DEMONOLOGIA

Vassir

Demonologia –
Czyli między innymi demony, upiory, velesy, duchy, zmory, widziadła, mary, cienie i dusze.
Właśnie nimi zajmuje się demonologia. Nauka ta w większości przypadków mówi o istotach astralnych (nie posiadających ciała, a więc niematerialnych), czasami bezpostaciowych (amorficznych), które zazwyczaj nie pochodzą z naszego świata żywych, ale z miejsca, do którego trafiają martwi. A to, że czasami go opuszczają, jest już zupełnie inną bajką.
Zaczynając ten temat, postanowiłam stworzyć ankietę: czy wierzysz w istoty demoniczne. Pytanie to jest ogólne, bo pod słowo „istota” można podstawić demona lub ducha jak kto woli.
Ja wierzę. Bo wiem, że był ktoś taki jak Jezus, a mój Anioł Stróż codziennie załamuje nade mną ręce i myśli zrozpaczony: jak ja ją wybronię przed Panem Bogiem?!... Zatem wierzę, że istnieją złe duchy – demony, które tak jak aniołowie, są przy nas cały czas, chociaż ich nie dostrzegamy.
Kiedyś w bibliotece w „Demonologii polskiej” przeczytałam wzmiankę o pewnym demonie, który szczególnie zapadł mi w pamięci. Oto co zanotowałam w notesie:
„Cicha – personifikacja mordu dziecięcego, demon w postaci małej dziewczynki, zabijającej ludzi, a zwłaszcza dzieci, bez ostrzeżenia, gwałtownie. Ma śniadą twarz, chłodne oczy (to określenie spisałam z książki, myślę, ze chodzi o spojrzenie), wyłupiaste. Na czarnych włosach ma wianek z polnych maków (symbol snu i zapomnienia, atrybut greckiego boga Hypnosa).Owija warkocz w krwawą chustę, a w ręce trzyma czarny pręt. Tam gdzie stąpnęła, usychały kwiaty, a trawa się paliła. Podobno czasami bywa niewidzialna, a jeżeli dotknie dzieci owym prętem, te natychmiast umierają i czarnieją. Cicha ma w zwyczaju także odgrzebywać stare groby i wyciągania z nich kości, rozbija też stare trumny. I jeszcze – podobno ma martwe oczy”.
Jestem ciekawa, czy wy sami spotkaliście się kiedyś ze wzmianką o jakimś demonie, duchu i innym, który wywarł na was jakieś szczególne wrażenie…
(Ach, i co to ma wszystkiego wspólnego ze światem madame Rowling… A no ma, bo w HP pojawiają się różne demonologiczne postacie, jak choćby hogwarckie duchy, boginy, czy najbardziej upiorni dementorzy. Niestety madame tylko powierzchownie liznęła ten temat, jeżeli mamy nie brać pod uwagę magicznych bestii).

Ceres

Zabawne, bo się niedawno zastanawiałam nad tym dokładnie pytaniem. Cytując Aramisa (z pamięci, więc może być niedokładnie) "Biblia mówi o istnieniu duchów, więc ja w nie wierzę". A zastanawiałam się przez Lucyfera, czy tez anioła powszechnie znanego pod tym mianem (czytałam gdzieś, że to źle przetłumaczone porównanie go do Gwiazdy Porannej doprowadziło do upowszechnienia się tego imienia). Bo jeśli to jest prawda, że przez swoją pychę został ukarany tak, jak został, to... ekhm... no cóż - potrafię to zrozumieć, ale nie uważam za specjalnie sprawiedliwe. Kara powinna być adekwatna do winy, a nie oparta na zranionym ego poszkodowanego.

Natalia Lupin

Tak, wierzę. Od dziecka, a pewne rzeczy trudno wyplenić. Wierzę też w to, że nie wolno patrzeć nocą w lustra- gdy nie ma światła albo ze świecą. Bo można zobaczyć coś, czego nie ma, albo jest, a oczy nie widzą. Lustra kłamią lub pokazują prawdę, zaleznie od sytuacji.

Maggie

Tak, wierzę. I to tak, że czasami w nocy podrywam się na równe nogi, bo mam wrażenie, że ktoś mnie obserwuje.

Vassir

Ła, o lustrze nie wiedziałam, chociaż nigdy za nimi nie przepadałam!!! No to wezmę świecę i nocą stanę przed lustrem! KONIECZNIE!!!

Kira

Absolutnie wierzę. I uwielbiam o nich myśleć. To takie... odrywające od rzeczywistości. Codzienności. A poza tym... ja tę ich obecność odczuwam -zwłaszcza mojego Skrzydlatego Chłopca. Może nawet częściej, niż na to zasługuję?

Natalia Lupin

Ja tez odczuwam, Aniola, ale tez jakies nienazwane byty... choc teraz slabiej. Jest Brat, Waz, Beatrycze.
Milej zabawy, Vassir Wink

Sory za literki, ale pisze na szkolnzm i cos nawala...

Aurora

Niestety - wierzę.
O lustrach nie słyszałam, jednak chyba odczułam to moim 'szóstym zmysłem'. Boję się patrzec w lustra, szczególnie wieczorem. Nawet przy zapalonym świetle... Boję się, że zobaczę cos/kogoś...

Jestem też przekonana, że po moim domu nocami biega Emilka - moja koleżanka, zamordowana przez matkę, a pochowana na niedalekim cmentarzu.
W nocy boję się patrzeć w okna i szklane drzwi. Nie chodzi o odbicia, ale o to, że za nimi może coś być...

WIerzę w mojego anioła stróża, do którego się modlę o opiekę. Wierzę w Boga, z którym rozmawiam.
Wierzę w diabła, szatana.

Moja wiara mnie przeraża, dlatego piszę niestety. Czasem nie wiem, czy to ktoś się na mnie patrzy z krzesła przed komputerem, gdzy zgasz ę światło, czy tylko mi się wydaje.

Mam tak jak Meg - potrafię obudzić się w nocy z przeczuciem, że ktoś jest w moim pokoju, patrzy na mnie, zbliża się.
Bardzo często po prostu wiem, że za poręczą łóżka coś siedzi. Niedużego, włochatego i patrzy ogromnymi ślepkami. Wtedy nie otwieram oczu.

Tak, wierzę w demony, jeśli nimi można nazwać wszystkie te istoty.

Trilby

no cóż, ja na myśl o lustrach widzę oczyma wyobraźni rysunki, które wykonywliśmy na fizyce... Obraz rzeczywisty, odwrócony, pomniejszony... itp itd ;]

Natalia Lupin

Ja najbardziej z tych rzeczy obawiam się czegoś, czego nie ma, gdy nie patrzymy, a co pojawia się, gdy na to spojrzymy... Strach odchylać niedomknięte drzwi- widać przez szklo, że nikogo tam nie ma, ale gdy się je otwiera, jest moment, gdy framuga zasłania widok i może wtedy To tam stanie... Bo już teraz wiadomo, że tam jest. Jest za ciepło albo za zimno, czuć obecność...
Dla mnie demonologia to Beatrycze. Po raz pierwszy przyszła jako zwiastun śmierci. Niecały rok temu była taka tragedia- ktoś powiesił się u siebie w mieszkaniu, chyba w Puławach, i dopiero po roku go odnaleziono. Noc przed tym zobaczyłam ją po raz pierwszy. Nie zapomnę nigdy. Teraz Ktoś ją ode mnie odpędził, ale czasem krąży, blisko, za blisko. Na tyle, by nie móc się obejrzeć w pustym mieszkaniu i slyszeć paznokcie skrobiące w ramę łóżka.

Tril, to ty jesteś tą osobą, ktora kliknęła- nie, prawda? Wink

Trilby

Tak, i jestem przerażona ze jestem tylko jedna Razz

jakbym się przed samą sobą przyznala, że w to wierzę, to mieszkajac w domu w którym mieszkam bym, za przeproszeniem, ocipiała. Albo by mi do resztyu odbiło. Mam zbyt bujną wyobraźnię.

Hec

Natalia Lupin

Przypomniało mie się coś. Jak tu nie wierzyć...
Ageliza ma przyjaciółkę, która mieszka w kamieicy i ma brata. Dziecko jest slodkie, małe i niedawno nauczyło się chodzić. No i strasznie mu się spodobał żyradnol w dużym pokoju mieszkania- stało, mamrotało, gapiło się i wyciągało łapki. No i wszystko byłoby w porządku gdyby nie sąsiadka... Nie wiedząc o upodobaniu braciszka, opowiedziała O. o tym, że kiedyś mieszkał w tym domu jakiś młody chłopak. I powiesił się. Na żyrandolu. W salonie. Jak O. to uslyszała, to babka myślała, że trzeba będzie ją cucić. Konkluzja jest prosta: dzieciak wiedział i najwyraźniej ciało (czy też jego widmo) wiszące na żyrandolu zdało mu się wspaniałą zabawką (towarzyszem zabaw?!).

Aurora

Brrr, Nat...
Ja wiem, że do mnie czasem przychodzi właśnie Emilka.
Pierwszy raz była u mnie... dawno temu. Wprawdzie jakiś czas po swojej śmierci, ale była.
Biegała po dole. Ja nie spałam, był to okres, kiedy miałam ogromne problemy ze snem.
I wiedziałam, że tam jest. Słyszałam, jak chodziła po schodach, śmiała się, piła wodę z dzbanka.
A potem stała za szybą w moich drzwiach. I patrzyła w ciszy.

Możecie myśleć, co chcecie, ale moi rodzice wtedy nie chodzili po domu, ani brat. Tego są pewni.

Chociaż... Wtedy Gollum był mały, ale teraz udziela się mu, to co mi.
Przez wiele lat nałogowo lunatykowałam. Chodziłam sama po domu jak duch, ze szklistymi oczami i pokazywałam palcem różne rzeczy...
Raz się obudziłam, bo uderzyłam w coś głową.
Jak mieszkaliśmy w babci, to chodziłam a to do rodziców, a to do babci. Tylko sie bali, bo u babci był balkon.
W domu zrobiło się z tego łaznie po schodach. We śnie, po schodach, na dół, na górę, po domu, bez żadnego powodu.

A tu kilka lat temu to samo z Gollumem. Zaczął chodzić po domu. Kilka razy wylądował na szybie od dużego pokoju, gdzie nieźle przeraził tatę.

A ostatnio zaczynał chodzić, jak ja oglądałam filmy, późno w nocy.
Podczas Draculi tak mnie załatwił. Najpierw cisza - też ma bezdechy nocne, więc go cucę trochę. A on wstaje, oczy szkliste, woła coś o mafii, o śmierci, ktoś chce go zabić...
I wyskakuje z łóżka, pędzi schodami do jadalni, wraca, znów pędzi.
Ja przerażona budzę tatę i on dopiero go obudził i uspokoił.
Brr.

To taki demoniczny temat, więc może dowiem się, czy któraś z was też miała ten problem?...

Natalia Lupin

Ja. Dlatego raz w lecie nie pozwolili mi spać na balkonie Sad

Często coś mówię, długo i zawzięcie, a potem padam, ale niedawno jeszcze chodziłam. Najciekawsze było to, że po prostu zbierałam kołdrę, poduszki i wychodziłam. Przeprowadzka bez udziału umysłu Wink

Ageliza nie chciała spać w jednym pokoju ze mną, bo nagle wstawałam i stawałam wyprostowana na środku pokoju- i stałam. Aż mi się znudziło. Po tem kładłam się, przykrywalam i spałam dalej.