śmierć...

paulinka123

ostatnio zastanawiam się jak to jest jak sie umiera... szczerze mówiąc boje sie śmierci a z drugiej strony to zjednocze się z bogiem i w ogole ale jak jestem na ziemi i czuje sie bezpieczna wierze w Boga a gdy pomysle o smierci bardzo sie boje ze on nie istnieje i nie wiem co sie ze mna bedzie dzialo....
pomocy ;(
napiszcie co o tym sadzicie ....
please

Lora

(nuci, machając nogami w powietrzu)
Pani Moderator...

Aurora

Hm. Paulinko, coś mi się wydaje, że z tego załamania się mocno zaplątałaś.
Taki temat to do Knajpki, czy gdzieś, a nie fanfikowni.
Moderator Absurdalny

Hekate

Temat został przeniesiony do Dziupli

Joan P.

Paulinka? Mein Gott, czyżby? Cóż, że wejśc tu z mojego bloga można to ja wiem, ale że ona tak zrobiła?
Mam trzy Paule w klasie, idę się spytać. Ale Pruśniaka nie podejrzewam.

Galathili

A ja tam się Śmierci nie boję!
Przeczytajcie se "Tybetańską Księgę życia i śmierci" czy cuś w tym rodzaju.

Ceres

Ja też nie. Ale wiecie, ja mam w szkole pseudonim operacyjny "Kostucha", i to nie tylko ze względu na budowę anatomiczną...

Rej

A jam że jest ateistka i według mnie albo po śmierci będę psem, albo pójde do piachu. O.

Hec

O czym wy, na Merlina, mówice? Przeca przeciętny czarodziej żyje przynajmniej 120 lat, jak nie 150- masa czasu nam jeszcze została, a wy już o tym mówicie? Wink

A poważnie- jakoże obstaję przy zakładzie Pascala, to albo pójdę do niebka, albo, cóż, się rozłożę, hehe. Poza tym śmierć mi nie straszna- za częst mi sie wydaje, że umieram, nabrałam już wprawy(-;

Trilby

A ja się ostatnio dowiedziałam, że Goebbels mógłby się odemnie uczyć Razz

To chyba właściwie nie było miłe Confused

Hekate

Hmm, Tril, zdaje się, że to jednak nie był komplement Wink

Ja bym nie mogła być ateistką - Merlinie, w ogóle sobie tego nie umiem wyobrazić!
Zawsze miło pomyśleć, że po śmierci trafię do jakiegoś przyjemnego miejsca (tylko błagam, bez żadnych anielskich śpiewograń!)

A śmierci swojej się nie boję. Boję się jeno śmierci moich bliskich.

Remusek17

ja tez
gorzej sobie uswiadomic że sie samemu jest na swiecie niz kogos samego zostawic
a jesli chodzi o sam fakt umierania
to chcialbym umrzec we snie by nic nie czuc

Trilby

Ja swego czasu się zastanawiałam, jaki rodzaj śmierci byłby najmniej cierpiący, i żeby niebyło tak jak np. z obcięciem głowy - bo wtedy się jeszcze życie kilka(naśncie) sekund i czuje...

No i doszłam do wniosku, że jeżeli się wpadnie do gorącej lawy, to się momentalnie czlowiek zwęgli i nie będzie czuł Wink

taka sakunda bólu, zależnie jak szybko się będzie zanurzał, a potem już nic.

Zawsze to krócej niż kilkanaście sekund świadomości, zę się nie ma ciała Razz

Atra

...jeżeli muszę i wybrac bedę mógł
chciałbym umrzeć z miłości....

a tak mi się skojarzyło. nie mam pojęcia jak bym chciała umrzeć.
a co potem.... cóż święcie wierzę w reikarnację. a poza tym jestem ateistką więc na niebo, czy jak się to tam zwie, raczej liczyć nie mogę.

Hekate

Ja, znając życie i swoje roztrzepanie, wpadnę kiedyś pod jakiś tramwaj albo inny traktor (skąd ja traktor wezmę w centrum Torunia, kurde!). Jakoś od zawsze coś mi pikoce w środku, że dłużej jak do czterdziestki nie pożyję. Jeżeli w ogóle do tej czterdziestki dobrnę.
A jeżeli powtórzy mi się kiedyś tak tragiczny napad czarnej melancholii jak w zeszłym roku, to wszystko się może skończyć jeszcze szybciej. Ale w tej chwili nie umiem sobie tego wyobrazić, jestem w zbyt dobrej kondycji psychicznej.

Kiedyś marzyłam, żeby zginąć w strzelaninie. We śnie to takie... banalne Wink

A, możliwe też, że utonę! (brrr...). W snach mam zbyt dużo wspólnego z wodą, żeby to miał być przypadek...