"Głód"

Atra

Wreszcie napisałam coś o wampirach. xD
Pozdrawiam.
A.

Głód

Myślałam, że mi to wystarcza. Niby to mało, ale jednak wystarczająco dużo. Wtulone w omszały, nasycony księżycowym światłem mur powoli delektujemy się deserem po udanym polowaniu. Smakując cię, czuję smak twoich dzisiejszych ofiar, ale zawsze dominuje twoja krew, twoja słodko – gorzka, wyrafinowana, uzależniająca krew.
Przez te wszystkie noce nauczyłam się ciebie na pamięć, ale mimo to zaskakujesz mnie za każdym razem. Jesteś przecież taka młoda, tak delikatna i krucha… A przy tym tak okrutna. Tak, wolisz polować sama, ale obserwowałam cię klika razy. Patrzyłam jak się bawisz, nasycasz się strachem ofiary, jak zabijasz. Zabijałaś za każdym razem, wcale przecież nie musząc. Obserwowałam cię i bałam się cokolwiek czuć. Potem przychodziłaś tutaj, zawsze nieco spóźniona, z leniwym, pełnym zadowolenia uśmiechem uroczo wyginającym twoje usta.
Twoje usta mnie zachwycają. Ich wykrój, tak łagodnie kobiecy, wręcz dziewczęcy… Ich delikatny, jasny, różany kolor. Ich aksamitna miękkość… Aż trudno uwierzyć, że kryją wyjątkowo długie i ostre kły.
Dlaczego spotykałyśmy się zawsze tutaj, tylko tutaj? Tylko w cieniu tych murów, przy których nawet ja czułam się młoda, tylko pośród dojrzałej nocy, tylko na krótko? Powiedz mi, dlaczego radośnie pozwalałaś mi popchnąć cię na ścianę zwilżoną językiem zmierzchu i wpić się w twoją chłodną, jedwabistą skórę, ale nie chciałaś bym ci towarzyszyła w codziennym życiu. Opierałaś naszą przyjaźń na jakiś dziwnych zależnościach, dyktowałaś warunki i czułam się jakbym to ja była o wiele młodsza, mniej samowystarczalna i słabsza.
Prosiłaś o wiele i byłaś wtedy taka krucha i bezbronna… Zawsze dostawałaś to, czego chciałaś, twój pełen wdzięczności uśmiech dawał mi satysfakcję. Ani razu nie zapytałaś czy ja czegoś chcę, a może potrzebuję. Odpowiedź brzmiałaby – nie. Nie chciałam niczego, poza odrobiną twojej krwi. Ale miło byłoby, gdybyś zapytała. Ciii, to nic... To nieważne. Nigdy nie patrzyłam na twój egoizm, na żadną z twoich wad. Wystarczało mi, że jesteś słodka, bystra i piękna, że jesteś tak podobna do mnie, jednoczenie tak fascynująco odmienna. Wystarczało mi, że jesteś...
Dawać i brać – na tym polegał nasz związek. Ale ty zawsze wołałaś brać. Byłam wyrozumiała, dawałam chętnie, sama czerpiąc z tego przyjemność. Byłaś łapczywa. A w końcu stałaś się zbyt pewna siebie, zbyt zuchwała. Pozwalałaś sobie na zbyt wiele, drażniłaś mnie… Myślałaś, że jestem cierpliwa? Przykro mi, kochana. Naprawdę mi przykro. Ale wzbudziłaś mój apetyt i nie zaspokoiłaś go… Pozwoliłaś by moja krew wezbrała frustracją i głodem.
Byłaś taka łapczywa… Nie pomyślałaś, że kiedyś nie będę mogła się powstrzymać? Tak, dokładnie tak jak dziś.
Byłaś taka ufna… Nie pomyślałaś, że w końcu zechcę wypić cię do dna, zabrać wszystko, co żyło w tobie ciepłym życiem?
Oprzytomniałaś zbyt późno, dlatego już stygniesz.
No już… Przecież nie bolało…
Tak. Oczywiście, że płaczę.
Czy to żal błyszczy w twoich oczach? Och, tak… Rzeczywiście… To już tylko księżyc.

merrik

Oh.
Znowu to samo
Sensownego komentarza napisać nie umiem.
Podobało mi się.
Jest takie...przejmujące.
Ahhh.
Może potem coś sensowniejszego dodam, jak ochłonę Wink

Natalia Lupin

Piękne.
kocham czytać opowiadaia o wampirach. Kocham czytać pierwszoosobowe monologi. Tak więc kocham też ten tekst!
Atra, pokazałaś coś, co mnie zawsze fascynowało w wampirach- ich wzajemne zależności, łapczywość, egoizm, namiętność, o matko, to wspaniały tekst. Jestem zachwycona. Nie mam żadnych ale. Atra, ubóstwiam cię od dziś do wieczności!!!

Aurora

A ja wampirzych tekstów nie lubię. Przynajmniej zazwyczaj. Są takie... sztywne? Zimne? Kojarzące mi się z tonacją biel-czerwień-czerń?
Zazwyczaj teksty o wampirach mnie bolą czymś w rodzaju, hmm, kiczu. Kiczu, który się wpasowuje w tego, och, ach, uch, cudownego, pięknego, odwiecznego, nieszczęśliwego wampira.
Więc ostrożnie tu zaglądałam, zaczęłam czytać i - uff, Merlinie, chociaż nikt nie jęczy i nie żałuje, i nie ma morderczej ilości kiczu (czy tej sztuczności wampirzej).
Nie, za monologami nie przepadam. Ale to mi nie przeszkadza.
Tekst jest strasznie suchy. Taki wampirzy. Taki bez większych emocji. Strasznie mi się kojarzy z femmeslashem, a za femmeslashem nie przepadam. I tak zarazem nie wiedziałam, jak to czytać - czy jako coś o dwóch wampirzycach, które w cieniu księżyca nawzajem się 'podsysały', czy jako taki femmeslash? Na femmeslash za mało emocji, co jest zrozumiałe w przypadku wampirów.
Nie wiem, do mnie, Atruś, nie przemawia. To chyba to uczulenie na wampiry znowu daje o sobie znać. Tekst jest, jak dla mnie, za suchy, powiedzmy - wyssany. Jak ta młodsza wampirzyca. Hum.
Nie pasuje mi to "oczywiście, że płaczę". Taki suchy tekst, no, rozumiem, rozumiem koncepcję, choć nie umiem tego ująć w słowa - i ten płacz. Takie suche przyznanie się. To mogłoby ruszać, gdyby ten tekst był jednak troszeczkę mniej wypieczony.

Atruś, nie przejmuj się mną Razz

Niektórzy nie mają uczulenia - przeczytaj dwa powyższe posty! :-*

Pozdrawiam:
Ori.

Natalia Lupin

Hmm, a mnie się właśnie nie wydaje suchy. Dla mnie to kipi emocjami.
Może to kwestia osoby, która czyta? Po raz kolejny hmmm.

PS. Właśnie stałam się właścicielką perwersyjnej książki o wampirach.

Jak przeczytam to zrecenzuję Wink

Atra

Ori, ja się nie przejmuję, bo wiem, że jak komuś tematyka nie podejdzie to mogiła. Jakoś to przezyję. Wink

W każdym razie dziękuje za komentarz :*
A ten lekki femmeslash był jak najbardziej zamierzony.

Nat, Merri, dziękuję Wam bardzo :*

Jejku, zrelacjonuj, Nati! Bo tez mnie ta książka kusiła. Smile

Noelle

Hm, zgadzam się z opinią Aurory.

Wampiry to dość trudny temat, łatwo o przesadę(Niektórzy przecież nawet mają zarzuty do wampirów z "Miasteczka Salem").

(Są gusta i guściki... Niektórzy lubią ten styl)

N.

blaidd

Mi jakoś specjalnie nie podeszło ze względu na często obecne w tekstach zafascynowanie, zauroczenie piękną, delikatną w wyglądzie, cudowną istotką o wyniszczającym innych charakterze, osobowości. Takie trochę femme fatale, trochę lolitka.

Tak, zgadzam się, że wampiry są dość zimne (dlatego wolę wilkołaki - zwierzęco gorące, żywe, pełne energii). Zawsze mi się takie wydawały, nawet przypadek Lestata, co do którego zgodziłyśmy się z Atrą na przystanku w Ustroniu, że go wielbimy.
O - ta młodsza wampirzyca skojarzyła mi się z Claudią.