Wspomnienia Remusa

Remusiątko

Zaznaczę, że fik stary. Nigdy nie był poddany korekcie.
I korzystając z tego, że stoję tu oto przed Wami:
Czy ktoś chce być moją Betą?

01.

Chciałbym wymazać z pamięci niektóre noce, niektóre chwile i wspomnienia. Naprawdę chciałbym nie musieć już nigdy do nich wracać, ale to one wracają do mnie. Powinienem napisać teraz w jaki sposób przebiegała moja dolegliwość. Moje wilkołactwo. To moje cholerne wilkołactwo. Moje przekleństwo...? Tak, chyba tak. Często wyobrażałem sobie, co by było gdyby... No, właśnie. Czy wilkołactwo przyczyniło się do tego, że byłem i jestem taki, a nie inny? No cóż, pewnie tak. Przez całe życie czułem się gorszy. Nie, nie odmienny, pokrzywdzony przez los, ani nawet odrzucony. Po prostu gorszy. Nie można powiedzieć, że wilkołactwo dyrygowało moją osobowością, ponieważ pragnę zauważyć, że już jako dziecko byłem zamkniętym w sobie, „małym myślicielem”, jak lubiła korygować moja matka. Nieśmiałość? Nie nazwałbym tak tego. Nie wstydziłem się rozmawiać z ludźmi, wolałem ich obserwować, analizować. Jednak byłem tylko małym dzieckiem, obracałem się w świecie dorosłych czarodziei, prawie żadnego kontaktu z rówieśnikami, aż do momentu rozpoczęcia nauki w Hogwarcie. Przerażało mnie to. Przerażało mnie spotkanie tylu osób takich jak ja, ale również takich „innych”. I znów zbiera mi się na śmiech. „Innych”?! Litości! Co ja bredzę, przecież to JA byłem „inny”. Bałem się, że ktoś odkryje mój sekret, wszyscy się dowiedzą prawdy i mnie znienawidzą. Myliłem się, jak bardzo się myliłem. Hogwart dał mi szczęście, jakiego nie znałem. Przyjaźń. Właśnie tego się tam nauczyłem. Być przyjacielem – jedno z trudniejszych zadań w życiu.
...
Zapadł już zmrok i chociaż był środek lata, to od kamiennej podłogi powiało chłodem. Pomieszczenia tego nie można było określić jako „przytulne”. Cztery zimne, zapleśniałe ściany, kamienna podłoga, odrapany sufit z odpadającym tynkiem i jedynie małe brudne okienko jako źródło światła. A może po prostu od dawna nie używana piwnica w moim rodzinnym domu. To właśnie tam miałem przeżyć moją pierwszą przemianę. Drzwi były zamknięte i dokładnie zaryglowane. Wokół otaczała mnie nasilająca się z każdą minutą ciemność. Nieznany dotąd ból, napawał strachem.
Leżałem cichutko, skulony w kącie, czekając. Wiele myśli kołatało mi się po głowie... te myśli, pełne obaw, mocno trzymały mnie w swoich objęciach.
Zaczęło się, czułem to. Ogarnął mnie żar, niczym gorączka. Temperatura mojego ciała wzrastała z każdą minutą, krew burzyła się w żyłach, pot spływał po pulsujących skroniach. Zamknąłem oczy, modląc się w duchu, aby nie zwymiotować. Oddech stał się szybszy, a cały mój organizm próbował się wyzwolić spod fali gorąca i zwierzęcych hormonów. Przemieniałem się w wilkołaka. Nie tylko to czułem, ale również widziałem. Z mojego ubrania zostały porozrywane szmaty. Dziecięce dłonie zamieniły się w wilcze łapy, zakończone ostrymi szponami. Czułem jak obrastam zwierzęcą szczeciną, niczym nakłuty tysiącami kolców. Przez parę sekund nie mogłem oddychać, zmieniał mi się cały układ oddechowy. Z dziąseł trysnęła krew, aby po chwili pojawiły się długie kły, które z łatwością mogły przebić ludzkie ramię. Mocniej zacisnąłem powieki.
Krew, wszędzie krew. Puste pomieszczenie stało się moim najgorszym wrogiem. Miotałem się jak oszalały po tych kilkunastu metrach kwadratowych, obijając się o ściany. Nie wytrzymałem. Zacząłem się ranić. Bolało, ale po każdym ciosie czułem ulgę i satysfakcję. I tak minęła noc, najgorsza noc w moim życiu.
Jasne i ciepłe promienie słońca wkradły się do piwnicy przez brudne okienko. Leżałem, skulony w kącie. Sen pozwolił przynajmniej na chwilę zapomnieć o licznych ranach i strachu. Rozszerzone źrenice, jeszcze tak bardzo wilcze. Oddech na szczęście spokojniejszy, chyba nawet temperatura spadła. Wtuliłem twarz w poranione ramiona, z nadzieją, że może znów zasnę.
Szloch, zamęt, ostre światło, które tak bardzo teraz kuło w oczy. Co się dzieje? Ach, to tylko moi rodzice przyszli rano, aby się zapytać o moje samopoczucie.
- Boże, Remus... Dziecko... – wyszeptała matka, pochylając się nade mną, aby przykryć kocem. – Ale... Ale dlaczego? Skąd te rany, tyle krwi...?! – jąkała się ogarniając spłoszonym spojrzeniem pomieszczenie.
- To nic, mamusiu. Przytul mnie – próbowałem się uśmiechnąć.
Marnie mi to wyszło.
Znów trafiłem do Św. Munga. Znudzonym spojrzeniem wpatrywałem się w świat za oknem, czując, że ktoś zamknął mnie w za ciasnej kopule, całkowicie oddzielając od życia. I wciąż nawiedzała mnie jedna myśl. Co to będzie za życie? Chwile mego istnienia zatopione w bólu...? Czy właśnie tak to wszystko miało wyglądać? Właśnie... tak?
...
- Remus, podobno wypisują cię za trzy dni – na brzegu mojego łóżka usiadła młoda uzdrowicielka o oczach w kolorze bezkresnego błękitu, w których tak lubiłem się zatapiać.
W jej oczach było coś magicznego, jakby emanowała naiwnym dobrem. Jej oczy umiałem tylko porównać do oczu młodej łani. Złociste pukle gładko opadały na ramiona i szyję. Miała jasną twarz upstrzoną równie złocistymi piegami co jej włosy. Fascynował mnie również jej uśmiech. Chociaż można było uznać, że była już kobietą, to uśmiech nadal pozostawał słodki i dziewczęcy. Nazywała się Nicole Ditth. Po wyjściu ze szpitala nigdy więcej jej nie spotkałem, a szkoda. Miała w sobie coś magicznego.
- Tak – odparłem z nutką rozczarowania.
Nicole poprawiła mi kołdrę w nogach łóżka po czym spojrzała na mnie tym bezkresnym błękitem obdarzając mnie kolejnym słodkim uśmiechem.
- Nie cieszysz się? W końcu wrócisz do domu – zdziwiła się unosząc w górę jasne brwi.
Upiłem łyk herbaty ze śniadania, aby zyskać na czasie.
- Właściwie to się cieszę, ale... – wymamrotałem speszony.
- Och, rozumiem. Przeraża cię perspektywa wrócenia do normalnego życia? Nie martw się, na początku będzie trudno, ale z czasem wszystko wróci do normy. Uśmiechnij się, będzie dobrze.
Szczerze mówiąc, chciałem zakończyć zdanie w nieco inny sposób, czyli: „Właściwie to się cieszę, ale będę tęsknił za niektórymi osobami, a w szczególności za tobą.”
Jednak Nicole miała rację. Bałem się wrócić. Na początku będzie trudno, to oczywiste, ale pytanie brzmi jak długo będzie trwał tzw. początek? Nicole zarówno nie miała racji. Potem już nic nie było takie jak kiedyś. Często powtarzam sobie w głowie jej słowa: „Uśmiechnij się, będzie dobrze.” Podziwiam ludzi, którzy z łatwością umieją wypełniać to motto życiowe. Ja niestety nigdy nie umiałem, a teraz tym bardziej nie umiem. Nicole była jedną z tych osób, które po prostu żyły chwilą, a każdy dzień traktowały zarazem jako ten pierwszy i ostatni. Ona wiedziała, że będzie dobrze, bo w końcu zawsze jest.
Nigdy nie powiedziałem jej, że była dla mnie kimś ważnym. Właściwie to nadal jest. Żyje w mojej głowie jako symbol ulotnego szczęścia.

Człowiek, wilkołak, przyjaciel...

Windykatorka

Remusiątko

Dziękuję za komentarz.

Czytałaś...? A myślałam, że nikt do tego nie zaglądał.
Tylko za czasów blogowych fik miał komentarze.
Ale ja nie o tym.
Bo... właśnie, niektóre osoby mogły się już z tym spotkać i nie byłam pewna, czy dodawać to na forum, ale otrzymałam błogosławieństwo Szefowej.

Tak, to dopiero pierwsza część. Za jakiś czas dodam następną.

Nath

O! Czytałam to już chyba! Tak na pewno to czytałam! Na blogu:) Bardzo mi się podobało wtedy i teraz tez mi się podoba:)
No to czekam na następną część.
Pozdrawiam,
Nath

Natalia Lupin

Pozytywne

Lubię opowieści o remusowej przeszłości.
Bardzo mi się podoba fragment w szpitalu.