Potret kobiecy

Rej

Jak sama nazwa wskazuje - jest to portret kobiecy, wykonany na zlecenie mojej ukochanej polonistki.
Hope U enjoy.

Kobiety. A raczej – kobieta. Istota tak straszliwie trudna do opisania, że wydaje się to niemal niemożliwe, nawet, jeśli się samej nią jest. Tak prosta w swej istocie, a jednocześnie tak sprzeczna.
Próbujemy pisać o nich poematy, bajki, sonety, powieści, lecz zawsze czegoś w nich brakuje. Niby wszystko jest w porządku i na miejscu, ale istnieje pewna luka. Między słowa nie da się wetknąć duszy. A to właśnie ona, może niestety, tworzy większą część portretu kobiety.
Jedną z pierwszych rzeczy, jakie wymieni kobieta, kiedy może wybrać, co zabrałaby ze sobą do innego świata byłaby zapewne możliwość wyboru. Nie wiem, czemu tak uważam, może właśnie dlatego, że sama wybrałabym taką właśnie odpowiedź. I tu także leży jeden z kluczy – każda kobieta z osobna myśli, że jest niepowtarzalna i jej decyzje są wyjątkowo oryginalne. Gdy się jednak bliżej przyjrzeć, okazuje się, że wszystkie dążymy do tego samego, lecz po prostu innymi drogami. Dlatego kobiety tak dobrze się rozumieją, pomimo wielu cech różniących je. Widzimy siebie w oczach innej, stawiamy się w jej sytuacji i potrafimy (w większości przypadków) trafnie udzielić dobrej rady. I naprawdę nie potrzeba nam żadnych wróżek, czy innych bzdur. Kobietom zazwyczaj po prostu potrzebne jest wsparcie. Choćby to była dawna koleżanka z liceum, zakurzona, bo nie używana przez nas od lat, ale wcale nie zapomniana. Bo jeśli chodzi o dobrych ludzi, to pamięć kobiety jest niczym twardy dysk – dopóki nie nastąpi jakiś olbrzymi „error” na skalę Wielkiego Wybuchu, to wszystko jest w porządku.
Jest pewien wiersz, który całkiem trafnie określa kobietę, jako niespokojnego ducha, dobrą i uczynną istotkę, oraz twardą Helgę w jednym – „Portret kobiecy” Wisławy Szymborskiej.
W wierszu tym podmiot liryczny pokazuje wiele różnic między nami, jak np. w czwartym i trzecim wersie od końca

„Dokąd tak biegnie, czy nie zmęczona.
Ależ nie, tylko trochę, bardzo, nic nie szkodzi.”*

Cały wiersz utrzymany w tej konwencji pozwala zobaczyć kobietę, jako człowieka. Ale nie tylko. Bo człowiek ma swoje słabości, a kobieta nie. A przynajmniej stara się ona ich nie okazywać, celem podbudowania innych. Czy jest zmęczona? Zazwyczaj usłyszymy: ależ skąd! albo: to zaraz przejdzie! Bo kobiety są dobre, bo kobiety są tak niesamowicie silne mimo swych wątłych i delikatnych ciał. Tak można określić większość. (Bywają wyjątki, ale w takich pracach jak ta, wyjątkami zajmować się nie można, ponieważ zajmuje to zbyt dużo miejsca, które można by poświęcić ogółowi).
Ponieważ kobieta sama w sobie jest ogółem. Zbiorem tylu możliwości, tylu ludzi. Zrobi coś, chociaż nie lubi, ale wie, że dzięki temu ktoś będzie szczęśliwszy. Ona zawsze weźmie czegoś na zapas. Zawsze ma przy sobie „tasak do mięsa, kompres i kieliszek czystej.” – bo a nuż się przyda? Kobieta to anioł, którego wykorzystują wszyscy. Nieświadomie wyciskamy z tych cudownych istnień życie, korzystając coraz zachłanniej z dóbr, jakie pomimo zmęczenia oferują.
O kobiecie jako świętości możemy przeczytać także u Goethego, w „Cierpieniach młodego Wertera”. Jest w tej książce fragment, gdy główny bohater opisuje kobietę, którą kocha.
Pisze on, że dziewczyna ta dlań jest świętością, bóstwem, że gdy ona go dotyka, to on się cofa, jakby bojąc się, że wszystko to, co piękne, co z nią związane – może zniknąć, niczym bańka mydlana. I mimo że tak jakby boi się jej i uczucia, jakim do niej pała, to przychodzi do niej co dzień. Przyciąga go sama myśl o ukochanej: „(...) idę do Wahlheim, a gdy tam się znajdę, jest już tylko pół godziny do niej!”. Tak silne uczucie zdarza się raz na parę tysięcy. Szkoda? Trudno orzec. Można za to z pewnością powiedzieć, że dzięki niemu główny bohater idealizuje swoją wybrankę, stawia ja powyżej siebie, choć nie ma ku temu powodów. W końcu, czyż miłość jest wystarczającym powodem, by bać się dotykać ukochanej? Zakrawa to bardziej na fobię, niźli na cokolwiek innego. Kobieta jest tam opisana jako niewinna i prostoduszna, lecz jednocześnie boska. A więc i tutaj mamy obraz kobiety, jako istoty samej w sobie sprzecznej.
Musimy pamiętać, że kobieta to nie przedmiot, robot, który nie czuje. Ponieważ kobiety nawet, jeśli nie dają po sobie poznać słabości i są „do rany przyłóż”, to potem płaczą po kątach. Nie można zachowywać się jak dziecko i tylko brać i brać, bo jeśli kobieta daje, to powinno się nie tylko podziękować, ale również ją wspomóc. Bo mimo że ona powie, że sobie poradzi, to tak naprawdę brakuje jej pomocnej dłoni w całym tym kramie, którym jest jej życie. Kiedyś tak robiono. Sztuka dżentelmeństwa niestety powoli zanika i kobiety coraz rzadziej postrzegane są jako anioły – częściej jako darmowa pomoc domowa.
Pamiętajmy, że kobieta to nie ciało ( no dobrze, może troszkę), kobieta to Dusza.

Kira

Bardzo trafne i mądre przemyślenia. Szkoda tylko, że na nasze forum zagląda tak mało mężczyzn, może ten tekst czegoś by ich nauczył...

Hekate

Zawsze wiedziałam, że drzemie we mnie pierwiastek męski i więcej ze mnie ze zblazowanego arystokraty niż łagodnej panienki. Ale po przeczytaniu tej pracy zaczynam się poważnie zastanawiać nad swoim zdrowiem psychicznym Wink

Prawda jest taka, że o wiele łatwiej jest napisać dobrego faceta niż kobietę. Kobieta zawsze się wymyka i wychodzi z tego albo kicz, albo przerysowanie/

Co do samej pracy? Niezła. Chociaż trochę w proporcjach zmieszana - miejscami zbyt szkolna, ale jak na szkolność zwyczajną - bardzo swobodna.
Z przedstawionym portretem zgodzić się jednak nie umiem, ale to li i jedynie wynik mojego przedziwnego wariantu kobiecości.

blaidd

Rej

Uj, no właśnie. Kompletnie zapomniałam napisać, iż jest to potret kobiecy bardziej literacki, niż prawdziwy. Sama z częścią przemyśleń się nie zgadzam, ponieważ musiałam je wysnuwać na podstawie Czyjegoś wiersza i Czyjejś powieści.

Osobiście jestem zupełnie inna. Nic mi się nie chce. Mój zapał jest zazwyczaj słomiany, chyba że trafię na coś wyjątkowego. Nie umiem się poświęcać dla rzeczy codziennych. Szkoda. Jestem wariatką i tyle. Wy też jesteście niekanoniczne - that's why I love You so much Razz

Następne prace będę już "nieszkolne" Very Happy

Aurora

Ja też się nie zaliczam do tego portretu kobiety xD
Rej, może napisz portret mężczyzny, to zobaczę, czym bardziej jestem.
Są takie testy - czy ma się 'kobiecy' mózg, czy 'męski'. Mnie zawsze wychodziło idealnie pośrodoku...

Zaheel

Że literacka inetrpretacja kobiety. Tu jest sedno, bo dziweczyny (ja Laughing

) jestem inna, ale powiem, że podobało mi się, choć niezgodne z moimi poglądami.

Kira

Owszem. Ja na przykład nie zgadzam się z "płakaniem po kątach". Osobiście nie płaczę praktycznie wcale (co mnie przy mojej nadwrażliwości zabije przed trzydziestką Very Happy

). Ale, jak to słusznie zauważył Rej - kobietę strasznie trudno opisać. I nie istnieje w tym przypadku coś takiego jak schemat.

Aurora

Ja płaczę nie po kątach, tylko na widoku, troche teatralnie, żeby ktoś na mnie zwrócił uwagę. Jak płaczę, to albo nad błahymi rzeczami, albo nad sobą, albo nad czymś ważniejszym. Ja często płaczę. Ale wolę mieć choćby najbanalniejszy prawdziwy powód, niż jakiś tam rjomanticzni film klasy 'c' i nad nim się roztkliwiać.
Co do kobiecej strony natury - sądzę, że w końcu znalazłoby sie klucz, ale bardzo skomplikowany. Trzeba by zrobić ogólno światowy sondaż, a raczej ankietę, w której każda kobieta wypisałaby swoją główną cechę, czy dwie albo trzy cechy...
Albo zrobić sondaż wśród mężczyzn - bardziej obiektywna opinia xD
Ale temat trudny, faktycznie.
Lecz, jeśli Rej kochana znajdzie czas, Wena i w ogóle... To Portret mężczyzny by pasował jak ulał...

Zaheel

Płacz? Bardzo, bardzo żadko, ale nie powiem że nigdy. Trudno mi się na to zdobyć, choćbym nie wiem jak się starala. Prędziej mnie nosi...
Ale ukłony dla Reja, bo ja nawet na tyle nie potrafiłabym kobiety zdefiniować.
Popieram Orę. Rejuś napisz portret mężczyzny. Prosimy Rolling Eyes

Rej

Napiszę ^^

Ale co do płaczu - często nachodzi mnie taka fala i płaczę ponad pół godziny. Bez powodu. Nad światem, popełnionymi błędami, samotnością... Wolę to, niż trzymać wszystko w sobie.

blaidd

Uuuu, ja az pół godziny nie płaczę. A może...? Hm. Za to często mi się zdarza płakać. Jestem taką samą płaczką, jak śmieszką, a tą jestem ogromną - śmieję się długo i sczerze, jak mówi mój tatko, co oznacza japę rozwartą, tak że widać dziąsła. I z tego powodu nie przepadam za ludźmi, którzy śmieją się przez chwilę i nagle zmieniają wyraz twarzy na zupełnie poważny. Taka ułamkowo-sekundowa zmiana wydaje mi się podejrzana i nieszczera.

O tak, portret mężczyzny poproszę ja też! Mmm, to dopiero jest temacik kochany.

Remusek17

heh
faceta ktos zamawiał?
Razz

serio pouczajace
choc szkoda ze jedynie szkolne
no ciekawe co baby teraz napiszecie o facetach?
Razz