Niepokój [HP]

yadire

Wiecie, ja myślę, że to nie miało nic wspólnego z jakimś uczuciami, którymi Voldek mógł darzyć zielonooką. On był - moim zdaniem przynajmniej - po prostu chory i każdy mord wywoływał w nim jakąś nienormalną satysfakcję. Teraz miał zabić dziecko, które mogło stanąć mu na drodze. I to było dla niego ważniejsze, niż zabicie Lily. Mając w perspektywie "pokonanie śmiertelnego wroga" (tak jakby, w koncu Harry za malutki był jeszcze), cokolwiek stanęłoby na jego drodze, nie byłoby tak istotne. James zginął, bo wtedy Voldemort nie miał jeszcze kontaktu z małym. Lilly miała się odsunąć, bo miał zakodowane zabić dziecko, dlatego szlama wydawała się mniej cennym trofeum.

A wracając do tematu - lubię to. Już kiedyś czytałam, pamiętam że nawet mnie nie zaskoczyło aż tak bardzo. Ale to takie ciepłe, rodzinne jest:

Remusiątko

Yadire, my oczywiście tylko tak puściłyśmy wodze naszych fantazji. ;)

smagliczka

Oczywiście Waldemar miał zakodowane "zabić bachora", niemniej Jo jasno dała do zrozumienia, że Lily mjiała wybór i że ten wybór jest ważny - bo właśnie dzęki niemu obdarowała Harry'ego tarczą. Nie wydaje mi się, by było to przypadek tylko. Lord mógł przecież torować sobie drogę Avadami do dzieciaka, a nie szarpać się z dziewuchą. Pierwsze, co powinien zrobić, wchodząc to spialni, to usunąć Lilkę, skoro stanęła mu na drodze. Tak zrobił z Jamesem, to powinien zrobić i z nią. Przecież roczny smarkacz w pięć sekund by mu nie uciekł...

Po co wdawał się w przepychanki z jakąś szlamą? On Lord Voldemort wchodzi i zabija. Po prostu. A tu, choć specjalnie się nie przejął, to jednak nie zabił tak "po prostu", na dzień dobry, jak czynił to wiele razy wcześniej.

Ja WIEM, że za tym coś stoi. Musi Cool

Wracając do tematu ;P - dzięki Diruś. Ciepłe i rodzinne miało być właśnie. Bałam się tochę, że może być przez to uznane ze cukierokowe i infantylne. Niektórzy to strzasznie zjeżdzają teksty, które mówią o takich prostych rzeczach. Osobiście nie wiem, jak można mieć mdłości, gdy czyta się o normalnej, nie przelukrowanej, miłości (se zrymowałam Razz

).

Hekate

Coście tu nakombinowały w tych komentarz, łomatko, Sev zakochany w Voldziu?
Wink

Remusiątko

Powiem tylko, że się w pełni zgadzam z Przedmówczynią.

smagliczka

yadire

smagliczka

Co prawda to prawda. A pomyśleć, że kiedyś wierzyłam, że tam można dostać jakieś cenne rady i nauczyć się pisać...
Zwątpiłam, gdy zobaczyłam stada hien rzucające się na debiutantów, jakby popełnili zbronię przeciw ludzkości, i wzajemne myzianie się we własnym zamkniętym gronie.

Gwarantuję, że gdybym swoje jakieś wypociny (takiej sobie jakości) opublikowała pod jednym ze "znajomych" pseudonimów (mówiąc prościej podszyła się, dajmy na to pod niejaką panią T. ) to wychwalaliby pod niebiosa tylko dlatego, że panią T. się tytułuję Wink

Ech... a swoją drogą ludzie cierpią na znieczulicę i każdy przejaw uczuciowości w tekście jest dla niech patosem lub landrynką.

Remusiątko

Przepraszam, ale ja chyba nie jestem wtajemniczona?
Dlaczego wszyscy są taci cięci na forum Mirriel? Osobiście mam z tym forum niewiele doczynienia. Nie komentuję tam nic i nie wdaję się w dyskusję, więc też przykrych doświadczeń nie mam.

Hekate

Hmm, ja nie miałam na myśli żadnego konkretnego forum, towarzystwa, kółka literackiego. Mówiłam o ogólnej tendencji, którą zauważałam błąkając się po różnych przybytkach internetowych, ale i czytając współczesną prozę.

Boimy się pisać o rzeczach wielkich, boimy się, że nie podołamy, że się ośmieszymy.
Tego rodzaju tematy, to kilka tytułów i kilka nazwisk z przeszłości. Problem w tym, że zanurzając się w te współczesne, odbohaterstwione tendencje, nie umiemy już czytać dawnych utworów.
No i ludzie są inni.

Chyba mi się to nie podoba, ale z drugiej strony?...
Nie wiem.

Remusiątko

'Boimy się pisać o rzeczach wielkich, boimy się, że nie podołamy, że się ośmieszymy. '

Zgadzam się całkowicie. I jeszcze bardziej.
Że nie podołamy - ale to chyba słuszne przypuszczenie...
Jak opisać coś najpiękniejszego? Piszemy o miłości, a z czasem znajdziemy słowa lepsze, trafniejsze... Moim zdaniem obawy są słuszne.

smagliczka

Toż Ty, Hekatko głębiej siedzisz w tych kręgach literackich, ja swoją opinię mogę wyrazić tylko na podstawie kilku forów - a głosy Mirriel są dość wyraziste w sprawie patosu i opisywania rzeczy wielkich.

Myśle, że masz dużo racji: boimy się ośmieszenia, dlatego omijamy wielkim łukiem tematy trudne, mogące nas zaprowadzić tam, gdzie bez masy uczuć i wielkich czynów się nie obejdzie. Datego teraz wszyscy piszą śmiesznostki, głupawki, lekkie, przyjemne, proste jak drut, niby fajne - bo i takich nam potrzeba - ale głębi tam nie ma. Tylko zabawa dobra.

Ale ile można się śmiać i wygłupiać? Przez ten strach schodzimy na płycizny i brodzimy po kostki w emocjach, bo tak jest bezpieczniej.

Hekate

Jeszcze miłość pół biedy, o miłości pisać łatwiej.

Ale o Wielkich Czynach?

Może ja jestem spaczona, ale wychowałam się na powieściach przygodowych w starym stylu, na powieściach wojennych, na Trylogii.
I tak mnie czasem tęsknica bierze za Czymś Bohaterskim.

Najpiękniejsze, że mówi to ktoś, kto jest przede wszystkim znany z absurdalnych i groteskowo-skrzywionych utworów "do pośmiania"...

(żałosne)

smagliczka

Oj, dlaczego żałosne?

Przecież umiesz pisać poważnie. Czytałam, to wiem.
Więc jesteś wielobranżowa.
(a mi na przykład nigdy nie wychodziły groteski, więc jestem ograniczona ;P)

A napisać o Wielkim Bohaterstwie to nie lada wyczyn, i nie wiem, kto by temu teraz podołał, nie rzucając samego siebie jednocześnie na pożarcie. To jest pisarskie wyzwanie. Nie dość, że trzeba umieć to zrobić (by śmiesznym się się nie okazać - bo nie umiejąc pisać o tak Wielkich Czynach, można spier... i dupa) to jeszcze dzieła takie nie cieszą się poparciem w obecnych czasach.

A wyśmiewanie też jest odruchem obronnym, w mojej opinii. Lepiej coś wyśmiać, że głuio "Wielkie", i wtopić się w bezuczuciowy tłum, niż przyznać się, że się CZUŁO tekst doskonale i narazić się na wyśmianie wraz z autorem. Razz

Aurora

Mądrze, waćpanny, piszecie o tym wszystkim. Paranoja.
Ja też się taplam w łatwych, śmiesznych, przyjemnych, krótkich. Bo strach pisać o Wielkich Czynach.
A mirriel jest siedliskiem kwa-ów i tym podobnych. Przez ich i tnowskie testy na mary sue mało nie zeszłam, brzydząc się swoim idiotyzmem. Do niedawna nie byłam w stanie pisać o żadnej kobiecie (chyba stąd słabość do slashy, hyh).

A trzeba ćwiczyć, żeby się nauczyć pisać. O. I tyle. Sienkiewicz też nie od razu Trylogię napisał...