DD

Natalia Lupin

Tak, to koniec.
Nie wiesz?! A, jak to dobrze! Takie było założenie, ale nie jestem pewna w dalszym ciągu, czy wybrnęłam.
Nawet nie wiesz, jak bardzo jestem zadowolona, że się podoba!!! <love>

blaidd

Kiedy przeczytałam, że Shylok zaśmiał sie ptasim głosem, pomyślałam, że to on jest tym ptakiem (por.: odbicie w lusterku), aż mnie zmroziło. Ale teraz już też nie wiem, nic innego chyba na to nie wskazuje.
Uuuch, jak ja już chcę takiej jesieni! Deszczowej lub słonecznej, pachnącej zgniłymi liśćmi, astrami, chryzantemami, jabłkami. Chłodnej i wietrznej. O ciemnych chmurach, prawdziwie romantycznej. Niepokojącej i tajemniczej. I jej kolorów chcę - ciepłych, zgniłozielono-brązowych, czerwono-złotych. To moja najukochańsza pora roku.
I najlepiej ją spędzać w takich domach, jak ten dzięciołowy. W takich, jak stacja geografów w Murzynowie o krok nad Wisłą - szum wiatru i drzew i wielkiej rzeki, zimno, trzeszczenie drewnianych schodów i podłóg, kominek i niestworzone historie przy nim opowiadane...
Właśnie, dlaczego chcę wiedzieć, kiedy się boję? Zawsze się nd tym zastanawiałam (te wszystkie "Nie idź tam!" wykrzykiwane do bohaterów filmów, którzy zdąrzają do ciemnego pokoju, w którym nie powinno być nikogo/niczego, a jednak dobiega stamtąd jakiś dźwięk... - Postępuję tak samo, jak ci bohaterowie. czy to rodzaj instynktu?). Właśnie, mialam deja vu, kiedy to przeczytałam - taki sam problem podjęłam w jednym fragmencie Instynktu.
I ta wyobraźnia... pewnie mam ten sam problem. Horrory przeżywam niesamowicie emocjonalnie (po Harry Angel płakałam ze strachu, a przysypiająca Vass musiala mnie uspokajać), potem wszędzie widzę to, co w filmie/książce. Mimo to lubię się tak pobać. Człowiek jest dziwny.
Miałyśmy kiedyś z Vass taką historię: w pokoju było mroczno, paliła się mała lampka. I nagle gardło zaciska mi się, serce przyśpiesza. "Ej...", mówię i wskazuję na cień na opadającej części obrusa. A tam... ten cień musiał należeć do jakiejś maszkary - miał uzębiony długi pysk i wyciągnięte szponiaste ręce. W pokoju ozwał się pisk - mój i siostry. Podbiegłyśmy do siebie i oglądamy się po pomieszczeniu w poszukiwaniu źródła cienia. Metodą szturchaniową doszłyśmy do tego, że to taki rodzaj paproci o ciągłych, długich liściach daje taki cień. Szybko zaczęłyśmy zmieniać ułożenie liści, ale duzo to nie pomagało, a my byłyśmy nieźle przestraszone, choć śmiałyśmy się z siebie. W końcu trzeba było usunąć kwiatek z drogi światła. Pierwotny lęk? W końcu przecież wiedziałyśmy, że to tylko paproć, a jednak starałyśmy się ten straszliwy obraz usunąć...

Ten kawałek, kiedy opisywany jest ptak w kuchni, pod koniec odnosi się do Shyloka? Bo w ostatnim zdaniu wyglada to tak, jakby była mowa nadal o ptaku:

Natalia Lupin

Uch. Przepraszam za myślniki. To najgorszy element pisania Wink

Hekate

Narabiam literackie zaległości! Smile

O Natalie, aleś pomieszała gatunki, normalnie aż strach się bać! Początek baśniowa-fantasy, koniec - dreszczowiec rodem z wyobraźni Kinga! Sama nie wiem, czy to dobrze, czy źle, ale w każdym razie te różnoraki fragmenciki trzymają się kupy, co mnie niewymownie dziwi Wink

Lubię to opowiadanie, bardzo, baaardzo! Ale nie ukrywam, że pierwsza część oczarowała mnie zdecydowanie bardziej. Mam wrażenie, jakbyś w tym drugim fragmencie za szybko zbiegała z górki. Akcja gna na łeb i szyję, a przecież nic nie stałoby na przeszkodzie, gdybyś się od czasu do czasu zatrzymała: a to na lustrze, a to na innym cudnym szczególe. Brakuje mi czegoś w środku, czuję niedosyt. Końcówka z szaleństwem Shyloka bardzo dobra, ale... ale to wszystko za wcześnie.
No nie wiem, przeczytaj to sobie raz jeszcze i się zastanów. Może jak zwykle przesadzam.

Nightwish · Gość

No więc... eee... może to będzie średnio mądre pytanie- ale po co była ta bajka w opowiadaniu??

No i troche się pomieszało, koniec jest mocno zagmatwany.
Na początku-
pierwszy akapit- typowa gawęda, jakoś takie mam skojarzenie
dalej- Piękna i Bestia
a potem to klimaty rodem z książek A. Kańtoch <"Diabeł na wieży>
Ale niezłe, choć nie całkiem pojmuje je
Opisy są bardzo dobre. Chociaż ja nie mogę sobie wyobrazić jak jest ta kuchnia. Jak narazie widze że ona wychodzi na zewnątrz i gdzieś w oddzielnym budynku jest kuchnia, do której wskakuje przez okno.
No i w baśni są śliczne porówania- typowa baśń
Z tworzeniem natroju nie masz problemu. Klimat opowiadania wyczuwalny w powietrzu. Naprawdę niesamowity efekt.

Natalia Lupin

Co do tych zmian stylu- koniec z opowiadaniami w częściach! Od tej pory piszę na jeden raz. Słowo Wink

Bardzo się cieszę z komentarza Szefowej i Najta.
Hekate, na pewno nie przesadzasz. Jak znajdę moment to dorobię spokojne przedłużenia, jeszcze nie wiem gdzie, ale się postaram.
Kuchnia jest normalnie, obok pokoju, okna na jednej ścianie są.
A co do bajki... musiała tam być. Sama tam wskoczyła i poszła sobie własnym torem, dyktując się na klawiaturę właściwie bez mojego udziału. To się zdarza w różnych tekstach- przynjmniej mi.

Nightwish · Gość

ale nie ma nic wspólnego z tekstem < czasem też tak mam. U mnie właśnie bohaterowie na gwałt się domagają dodatku do "don't forget me" z happy endem>

Natalia Lupin

Wiem. To jest... wyrywka. Ale wg mnie bardzo udana. Uwielbiam bajki.

Nightwish · Gość

No owszem, ładna
A ta zmiana nastroju to przez pisanie w częściach?

Natalia Lupin

Tak. Wszystko było w głowie, ale nie chciało mi się spisać. No i troszkę się chyba styl naruszył... Laughing

A, i było pięć zakończeń. Każde ostateczne.

Nightwish · Gość

taaa, znam to:)

Ja chyba wracam do kończenia Forgeta, bo mnie zaraz te wredoty, główni bohaterowie zamęczą

Natalia Lupin

J atylko chciałam powiedzieć, że starałam się poprawić rozdarcia stylistyczne 9szczególnie w wypowiedziaćch Mai) i wydłużyłam tekst nieco w niektórych miejscach. Howg.

Ageliza

mówiłam, mówiłam!!!
że za szybko się kończy!
Drogi Najcie, dawmno tu nie byłam, więc twojen głupie pytania w stylu po co bajka w opowiadaniu przywracają mi chęć do życia xD
tylko się nie obrażaj.
kocham dzięcioła( a także jego dom ;P )
a czasem to normalnie dreszcz mi po karku przebiegł.