Knajpka I

Joan P.

Hmm... Pomyślę.
Na razie muszę się trochę dojcza poduczyć (i nie mam nic przeciwko fransua) i z inglisza podciągnąć. A ruski... Kto wie? Może kiedyś... Jako dziennikarka będę musiała znać mnóstwo języków.

Aurora

Ja nie kcem byc dziennikarką. Już nie. Ani tłumaczką. Cos mi sie w życiu szykuje z biologią, bo jestem na tym punkcie świrek. A znając życie to zajmę sie czymś, czego nie znoszę, na przykład księgową zostanę. Jak mama i babcia Confused

I moja koleżanka ma cukrzycę i pompę insulinową. Robi furorę w szkole. Ale moja kuzynka ma to samo. I ja się boję, ze też to będę miała... Sad

Noelle

Ja tam NIGY bym nie chciała zostać dziennikarką. A tu proszę, tyle chętnych! D'Nika, Joan nasza... Zaraz, toć to gryfoni. Dziennikarski gryfonki Smile

Ale jak na mnie zbyt społeczna praca. Nie chciałabym, aby ludzie ciągle się na mnie gapili...

EDIT: Spoko... Przecież nic nie wiadomo. A nawet jeśli, to z cukrzycą da się żyć.

Joan P.

Ano fakt, da się.
Hmm, to faktycznie dziwna sprawa, że Ghyfonki chcą być dziennikarkami. W końcu dość ryzykowna, jak sie jest wścibskim (a ja być zamierzam). Nie wiadomo, z której strony kulka przyleci. Ale co do gapienia... Wszystko da się znieść. Poza tym można zwiedzić, choćby przymusowo, kawał świata. A ja po prostu mam takie dziennikarskie zapędy.

Aurora

Wiem, ze się da. Mój dziadek żyje do tej pory z cukrzycą, a najmłodszy nie jest. Moja babcia umarła z powikłań po cukrzycy. Znaczy, z choroby, która była spowodowana między innymi cukrzycą, lekami itp.
I sie boję tej cukrzycy. Tak jak się bałam okularów. Nie chciałam ich nosić za nic, przez trzy lata wzrok mi się psuł, aż przestałam widzieć dobrze wyrazy na tablicy z pierwszej ławki. I musiałam zacząć bryle nosić.
Ech. Dziiiwny jest ten świat. Po co my w ogóle żyjemy?! Same pytania retoryczne, ech...

Joan P.

Hmm, Ohoha, czy ty już nie wpadasz w problemy egzystencjonalne? Póki co, trza się radować egzystencją! Raz się żyję, potem tylko straszy, jak mawiali Huncwoci. A wiesz, co się z nimi stało? Tak, zgadłaś! Dwóch z nich nie żyje!

Aurora

Joan P.

Och, już się bałam, ze to depresja. A ty zwyczajnie odczuwasz niechęć bycia związan a z chorobą.
(podstawia Ohohrze dwie szklanki z tajemniczo wyglądającymi substancjami)
Proszę, specjalnie grzane piwko kremowe. Mnie osobiście nie potrzebne, bom zwykle mam żelazne zdrowie, dopóki nie złapię zapalenia płuc lub oskrzeli, ale cóż. Aha, w drugiej szklance jest koktail Dołohowa - Ognista, Glizdogońska, wódka, denaturat i domestos. Rozgrzewa, jak nie wiem. Pije w zasadzie tylko to i Glizdogońską bez dodatków, bo piwa używam zamiast mleka do płatków.
A co do Jamesa i Syriego... Jesteś absolutnie pewna, że nie straszą? Albo zaczną? Bo ja na ich miejscu...

Aurora

SZUKAM BETY! DO fanficka forumowego Smile

Z kanonu Sev i Remus - spojlery, uwaga!
Proszę pisać na PW, jak ktoś chce betować.
EDIT: Cóż, nikt się do betowania nie zgłosił, ale i tak wkleiłam. Co tam. Najwyżej zostanę wyśmiana z powodu błębów. Proszę wybaczyć, ale to oierwsze opowiadanie, dosć długie, które udało mi się skończyć.

Noelle

Joan, droga moja, ja mam chorobliwe przeświadczenie, że Wszyscy Się Na Mnie Gapią, chyba jakieś treumatyczne przeżycie z dzieciństwa. Cóż, pewno jak dorosnę zaszyję się w jakieś skromnej bibliotece i będę zarabiać marne grosze, bo zmarnuję swoją życiową szansę, ech... Nastrój problemów egzystencjonalnych bywa zaraźliwy.

Aurora

A ja, grr, musze siedzieć z babcią. Boże, toż to szkoła przetrwania! Zmywarki nie włączy, bno to wybuchnie, komputer ma tyle przewodów, że wybuchnie, Gripexu mam nie brać, chociaż mi go doktor przepisał, bo to trucizna, z łóżka wstać, bo w domu zimno, choć mam polecenie leżeć co najmniej do niedzieli...
Boże, jak przeżyję, to będzie cud... Sad

Noelle

Jak się podoba mój nowy awatar? (To nie jest ten, który marzę tu wstawić, ale to zawsze coś - nietoperz kochany mój)

Biednaś Auroro. Ale pamiętaj, że to biedna, niewinna, przerażona nowym konsumpcyjnym światem starsza pani...

Hekate

Avatar miodny, Noelle! Nie ma jak netoperek Wink

Ori, wspieramy duchowo w nieszczęściu. Materialnie też (stawia na stole Ognistą)

Puszczyk

<wpada do knajpy>
Co się dzieje?! Wszyscy są chorzy. Nawet mnie coś zaczyna łapać...
Niby słońce świeci a ja się czuję jakby za oknem nic tylko deszcz i czarne chmury.
I nie wiadomo co ze sobą zrobić.
Ja zaczęłam bawić się translatorem. I spadłam z krzesła.
Wkleiłam kawałek mojego tekstu i kazałam przetłumaczyć na angielski a następnie ten przetłumaczony kawałek przetłumaczyłam z powrotem na polski.

Tekst właściwy
Mężczyzna wypadł przez okno i wylądował na brukowanej uliczce. Ceres spojrzała na niego, następnie na dwupiętrowy, pobielony wapnem budynek, otrzepała płaszcz, po czym przekroczyła próg gospody. Zamknęła za sobą drzwi i rozejrzała się po wnętrzu.
Nazwy mają zazwyczaj to do siebie, że nie biorą się z niczego. Nazwa „Pod Lunatykiem” idealnie oddawała atmosferę tego miejsca, tym bardziej że największy ruch był właśnie późnym wieczorem.
Był to czysty, urządzony ze smakiem przybytek. Za barem siedziała Indygo obsługująca właśnie chłopca w czerwonym berecie z piórkiem, oraz wysokiego mężczyznę w skórzanej kurtce - prawdopodobnie myśliwego, gdyż na ramieniu nosił duży łuk. Od razu można było zauważyć, że władzę w gospodzie dzierży kobieta.

Translator:
Człowiek wypadł przez okno i zdobył przyłożenie na wybrukowanej uliczce. Wyglądała dla niego, następnie przy dawnej nazwie firmowej dla polskiego tłuszcz kuchenny zrobił z kopra aby dwupiętrowy, pobielony z budynkiem lipowym, potrząsnęła płaszczem a następnie przekroczyła próg gospody. Położyła kres za sobą i rozejrzała się po wnętrzu.
Imiona zazwyczaj mają to do siebie że oni nie pochodzą z niczego. „ Imię; pod Lunatykiem” doskonale oddawała atmosferę z tego miejsca tym bardziej, że duże natężenie ruchu było dokładnie nocny.
Był tym jest czysty, założony estetycznie świątynia. Za kontuarem zrobiła Indygowego ptaka popierającego dokładnie chłopiec w spadochroniarzach z piórem, i wysoki człowiek w marynarce skórzanej - prawdopodobnie z myśliwego, ponieważ nadać kokardę na ramię. Od razu to było możliwe zauważyć, że kobieta ma moc w gospodzie.

I niech moc będzie z nami... Laughing

Powiem tylko: KWIK!