Doświadczeni Poszukiwacze Przygód

Hec

Podziemia Hogwartu, Heca usiłuje doczyścić glinianą tabliczkę przytroczoną do wielkiej skrzyni.

- A! udało się! Tabliczka czysta, a zatem...-wytęża wzrok, by odczytać małe hieroglify.- Od Kamehamehusa dla Calamity. Top sikret.

Łaaał, Joan, to twoje przeca! Do ciebie! Masz jakiś kluczyk?

Joan P.

Czekaj! I no dziaduś dawał mi jakiegoś klucza! Gfdzie ja go miałam... Od domu, od furtki, od działu Armia Lunatyczek Spod Znaku Zielonej Skrapetki, od bloga... Jest! Hecuś, to chyba ten!
(uciszona wręcza Hecy kluuczyk)

Hec

Ja...nie śmiem otworzyć- sama widzisz, że top sikret, Znam ja takie sztuczki- jeżeli coś opatrzonego takim napisem otwiera ktoś niepowołany, wyrastają mu ośle uszy i świński ogonek...
<oddaje klucz Joan, w tle muzyka jak z "pożegnania z Afryką">
To twoja przeszłość, sama powinnaś stwić jej czoła, nie obawiaj się, jesteś wspaniałym człowiekem, prawym i dobrym, masz wielkie serce<widzowie w teatrze wyciągają chusteczki>wychowywana w cieniu Golluma zasłużyłaś, bu poznać swe prawdziwe korzenie<na widowni ktoś głośno smarcze>Weż ten oto klucz<muzyka ja z filmu grozy> I odkryj swoje przeznaczenie...<muzyka coraz straszniejsza, a i m bliżej dziukrki od klucz jest ręka Dżoan, tym straszniejsza się staje, na widowni okrzyki grozy, nagle...kurtyna opada...>
KONIEC AKTU I.

Noelle

- Rany, co za patetyzm! - warczy z kąta Noell. Dżoan drży zaskoczona i kluczyk wypadł jej z ręki.
- Co ty tu robisz! To ściśle tajna wyprawa! - poucza Heca. Noe ziewa lekceważąco i robi kwaśny uśmiech, znaczący: "No, a starej Noe nie chciało się zabrać. Heh, mnie nie jest tak łatwo się pozbyć, złotko..."
- Noell, co robi ten sztylet w twojej łapce? - spytała się po chwili Hec. - Chyba nie chcesz nas pozabijać?
- Zrobię co chcę. Pomyśl jednak - jestem jadowitą ślizgonką z powołania. Sprytną, potężną... Czy myślisz, że byłabym tak głupia i pokazywała ci narzędzie zbrodni, wdawałą się w pogaduszki, gdybym zamierzała was zabić, co? Myślałam, że mnie znacie. Że wiecie, że wolałabym kogoś zadźgać od tyłu, otruć... Wiecie, tak subtelnie i humanitarnie. A nie metodą "Na trzy cztery - wszyscy razem"...
- Coś pokręciłaś.. - Hec kręci nosem.
<w tle muzyka z Tytanica>
- NIEE!!! - zawyła nagle Jo. <myzyka ucichła> Noelle, jak ja cię dorwę! Nie mogę znaleźć kluczyka! Zgubiłam go przez ciebie... Nie... Ja cię zabiję...

Hec

-Cicho tam! Noe, Dżo- zamknąć się, bo cruciatusem miotnę! Calamity, uspokój się i szukaj klucza. Noelle, widzę, że nieźle sobie poczynałaś z Glizdogońską, oddaj mi sztylet, a ja pomogę ci się przebrać <sunie w stronę Noesia z obłędem w oczach, dzikim uśmiechem na twarzy i białym kaftanem bezpieczeństwa w rękach>
I włączcie tego Titanica! Wink

Joan P.

(wali bejzbolem w magnetofon. Titanic milknie)
Noe, ja cię... Zabiję! Zamorduję jak Ślizgonkę! Wypoatroszę! Rany solą posypię! Mam kluczyk!
(z drżącymi dłóńmi otwiera skrzynkę. Wyjmuje z niej świstek [papieru)
''Droga Calamity
Kiedy otworzysz ten list, zapewne będziesz moją ostantią już następczynią, bo pozbyłaś się Oleśki i Golluma/ Śmierdziela/ Brudera (niepotrzegbne skreślić). I dobrze. Nie byli prawowitymi Gryfonami. Do rzeczy. Moim ojcem, a twoim praprapraprapraprparapepaprapraprapraprapraprapea - i tak dalej - dziadkiem był sam Godryk Kamikadzeus Gryffindor. I ten oto fakt upoważnia cię do czytania tego listu. I spadku po Gryffindorze. Nie oczekuj ode mnie, że napiszę ci, iż jest w tej skrzyni - nie zmieściłby się. Slytherin trzymał swój spadek w Komnacie Tajemnic. Jak się domyślasz, ty i twoje towarzyszki - jesteś Grfyonką, ale chyba nie na tyle głupią, żeby przyjść tu sama, prawda? - musiecie znaleźć jej gryfoński odpowiednik. Wskazówka: Dzidzic Slytherina musiał szukać węży. Domyśl się.
Z poważaniem
Mięśniakus Kamehaus Gryffindor''
I co romiby?

Aurora

Jak to: co?...
Szukamy lwów...
*Ori łapie jednego i patroszy*
E, w tym nie było nic...

Joan P.

Nie! Nie takich lwów! Rzeźb lwów!
(wyrywa Ororze truchło lwa)

Aurora

Hm. Nie sądzę, aby Godryś (wybacz Joan) był aż tak inteligientny i pomysłowy, żeby wymyśleć język lwów. Więc propnuję zamiauczeć sugestywnie na każdą rzeźbę lwa w obrębie wieży Gryffindoru... Wink

Joan P.

Mam jednego!
Miau, miau, miau...
O, reaguje!
Kto pierwszy wchodzi?

Aurora

Jak to, kto? TY!...
Ja, jak już, to żem spadkobierczyni Roweny. Ale to nieprawda, bom ja spadkobierczyni Durmstranga IV Groźnego...

Joan P.

no, ale kto ze mną?!

Aurora

No, ja wejdę, jeśli Godryś się nie wnerwi. Ale co on może tu mieć, chyba nie bazyliszka?...
*rozgląda sie po odblaskowo czerwonej komnacie*
Ja pikolę, ileż złota!... A na tym złocie, khem...
*patrzy na biały szkielet*
Jednak Godryk był nie całkiem mądry. Przeliczył sie nieco, nie wiedział, że nawet magiczne lwy żyją do 200 lat, a nie do tysiaca...

Joan P.

O nuie.! To miał być jego Pikuś!
(ogląda Puikusia)
To złoto to moje? juhu! Przekazuje Dziupli w szczodrym geście. Jam Córa Gryffindora!

Aurora

Widać...
*Ori zawistnie spogląda na złoto*
Joan, to mogła tylko Gryfonka zrobić... Złoto! Cele charytatywne... Mogłyśmy sie po cichu podzielić i zawładnąć... Światem dajmy na to...