Coś zmieniło się/ Bezennosć

Fiorella · Wysłany: Nie 12:14, 22 Mar 2009 Temat postu: Coś zmieniło się/ Bezennosć

Opowiadanie zostało usunięte na prośbę Autorki, albowiem czeka je Druk Smile

Komentarze niechaj pozostaną na wieczną pamiątkę!

Szefowa

JaSko · Wysłany: Nie 15:03, 22 Mar 2009 Temat postu:

Wspominałem, że zajrzę to tego opka co jakiś czas, tak sobie, bez celu, żeby pobyć z nim chwilkę, poszukać nowych przestrzeni. Zawsze znajdzie się słowo lub dwa, którego znaczenie odczuwa się trochę inaczej, niż poprzednio...

A za te kilka zdań w podpisie... wiesz! Razz

Natalia Lupin · Wysłany: Nie 15:18, 22 Mar 2009 Temat postu:

Podoba mi się podejście do tematu. Uosobienie Wyrzutów Sumienia i Bezsenności. Dzięki temu patrzy się na ten tekst inaczej. Poza tym całość jest dopracowana i przyjemnie się czyta.
Chociaż... Ciekawam, jakby to wyglądało, gdyby zbrać bohaterce imię, żeby ją jak najbardziej... zuniwersalizować.
Ale co ja tam się będę wtrącać Wink

Podoba mi się.

Hekate · Wysłany: Pon 15:27, 23 Mar 2009 Temat postu:

A ja, w przeciwieństwie do przedkomentatorów, uczucia mam cokolwiek mieszane, żeby nie powiedzieć - poskręcane w sprężynki.

Po pierwsze, nie przepadam za ramą z cytatów, bo to tak, jakby się owinąć bluszczem wokół cudzego drzewa. Rozumiem - motto. Ale taka rama, jak tu, po prostu mi nie odpowiada. Chociaż to, rzecz jasna, tylko moje subiektywne zdanie nie podparte żadną fachowością rodem z podręczników teoretycznoliterackich.

Po drugie, chyba jednak personifikacje w tym przypadku również mi nie podpasowują, chociaż sama swego czasu namiętnie wszystko ożywiałam i prowadziłam niekończące się dyskusje z Pechem i Paranoją. Nat ma rację, przydałby się uniwersalizm. Jakieś wszędzie i nigdzie, jakaś persona, jakieś nienazwane demony ludzkiej duszy. Wtedy byłoby ciekawiej i bardziej... niepokojąco.

Jak rozumiem Twoje opowiadanie? Za prosto. Za dydaktycznie. Miłość jako lek na niepokój wewnętrzny, na niekończące się egzystencjalne problemy. Miłość, albo życioradzenie, zżyciempogodzenie_się, wewnętrzna harmonia - chociaż to chyba na jedno wychodzi. Bez demonizmów, bez burz z piorunami. W zamian za to - słońce, spokojny sen i ptaszęta świergolące w listowiu. A jednocześnie gdzieś pod naskórkiem pozostaje niepokój, że może kurde staję się przez to płaska i banalna, skoro po prostu mi dobrze ze sobą i innymi, skoro nie cierpię już na Gorzkie Żale, a zamiast bezsennych rozmyślań wybieram pachnącą wieczorem pościel. Pragnienie szczęście z jednej strony, pragnienie Bycia Wyjątkową z drugiej. Coś się zaczyzna, a coś się kończy... o ile skończyć się naprawdę musi, bo przecież (może) to zwykłe ludzkie szczęście czyni z nas naprawdę wyjątkowych ludzi.

A może i nie.

Wydaje mi się, że to nie powinna być miniatura, tylko wiersz mieniący się znaczeniami. Mam dziwne wrażenie niedopasowania formy do treści, chociaż przecież do stylu przyczepić się nie sposób, bo i dobry, i płynie się przez niego bez większych problemów (pomijając sztuczny miejscami dialog).

Tyle tylko, że to zupełnie nie moja bajka. I już Smile

Fiorella · Wysłany: Pon 16:22, 23 Mar 2009 Temat postu:

Dzięki za kometarze Very Happy

Rama z cytatów - eksperyment, przyznaję bez bicia. Sama nie byłam pewna, czy sobie tym nie zaszkodzę, ale postanowiłam zaryzykować. Człowiek całe życię się uczy... Wink