Krzyk

Aurora

Zainspirowane 'Krzykiem' Kaczmarskiego, moim ostatnim nastrojem (któy można nazwać - 'idzie za mna niepokój'), 'Protege-moi' Placebo...
i w ogóle.

Krzyk

Proszę cię... Tak bardzo się boję... Czuję, jak serce zamiera i przyspiesza, i tak w kółko. Koszmar. One na mnie patrzą... Proszę...
Ochroń mnie.

<>

Idę ciemną ulicą. Przed chwilą przestało padać, więc czuję, jak ostatnie krople ześlizgują się z szarego kaptura nieprzemakalnej kurtki.
Nie widać gwiazd. Tylko żółte światła latarni odbijają się w czarnych kałużach.
Kap, kap. Idę ulicą. Całkiem sama.
Proszę – ochroń mnie.
Nim nadejdzie koniec...

<>

Nie przychodzisz, a moje serce pęka na pół. Ktoś za mną idzie.
Ciężkie kroki. Całą powierzchnią ciała – prawie jak dżdżownica – odczuwam jego obecność.
Wiem, że on wie, że ja się strasznie jego boję.*
Idę ciemną ulicą z szumem złamanego serca w uszach.
Łzy, wraz z kroplami deszczu, spływają po mojej kurtce.

<>

On ciągle za mną idzie. Drżę, przyspieszam kroku. Gorzkie łzy przeradzają się w szloch. Ze ściśniętego gardła wyrywa się jęk, gdy słyszę za sobą jego oddech.
Wiem, że on wie, że ja się strasznie jego boję.*
Odwracam się gwałtownie.

<>

Krzyczę, krzyczę w niebogłosy.
On zamknięte oczy ma i wszystko nimi widzi...* Czuję, jak z wyrwanego przezeń serca, z wyrwanego złamanego serca, wyciekają krew i woda.
Łzy czerwonymi kroplami spadają na chodnik i dołączają się do Pomarańczowych Mórz.
Krzyczę w niebogłosy.*
Dlaczego wszyscy ludzie mają zimne twarze?...*
A zatykam uszy swe...*
Mój własny krzyk ogłusza mnie.*

<>

Ochroń mnie – prosiłam. Nie ochroniłeś.
Już za późno.
Leżę na ciemnej ulicy, w złoto-czerwonej kałuży. Moje serce wyrwane-złamane leży obok mnie zapłakane.
Już nie krzyczę w niebogłosy. Krzyczy za mnie ta czerwona plama na szarej kurtce nieprzemakalnej.
Przez zamglone okulary, które ktoś nałożył mi na nos, patrzę w niebo.
Złoty blask latarni nie przeszkadza mi widzieć bladej twarzy, co wychynęła zza grubych chmur. Uśmiecha się do mnie, a ja do niej.
Dlaczego... Dlaczego wszyscy ludzie mają zimne twarze?...*
Leżymy obie martwe, nagie – ja i moje serce wyrwane-złamane.

* fragmenty "Krzyku" Kaczmarskiego

blaidd

Oooo... weszłam sobie na Forum, a tu tak niezwykły drobiażdżek...
Niesamowite. Od początku do końca trzyma w szponach czegoś takiego... trzyma serce w silnym uścisku...
Świetne, krótkie zdania, dodające szybkości i wrażenia lęku.

Natalia Lupin

Jestem wstrząśnięta. Te obrazy, o których przeczytałam, uderzyły we wszystkie moje wspomnienia, których nie mogę pamiętać- te jawnosenne.
Wstrząsający tekst, przynajmniej dla mnie. Bardzo mocny. Niepokojący.
Wolę nie słuchać tej piosenki Kaczmarskiego.
A może to przez te obrazy...

O Jezu, nawet ulica jest brukowana!!! To to! Znów umieram...

Natalia Lupin

Jestem wstrząśnięta. To, co przeczytałam, uderzyło we wszystkie moje wspomnienia, których nie mogę pamiętać- te jawnosenne.
Wstrząsający tekst, przynajmniej dla mnie. Bardzo mocny. Niepokojący.
Wolę nie słuchać tej piosenki Kaczmarskiego.

O Jezu, nawet ulica jest brukowana!!! To to! Znów umieram...

Hekate

Wydaje mi się, że za bardzo poleciałaś cytatami. Trzymasz się ich kurczowo i rozsiewasz po całym tekście - zupełnie niepotrzbnie. Sama czasem podpieram się Kaczmarskim, ale w tym wypadku jakoś mi nadmiar "Krzyku" w Krzyku przeszkadzał.

blaidd