Poczwarka [HP]

Aurora

Jak ja dawno nie napisałam niczego do HP. To znaczy, od fikatonu, ale tekst fikatonowy jest dosyć luźno związany z naszym pierwszym, łączącym Lunatyków i Lunatyczki światem.
No, ale, już nie mogłam. Po tych kilku(nastu) tekstach potterowych, jakie odstatnio pożarłam, już nie mogłam. I, proszę państwa, to nie jest slash! (a przynajmniej, jeśli już, to tylko w głębokim domyśle...)
Czyli, jak to u mnie, krótki tekst, apokaliptyczny i w ogóle. Jak ja lubię stadia tych wszystkich robali. Razz

Poczwarka

Hermiona stała i patrzyła. Nie była w stanie nic zrobić. Nic. Nie to, żeby nagle straciła wszelkie emocje, nie, daleka była od opanowania, miała wrażenie, że krew zaraz chluśnie jej uszami, ale…
Nie była w stanie nic zrobić. Łzy nie chciały popłynąć na policzki, nie mogła wydusić z siebie słowa.
Stała i patrzyła, jak Draco Malfoy odpełza (to wydało jej się najodpowiedniejszym słowem, w sposobie poruszania się Malfoya nie było nic z dawnej wyższości i pogardy, przypominał raczej nędznego robaka) od…
Jak to nazwać? To, co pozostało z Voldemorta… To, co…
A Malfoy od tego odpełzał, rozpaczliwie łapiąc powietrze, nie przejmując się urywanym płaczem i wyglądem robaka.
Błagała w duchu, żeby nie podpełzł do jej stóp i nie błagał o litość. Nie potrafiłaby znieść takiego upokorzenia tego dumnego, aroganckiego… Takiego, jakim był dawniej.
Spojrzała na niego z litością.
I zobaczyła zimne, załzawione oczy wpatrujące się w nią ze wstrętem.
- Granger – cichy pisk, w którym Malfoy starał się skumulować resztki godności sprawił, że jej raczej chciało się śmiać. Roześmiać się nad tym, czym się stał, co wyszło z jego cholernego wywyższania się…
Nie zrobiła nic, tylko patrzyła.
- Wyglądam jak ścierwo – wysyczał tym samym piskliwym głosikiem. – Przecież wiem. Niezłą musisz mieć uciechę, prawda? Ty… szlama… Patrzysz teraz na mnie i litujesz się nad głupim, żałosnym…
Nie mogła odwrócić wzroku, nawet gdy z zimnych oczu Malfoya popłynęły strumienie łez.
- I masz rację, masz absolutną rację – podniósł się i popatrzył na ciała leżące za nim. – To ja powinienem tam leżeć, zniszczony zaklęciami Czarnego Pana, to ja powinienem ponieść konsekwencje swojej głupoty, to ja…
Podeszła do niego, ale nie ośmieliła się go dotknąć. Wzbudzał w niej obrzydzenie. Ale…
Oni oboje pozostali. Z tego, co wiedziała, reszta… reszta…
- Nie lubiłem Pottera. Nie znosiłem żadnego z was, ale… - Malfoy odwrócił się i spojrzał na nią dziwnie. Po chwili odsunął się i oparł o zniszczoną ścianę sali OPCMu. – Ja… Wbrew wszystkiemu, ja… Nie chciałem nikogo zabić. Naprawdę.
Hermiona nie odezwała się tylko patrzyła na ciało Harry’ego. Złamana różdżka leżała tuż pod jego prawą dłonią.
Nagle poczuła, że ktoś nią potrząsa.
- Granger, czy ty mnie słuchasz? – Malfoy nie wyglądał już jak robak. Raczej by obstawiała stadium poczwarki… Na jego twarzy malowała się wściekłość przemieszana z żalem. Krew i łzy dodawały obrazowi swoistego niepokoju.
- Ja tu wylewam swoje żale, pierwszy raz w życiu zaszczycam cię swoją absolutną i świadomą obecnością, a ty… - Harmiona ledwo panowała nad sobą. Miała ochotę się roześmiać jak głupia i zniszczyć tę delikatną pajęczynę obrony resztek rozumu, którą próbował zapleść Malfoy. – Ja po prostu zawsze chciałem być dobrym bohaterem, raz jeden skończyć w nimbie podziwu i uwielbienia, wyniesiony na niebiosa w złotym świetle, z Bliznowatym przy boku…
Przerwał, widząc dziwny wyraz twarzy Hermiony.
- Tak cię to śmieszy, Granger? – wybuchnął, a po chwili po jego twarzy znowu spływały łzy. – To koniec, koniec, koooniec! Zaraz z niebios zstąpią aniołowie, a ty za wyśmiewanie moich najskrytszych sekretów skończysz w głębi piekieł, jako nałożnica Czarnego Pana!...
- Malfoy – na twarzy Hermiony wykwitł uśmiech, ale nie patrzyła na niego. To w ogóle nie był jej głos.
Bo, faktycznie, Hermiona przestała zauważać poczwarkę.
Draco odwrócił się, aby w porę zauważyć, jak Granger rzuca się na Wybrańca, który powoli podnosił się z resztek płaszczu Voldemorta.
Potter się śmiał, szczerzył do niego tę swoją nieznośną, plugawą twarz i mrużył wrednie oczy.
Draco był przekonany, że zaraz wybuchnie.
Potter powoli wstawał w objęciach Granger.
- Malfoy, myślę, że masz jeszcze szansę na odrobinę tej chwały i sławy dobrego boh… Au, Hermiono, połamiesz mi resztę żeber…
- Draco – wzdrygnął się, słysząc swoje imię w ustach tej…tej… - Weź się może w garść i pomóż nam.
Popatrzył na nich ze zdumieniem. On? Pomóc? Podeprzeć Pottera? Zająć miejsce Wiewióra?...
Przez umysł przemknęła mu wizja rudzielca, gdy zielony promień trafiał prosto w jego serce.
Draco powoli zbliżył się do tej dwójki i niepewnie spojrzał na Pottera.
Słaniał się z wysiłku, a pot mieszał się ze łzami, płynącymi ciurkiem po jego twarzy. Malfoyowi zrobiło się głupio. Spojrzał na bliznę, tę bliznę, która Potter miał zawsze, którą jego wróg zawsze…
Blizny nie było.
Draco Malfoy wybuchnął.
Płaczem.

Ceres

Lubię, jak Draco jest dobry. A w każdym razie jak walczy po jedynej słusznej stronie Very Happy

. Kolejny uraz post-HBP, w każdym razie lubię i już. I ogólnie lubię twoje opowiadania, a dawno, dawno nie czytałam niczego po polsku. Do Mirriel też mam uraz Very Happy

.

Hekate

Dobry bohater, to pleonazm. Zdaje się, że dobroć zawiera się już w bohaterze, więc nie trzeba powtarzać.
Poza tym Draco fajny, taki z lekka cyniczny mimo wszystko.
Tyle tylko, że te szlochy i strumienie łez są ździebko komiczne, armageddonu, to tu nie widzę za grosz.
Prawdę mówiąc takie dość przeciętne to mi się widzi, aczkolwiek jestem tu tylko przelotem, więc jak siąde na dłużej przed kompem być może jeszcze cosik do komentarza dopiszę.

Aurora

Nie lubię komentować komentarzy pod własnym tekstem, ale...
Szefowo, ja wiem, że te łzy etc. są komiczne. Oczywiście, tego w założeniu nie było, ale ja tak... lubię się porozckliwiać.
Apokaliptyczny w sensie - zagładowy (istnieje w ogóle takie słowo?... ekhm, nieważne). Znaczy, że coś się kończy. Znaczy, miałam ochotę opisać te wszystkie krwawe szczątki porozrzucane po klasie OPCMu, ale... tak jakoś... Hm, uznajmy, że albo krwawe szczątki, albo ckliwe szlochy.
No, i mnie osobiście najbardziej cieszy ów Harry, którego na początku miałam ogromną ochotę pozostawić na danym miejscu, ale jakoś natchnęła mnie scena z piły, która akuratnie pojawiła się w chorym umyśle.
Bo ja tak lubię sobie wyobrażać, jak to będzie 'zaraz' po ostatecznej walce, kto przeżyje, kto nie... Ale nie wszystkie chore pomysły wprowadzam w życie (na szczęście).
Amen. Dziękuję za komentarze i je naprawdę nie lubię komentować komentarzy innych, a tym bardziej swojego własnego tekstu. O.

Ceres

No ale teoretycznie występuje coś takiego, jak villain-hero, prawda? (wybaczcie makaronizmy, taką nazwę podała nam polonistka, więc zakładam, że to się tak faktycznie nazywa) Więc jak jest łotr-bohater, to może być i dobry bohater? Ja się nie znam, polski to moja pięta achillesowa (wystarczy spojrzeć na świadectwo maturalne), ale dobrze by było wiedzieć, kiedy się tforzy opowiadania tego akurat podgatunku.

Hekate

Ha, to zależy co rozumiesz pod pojęciem bohater, bo to przecież pojęcie wieloznaczne.
Albo w sensie - "ten, co dokonał bohaterskich czynów" (a zdaje się, że o złym człowieku nie powiemy, że takowych czynów dokonał)
albo "jedna z postaci literackich" (czyt. bohater literacki)

Jeżeli weźmiemy pod uwagę pierwsze wyjaśnienie, to wyjdzie dziwnie:
dobry (dobry człowiek, który spełnia dobre uczynki, a czasem dokonuje nawet bohaterskich czynów) bohater (człowiek dokonujący bohaterskich czynów)
Człowiek zły nie może spełniać bohaterskich czynów, bo przestałyby być bohaterskie (nawet, gdyby to był ktoś piekielnie odważny, a jego czyny wielkie)

Chyba...

smagliczka

Nadrabiam nieobecności. Powróciłam na Lunatyczne, to i nadrabiam.

Przeczytałam i... hmm... Muszę przyznać, że Draco jakiś maksymalnie rozchwiany (toszkę sztuczny mi się wydaje). Rozumiem nawet te strumienie łez - niby czemu miałoby ich nie być, Draconowi nie wolno? - ale jakoś dziwnie przechodzi ze stanów rozrzewnienia do złości. Ja rozumiem. Wstrząsnięty i okaleczony (psychicze jak sądzę), ale jakieś to takie poszarpane to jego zachowanie. To znaczy, wiem, że powinno być poszarpane, ale coś mi tu zgrzyta i nie wiem co konkretnie. Jakiejś takiej lekkości, płynności brakuje czy co?... Ale marudzę, sorry Razz

No. Draco mi nie leży do końca. Nie, żeby mi się nie popdobał wcale, ale...
Hermiona za to fajna. Skamieniała Hermiona, która czuje odrazę i jednocześnie... współczucie? litość?

Wyczuwa się tu taki stan histeryczny - który bardzo mi się podoba. Smile

A Potter "ożył"?
Niespodziewanka. Ale ciekawa. Wink

Apokaliptyczności to ja nigdy oceniać nie umiałam. Tym bardziej opisywać, więc nie powinnam się wyMUNdrzać. W ogóle się na tym nie znam. Ale patosu nie zauważyłam, w stylu, że 'serce mu krwawiło i umierał w męczarniach' - to chyba dobrze... tak myślę.

Powiem nawet, że Draco jest trudną postacią do takich scenek. Tam mi się wydaje. Nie wiem, Draconem nigdy się nie "bawiłam". A ten Twój zachował w swoją Draconowatość, mimo łez – wstręt do zajęcia miejsca wiewiórki itede. Taki Draco w Draconie to tam siedzi.

No. Nie wiem jak podsumować, więc podsumowania nie będzie. Razz

Trilby

straszna cipa z tego Dracona. No ale cóż!

A tak w ogole to sie milo czytalo, choc takie... krotkie. Mam ochote na cos dluzszego Wink

I dobrego. o.