Fakt, trochę brakuje mi prywatności i możliwości robienia w swoim pokoju czego się chce, a dwie współlokatorki nie zawsze są dobrym pomysłem, ale mogłoby być gorzej. A poza tym... magia! TO by było dziesięć razy bardziej fascynujące niż rzymskie prawo spadkowe (choć to całkiem ciekawe akurat)!

Ja jestem na tak. Nawet, gdybym miała opuścić rodzinę. Ale tak właśnie sobie myślałam ostatnio, że Harry naprawdę miał farta, że jego przyjaciele rezygnowali dla niego z rodzinnych świąt. Nawet tych po protestancku (bez Wigilii i w ogóle...)

Vassir

Cóż, ja razu jednego fanfick napisałam ze swym udziałem w Hogwarcie Laughing

Odpowiadając jednak w miarę zwięźle i obiektywnie na postawione przez Hermcię pytanie odpowiedziałabym tak:
Trafiłabym bezsprzecznie do ukochanego Slytherinu Twisted Evil

.
Co do innych kwestii nie jestem już taka bezsprzeczna. Bo choć nie raz i nie dwa ma ochotę opuścić brutalnie domowe gniazdko, po czasie tak by mi brakowało i tatka i mamke i Blaiddi o inwentarzu domowym (w skład którego wchodzą: kot, pies i ewentualnie muchy, które i tak kot natychmiast chwyta i ze smakiem konsumuje) nie wspomnę!
Co do braku prywatności... cóż, To faktycznie problem, bo ja po całym dniu intensywnego przebywania z ludźmi zaczynam się wściekać, to co by się działo po tygodniu!!! A po 7 latach?! Wolę nie myśleć. Nie. Ja to musiałabym mieć lekcje indywidualnie.
A i jeszcze jedna kwestia - nuuuuuuuuuuuudy by były. Zero czarnej magii, zero nekromancji tylko jakieś mało ciekawe zaklęcia jak zmienić ptaka w puchar igły w jeża. Nie można chodzić po zakazanym lesie, i takie tam inne. Ja to bym się zapisała do Dumstrangu najlepiej. O.

Remmy! Jeśli masz na to ochotę, wypowiedz się, chętnie usłyszę twoja opinię, wiesz Smile

Aurora

A ja sądzę, że bym się przystosowała po kilku miesiacach - i do braku prywatności, i do braku rodziny. Miałąm miesięczną próbkę w postaci sanatorium - było to zarazem straszne, ryczałam po nocach tęskniąc za rodziną, jedzeniem i odpoczynkiem, a zarazem kochałam tę atmosferę, rozmowy po nocy, uciekanie przed pielegniarkai po nocach i mnóstwo fajnych ludzi...
Jeślibym się ładnie zgrała z ludźmi, to by było świetnie.

Remusek17

ja w Hogwarcie?
na pewno by baaardzo duzo zalezalo od tego z kim bym był w pokoju
bo jakby byli to w porzadku ludzie mysle ze bym po jakis 3 miesiacach czul sie calkiem dobrze
malo prywatnosci
fakt to by byl problem
bym sie zamykal w dormitorium i pisal, pisal,pisal
dlatego tyle zalezalo by od kolegow
czy by mi pozwolili
ja jak mam kartke, dlugopis i gitare /chociaz pozyczona/ nie potzrzebuje wiecej
owszem bym tesnil za rodzicielami
ale przeca bym wracal Wink

Zaheel

Jako jedenastolatka z miłą chęcią wyjeżdżałam z domu. Chyba w drugiej czy trzeciej klasie pojechałam na dwa miesiące to ciotki której wogóle nie znałam i jakoś nie tęskniłam wcale. Podejżewam, że bym spokojnie mogła pojechać do Hogwartu. Zapewne dużo zalezy od ludzi z którymi przyszło by mi mieszkać, ale jkoś bym sie dogadała. Na pewno. Pozatym to ciekawe doświadczenie Razz

yadire

Hogwart? No bez wahania - jasne że tak!
Już jako dziecko nie miałam problemów z aklimatyzacją, ponoć nawet przedszkole polubiłam od razu (chociaż kategorycznie odmawiałam jadania zupek mlecznych). Czuję sie dobrze w dużej grupie ludzi. Zawsze tak miałam zresztą. Jak byłąm młodsza, uwielbiałam kolonie, wycieczki i wszelkie możliwe okazje do mieszkania z rówieśnikami. Może dlatego, że nimi mogłam bez problemów rządzić, w domu nikt mnie nie słuchał (nadal zresztą nie słucha, wrr!).
A że nauka skomplikowana? Tak przy innych? Co prawda w tym względzie doświadczeń nie mam, ale jeśli muszę sie czegoś szybko nauczyć, robię to w autobusie. Nie wiem dlaczego, ale tam łatwiej. A skoor i tu, i tam ludzie, to chyba nie byłoby problemu...
Poza tym - to w końcu Hogwart!

Joan P.

Ja bym poszła do Hogwartu.
Już jako dziecko przeprowadzałam się z miejsca na miejsce, wyjeżdżałam często i daleko na wakacje, itp. Z tym nie mam problemu.
Punkt drugi rodzina. No bez jaj. Od czternastu lat szukam sposobu, żeby się trochę od niej odizolować, a Hogwart byłby idealnym pretekstem. Jako jedenastolatka miałam ten sam punkt widzenia. Wink

Nauka... No, z tym, może być problem - chociaż te przedmioty, które bym polubiła, to z nich nawet by się uczyć nie trza było.
Co do internatu... No, nie takie rzeczy się rpzechodziło, można dać radę. Pozostaje tylko kwestia języka, ale jako jedenastolatka całkeim nieźle sobie z angielskim radziłam. Wink

Lena

Hogwart? Czemu nie! Nie widzę problemu. Nie przywiązuję się do miejsc, ani do ludzi, jestem lekkoduchem, ciągle oczekującym zmian. Rodzinę widuję rzadko i krótko, więc można zaryzykować stwierdzenie, że nie tęskniłabym. No... dobra, przyznaję, nie wyobrażam sobie rozstania z moim psem. Gdyby był to kot to nie byłoby problemu. A jeśli chodzi o dużą ilość ludzi, tłok to myślę, że to też by mi nie przeszkadzało.