Fikaton: Hekate

Hekate

Czyli jednak niekanonicznie Wink

Hehe. Widać taki już mój marny los...
(nie wiem skąd mi się ten miecz wziął, totalna bzdura, ale tak jakoś "zagrał" i nie mogłam się od niego uwolnić)

yadire

A mi Shannon właśnie wygląda! Dla mnie Shannon jest zdecydowanie ciekawszą postacią niż na przykład Kate.
Tylko nam jej nie dali do końca poznać.

A co do stworka-utworka... Jak zwykle - świetny. I się powtarzam...

Hekate

No, to fakt, nie mam pojęcia dlaczego ją ukatrupili... Ale jeszcze bardziej boli mnie Ana Lucia, bo ją widziałam z Sayidem. Ha! To by było dopiero przewrotne!
W ogóle w tym cholernym serialu wszystkie postacie intrygują, nawet Jack, tak, tak, jak teraz sobie oglądam jeszcze raz pierwsze odcinki, to nawet zaczynam go lubić. Wtedy, gdy ucieka przed dowodzeniem i ma problemy egzystencjalne Wink

yadire

Szkoda, że mu się nie udało uciec. Mógłby do spółki z Syidem i Sawyerem (wrr, wymarzone trio!) stworzyć taki przewrotowy spisek, żeby obalić Locka. Bo Locke zdażyłby już połowę wyspowiczów "przez przypadek" wymordować, w pogoni za tajemniczymi głosami Wyspy...

No ale, scenarzyści mają inne zapatrywania Very Happy

A Shannon byłaby taką swoistą Wolnością, wiodącą lud na barykady (czy jakoś tak). Owinięta w czerwony sztandar... Tylko w czerwony sztandar...

Kira

Jako że Lost, jak już wszyscy wiedzą, nie oglądałam i nie znam, to nieco trudno było mi połapać się o co chodzi, może nawet nie do końca mi się to udało, więc mogę jedynie skomentować Twój styl Hekatko, który jest, jak zawsze, niesamowity i najwyższych lotów. I proszę mi wybaczyć to jakże zawiłe i wielokrotnie złożone poprzednie zdanie Wink

Maggie

Szefowo, Szefowa ma moje pełne poparcie. Zwłaszcza przy grzebaniu w psychice Sawyera, jak i w robieniu z Locka'a obłąkanego satyra, który ma hysia na punkcie tego, że "wyspa mu coś daje/mówi/wskazuje i chce coś wzamian" Wink

Hekate

Dzień piąty

Tytuł: DIES IRAE

Fandom: LOST

Występują: Sawyer, Jack, Sayid plus Inni (Juliet, Goodwin, Tom, Coleen i Ben). Rola epizodyczna - wasze ulubione jagódki Wink

Spoilery: rzecz się dzieje w serii n-tej, której całe szczęście nigdy nie nakręcą Wink

Trzeba wiedzieć, że Ben("Henry"), to szef Innych. Tyle.

Ilość słów: 1331

Prompt: 5.
"Są przestępstwa zbyt subtelne, aby je skutecznie ścigać"

Janet Fitch / Biały oleander

Drobne kamyki trzaskały pod butami Sayida, który szedł pierwszy, rozcinając zbite kłęby gałęzi. Zbliżali się do skał; podłoże mówiło o tym najdosadniej, chociaż drzewa nie dawały jeszcze za wygraną, skutecznie utrudniając orientację. Było parno, a rozdrażnione owady oblepiały spocone twarze wędrowców. Dante, to przy tym małe piwo – pomyślał Jack, ale nie powiedział ani słowa, żeby nie zachwiać równego oddechu, który z takim trudem wypracował. Wiedział, wszyscy wiedzieli, że to ostatnia szansa i jeżeli tym razem nie znajdą źródła z czystą wodą, to równie dobrze mogą użyć ostatnich nabojów i popełnić zbiorowe samobójstwo.
Kto zatruł ich strumień tuż przy jaskiniach? Sawyer odpowiedziałby prawdopodobnie, że Piaskowy Dziadek, ale nawet jemu nie było już do śmiechu. Umrzeć z pragnienia na lądzie otoczonym ze wszystkich stron wodą – oto prawdziwa ironia losu! Przeżyli tak długo, mimo niedźwiedzi polarnych, wybuchów, smug energii i Innych, a teraz mieli tak po prostu umrzeć, bo jakiś idiota zaczarował strumień tak, że każdy łyk groził błyskawicznym transportem w zaświaty. Pierwsza przekonała się o tym nieszczęsna Claire, a Charlie nadal nie mógł wyjść z szoku , chociaż – trzeba mu przyznać – małym Kabaczkiem zajmował się perfekcyjnie.
Byli ostatnią nadzieją, ten przedziwny tercet, który nie miał już nawet siły walczyć ze sobą. Ludzie chcieli wierzyć, że tym razem się uda, że musi się udać, ale w głębi duszy każdy robił rachunek sumienia. W końcu nigdy nic nie wiadomo, a w razie czego nie będzie już czasu na pokutę.
Sayid machnął nożem, który z przyczyn wyższych musiał służyć za maczetę, i odsłonił bezdrzewną przestrzeń. Trudno powiedzieć cóż to było – naturalne gołoborze, czy może wynik eksperymentu Innych. W każdym razie dżungla urywała się nagle, ustępując miejsca królestwu głazów. Nigdy wcześniej tu nie trafili; wzniesienia były niezbyt wysokie, ale zupełnie nagie. Na trójce wędrowców nie zrobiły pozytywnego wrażenia.
- Jeżeli tutaj płynie jakieś źródło, to ja jestem chiński uczony – mruknął Sawyer. – Abdul, masz może jeszcze te jagódki? Proponuję dobrze się oszołomić, a potem skoczyć z tych skał. Tylko do tego się nadają.
Sayid otworzył plecak, ale wbrew nadziejom Sawyera nie wyjął jagódek, tylko butelkę wody, jedyną, jaką mieli.
- Jack? – zapytał, a lekarz tylko skinął głową. Musieli pić, jeżeli chcieli wrócić na plażę, chociażby po to, żeby przekazać złe wiadomości.
- No świetnie – Sawyer wzruszył ramionami, ale wziął butelkę. Dwa łyki musiały wystarczyć na bardzo długo.

*

- Jak mogło do tego dojść?! – stuk, stuk, obcasy wybijają rytm na doskonale wypastowanej posadzce. – Jak mogliście do tego dopuścić? Przecież wyraźnie mówiłam: na tego pacjenta trzeba zwrócić szczególną uwagę, bo może być niebezpieczny sam dla siebie. Mówiłam, Colleen?
- Tak, pani doktor – jasnowłosa pielęgniarka usiłuje dogonić swoją przełożoną. – Ale on...
- Nie ma żadnego „ale” – ucina lekarka i otwiera drzwi prowadzące do jednej z izolatek, tej, z numerem czterdzieści dwa. – Odpowiesz za to zaniedbanie. Od trzech dni nie przyjmuje ani pożywienia, ani wody, a ty nie interweniujesz? Nie zakładasz kroplówki? Nie informujesz mnie o niczym?
- Ja nie wiedziałam – głos pielęgniarki lekko drży. – Udawał, że wszystko jest w porządku. Uwierzyłam.
- Nie jest od tego, żeby wierzyć – stwierdza lekarka i podchodzi do metalowego łóżka.

*

- Nie wiem jak wy, ale ja tu nie widzę żadnego strumienia – powiedział Sawyer, gdy wreszcie zeszli ze wzgórza i zatrzymali się w kamienistej dolinie, której nie umilało nawet jedno źdźbło trawy. – Jeżeli coś tu płynęło, to dawno wyschło. Nie pamiętam kiedy ostatnio padał deszcz...
- Dawno – westchnął Jack. – Bardzo dawno. No cóż, myślę, że nocne spacery możemy sobie darować. Przenocujemy tutaj, a rano pójdziemy dalej. ]
Nie było z czego rozpalać ogniska, więc rozłożyli kurtki i rozsiedli się na niewygodnym podłożu, milcząc zaciekle. W końcu Sawyer nie wytrzymał i zaczął nucić piosenkę z „Rio Bravo”.
- Czuję się jak na Dzikim Zachodzi – wyjaśnił, nieco speszony. – I nie pytajcie dlaczego.
Dźwięki starej melodii bardzo dziwnie komponowały się z otoczeniem, ale paradoksalnie dodały im otuchy. Poza tym niebo było piękne. Tak. Gwiazdy świeciły zdecydowanie jaśniej niż zwykle.
- Chciałbym wiedzieć, co się właściwie stało – powiedział Sayid. – Zatrute źródło, brak deszczu, ludzie padają jak muchy... A ja nie wiem: dlaczego? Nie umiem tego wszystkiego wyjaśnić.
- Twój racjonalizm, Abdul, poszedł się chrzanić – odparł Sawyer. – I obawiam się, że już go więcej nie spotkasz.
- Może to Locke miał rację – zamyślił się Jack. – Może ta wyspa nie jest zwyczajna. Może...
- Dajcie spokój – Sawyer machnął ręką i spróbował wygodniej ułożyć się na kurtce. – Nasz łysy traper i tak nam już niczego nie wytłumaczy. A nawet gdybyśmy się pobawili w spirytystów, to i tak nie wiem, czy chciałbym słuchać jego bełkotu. Dobranoc, desperados. Nie martwcie się, jutro będzie gorzej.
Udawał, że śpi, ale tej nocy sen nie był jego sprzymierzeńcem. Za dużo myśli. Za dużo rozpaczy, której nawet ironia nie była w stanie zamaskować.
- Księżyc w pełni – mruknął Sayid. – Tylko tego nam brakowało.

*

- Dalej jest nieprzytomny? – pyta lekarz, który bardziej przypomina łowcę skór, niż ucznia Hippokratesa. Kobieta przytakuje bezgłośnie. – To bardzo niedobrze, Juliet, bardzo niedobrze. Jeśli tak dalej pójdzie, to możemy go stracić.
- Zastanawia mnie dlaczego to zrobił – mówi. Jej głos jest jasny, spokojny. – Dlaczego postanowił się zabić i to w taki sposób?
Lekarz wzrusza ramionami. Widać, że nie spał od dawna i jest bardzo zmęczony. Na nogach trzyma się tylko i wyłącznie dzięki silnej woli.
- Musisz spytać Goodwina. On miał z nim ostatnią sesję terapeutyczną. Mówił, że jest lepiej, że ilość osobowości ograniczyła się do trzech najsilniejszych, ale widocznie się pomylił. My też się czasem mylimy, Juliet.
- Połóż się, Tom – kobieta uśmiecha się ze smutkiem. – Odpocznij, ja się wszystkim zajmę.
Lekarz waha się przez chwilę, ale kiwa głową na znak zgody. Minutę później znika za zakrętem korytarza.

*

- Co to za hałas? – w głosie Sawyera zabrzmiała irytacja. – Za moment głowa mi pęknie.
Sayid przyklęknął i przyłożył ucho do ziemi. Tajemnicze dudnienie dobiegało ewidentnie stamtąd.
- Ruchy tektoniczne? – zaryzykował Jack.
- O, w takim razie nie grozi nam śmierć z pragnienia – parsknął Sawyer. – Wcześniej nas ukatrupi jakaś cholerna lawa albo inne trzęsienie ziemi. Muhamed, nie bądź sknera, daj trochę jagódek...
Sayid uciszył go ruchem ręki. Głuche dudnienie nasiliło się, a potem usłyszeli jakiś inny dźwięk; przeciągły, intensywny pisk.
- To nie jest odgłos naturalny – stwierdził Irakijczyk. – Myślę, że mamy do czynienia z jakimś urządzeniem elektronicznym.
- Znam ten dźwięk – Jack usiadł na kamieniu, jakby jakiś ciężar przygniatał go do ziemi. – Znam. Ale nie umiem sobie przypomnieć skąd.

*

Pryska spokój, który zwykle otula korytarze oddziału. Ktoś włączył alarm; grupa lekarzy i pielęgniarek wysypuje się ze wszystkich pomieszczeń, kierując się ku izolatce numer czterdzieści dwa. Trzaskają drzwi, a o sterylnie białe ściany obijają się krótkie rozkazy: zrób to, ty idź tam, wezwij lekarza prowadzącego, szybko, byle szybko!...
Doktor Juliet jest już na miejscu, sama jej obecność działa kojąco na pacjentów i personel.
- Ustała akcja serca, tracimy go! – panikuje jedna z pielęgniarek, ale groźny wzrok koleżanki działa na nią jak kubeł zimnej wody.
- Defibrylator! – krzyczy lekarz i błyskawicznie zabiera się do reanimacji. Sekundy ciągną się jak godziny, a jedna minuta, to cała wieczność.

*

Trudno powiedzieć, który z nich pierwszy zauważył, że skały drżą w słońcu, jakby za moment miały się rozpaść na kawałki. Być może Sayid, który zmrużył oczy i krzyknął do towarzyszy, żeby natychmiast padli na ziemię. A może Sawyer, który długą chwilę stał wyprostowany, uśmiechając się diabolicznie i wpatrując w horyzont. Jack nie widział, tylko wsłuchiwał się w pisk i gdyby nie przytomna reakcja Sayida, to wielki głaz zmiażdżyłby mu czaszkę.
- Jasna cholera! – parsknął Sawyer. – Nie macie wrażenia, że świat się na nas wali?
Zewsząd spadały kamienie. Najpierw potężne, przerażająco wielkie; każdy z nich mógłby zabić bez większego trudu. A potem lawina drobnych, niekończący się deszcz kamyczków wzniecających pył i uniemożliwiających swobodne oddychanie.
- Nie sądziłem... – każde słowo było torturą. – Nie sądziłem, że nawet w grobie będę się musiał z wami męczyć... – westchnął Sawyer, a potem była już tylko ciemność.

*

- Benjamin Linus; czas zgonu: godzina dziesiąta cztery – stwierdza lekarz. – Cholerna szkoda... – dodaje ciszej. – To był naprawdę ciekawy przypadek.
- Do zobaczenia, Ben – mówi Juliet i przykrywa pacjenta białym prześcieradłem.

Aurora

Szefowo.
Nie, nie, nie daruję ci tego. Mwah. Jeszcze się zemszczę, zobaczysz (jeszcze nie wiem, jak, ale to zrobię).

Ben, znany przeze mnie jako Henry Gale, wymyślił sobie wszystko, siedząc w zakładzie psychiatrycznym? Mru! Niech cię uścisnę.
<ściska>
Trzy najsielniejsze osobowości, kwiiiik. Hej, mi się wszystkoz Fight Clubem kojarzy, muszę jakiś ładny crossover wymyśleć... Może w celi obok siedział Narrator... No, nieważne.

<ściska>

Cudnie. Mogłoby się, jak dla mnie, tak skończyć Smile

yadire

AHA!
Czyli że tak wygląda tajemnica wyspy?...
W sumie, taki mężczyzna jak Sawyer może zrodzić się tylko w umyśle obłąkanego.

Ale Sawyer mnie zabił. Very Happy

Się powtórzę: pijękne!

Hekate

Zdaje się, że to już moja ostatnia próbwa rozwiązania tajemnic Wyspy. Chciałabym podziękować wszystkim współfikatonowiczkom, a szczególnie tym najbardziej wytrwałym, czyli Ori i Dirusi. To było naprawdę niezapomniane przeżycie!
No i... no i nareszcie udało mi się napisać o Sayidzie!

Dzień szósty

Tytuł: RYZYKOWNA GRA

Fandom: LOST plus "Labirynt śmierci" Dicka (ale mam wielką nadzieję, że nikt tej książki nie czytał - bo nie będzie miał niespodzianki)

Występują: Sayid, Rousseau, Nadia plus bohaterowie powiedzmy-że-niekanoniczni, ale możecie się doszukiwać pierwowzorów Wink

Spoilery: brak. Inspiracją był odcinek dziewiąty I serii

Ilość słów: 816

Prompt: 6.
"Kto śpi nie grzeszy, więc miła osobo nie będzie grzechem, jeśli prześpię się z Tobą." (he he, ja to jednak jestem dobra. Prompt jak najbardziej zachęca do lekkości i komediowości, a ja napisałam... TO)

Nagłe uderzenie prądu, ból rozrywający wszystkie tkanki, a potem iskry tańczące przed oczami. Krzyknął; zaskoczenie było silniejsze od cierpień fizycznych. Gdzieś tam, w półmroku, ktoś był, poruszał się nerwowo i bez końca powtarzał jedno słowo. Imię? Tak, to musiało być imię.
- Kto to jest Alex? – zapytał, usiłując przekręcić się na lewy bok. Syknął. Więzy uniemożliwiały jakikolwiek manewr ruchowy. Musiał zamknąć oczy, bo wirujące obrazy stały się nie do wytrzymania. – Aa! – znowu prąd i wyzwalająca bezświadomość.
- Gdzie jest Alex?...

*

- Bierzesz mnie za kogoś innego – powtarzał sobie, że jest żołnierzem i musi się opanować. Sytuacja była dziwna, bardzo dziwna, przede wszystkim dlatego, że nie miała sensu. Ale mimo wszystko trzeba było zachować zimną krew, bo ta kobieta nie żartowała i – o czym zdążył się przekonać na własnej skórze – potrafiła zadawać ból. – Przeżyłem katastrofę lotniczą, lot osiemset piętnaście. Rousseau, porozmawiajmy!
- Skąd znasz moje nazwisko? – jej dzikie oczy wpijały się w niego z mieszanką fascynacji i nieufności.
- Przeczytałem na kurtce – wyjaśnił, łagodząc ton. – Tam. Kurtka.
Sayid miał wrażenie, że trafił w ręce jakiejś mitycznej królowej Amazonek, albo ma przed sobą ni mniej, ni więcej, tylko uosobienie szaleństwa. I pierwotności. Ta kobieta, która być może w normalnym życiu chodziła po centrach handlowych i umawiała się z przyjaciółkami na ploteczki, tutaj zapomniała o cywilizacji. Albo cywilizacja zapomniała o niej, tej zabłąkanej w czasie bogini łowów.
- Nie wierzę ci – powiedziała, ale nadmiar gwałtownych uczuć wyczerpał ją do tego stopnia, że to z natury twarde stwierdzenie zabrzmiało jak kołysanka. – Nie wierzę ci, Sayid.
- Skąd znasz?... – zaczął, ale nie pozwoliła mu dokończyć.
- Kim jest dziewczyna z fotografii?
*

- Pani porucznik, mamy awarię – młody asystent oficera medycznego był przerażony i nie potrafił tego ukryć. – Kapitan Jarrah...
- Co się stało? – kobieta poderwała się gwałtownie z koi. Nie dane jej było odpocząć tej nocy. Ani następnej. Całe szczęście nie wyczerpali jeszcze wszystkich zapasów leków energetyzujących, bo bez nich już dawno misja skończyłaby się efektowną katastrofą. Rząd nie posiadałby się z radości – przynajmniej byłby pretekst, żeby wstrzymać kontrowersyjne loty długoterminowe.
- Nie wiem, może niedostatecznie uszczelniliśmy stanowisko? Niech pani lepiej pójdzie ze mną. Technikowi narzędzia lecą z rąk i obawiam się, że może jeszcze bardziej pogorszyć sytuację.
- Sayid?...
- Żyje, ale wpadł w śpiączkę powstrząsową. Mój przełożony twierdzi, że wszystko wyjaśni się w przeciągu dwóch godzin.

*

To Sayid wpadł na pomysł, żeby w ten sposób przetrwać niekończące się godziny lotu. Człowiek, który zdaje sobie sprawę, że wróci na Ziemię za dwadzieścia lat i być może nie zastanie już wśród żywych nikogo z bliskich, prędzej czy później popada w obłęd. Trzeba było znaleźć jakieś rozwiązanie.
- Nie można do tego dopuścić – mówił Sayid. – Ludzie muszą być sprawni, gdy dotrzemy na miejsce. Potrzebuję zdrowy i sprawny personel, a nie bandę wariatów błąkających się po pokładzie.
W końcu udało się stworzyć nowoczesny Kreator Światów, drugie tej klasy urządzenie w całej galaktyce. Zamykali się w specjalnych przezroczystych kabinach, dyżurny technik włączał odpowiedni guzik, a potem... potem było wszystko, co tylko chcieli. Życie w prowincjonalnym miasteczku, paryska afera kryminalna, a w końcu Wyspa. Ten projekt kosztował ich najwięcej wysiłku.
- Za dużo niedopowiedzeń – mówiła Nadia. – System może nie zadziałać, elektrody wysiądą i statek imploduje. Nie podoba mi się, że narażasz nas wszystkich na niebezpieczeństwo.
- Przesadny pesymizm – uśmiechał się, ignorując głos rozsądku. – Myślę, że ludziom przyda się trochę adrenaliny. Poza tym dzięki Wyspie zabijemy dużo czasu, a przecież przede wszystkim o to nam chodzi.
Nie mogła mu się sprzeciwić – był wyższy rangą – ale nie zgodziła się na wzięcie udziału w tak ryzykowanej zabawie. Postanowiła mieć na nich oko z zewnątrz.
- Dopilnuję, żebyście wrócili cali i zdrowi do rzeczywistości – w jej głosie brzmiała stanowczość. – Nie dam ci uciec, Sayid. Nie ode mnie.
- Wcale nie zamierzam uciekać, Nadia. Niedługo się zobaczymy! Dobrze wiesz, że przepadam za słodką niewolą...

*

- Co z nim? – z wielkim trudem opanowała drżenie głosu. Dlaczego on? Dlaczego właśnie jego musiało to spotkać?!...
Medyk popatrzył na migający odczyt, który właśnie ukazał się na ekranie komputera.
- Sądzę, że opanowaliśmy sytuację – powiedział. – Jeżeli obudzi się w ciągu tej doby, to nie powinno być problemów. Może mieć tylko drobne problemy z pamięcią.
- A jeżeli się nie obudzi? – musiała zadać to pytanie, chociaż bardzo bała się odpowiedzi.
- Cóż – odparł medyk. – Wtedy dopiero będziemy się martwić. Całe szczęście tylko jedna kabina była felerna. Nie chcę myśleć co by się stało, gdyby i pozostałe uległy zniszczeniu...
- Dobrze – powiedziała, ale nie słuchała już uspokajającej przemowy oficera medycznego. Patrzyła na Sayida i żałowała, strasznie żałowała, że nie wzięła udziału w jego szalonym eksperymencie. Gdziekolwiek by się znaleźli, przynajmniej byliby razem.

*

- „Znajdziesz mnie w następnym życiu, jeżeli nie w tym” – powiedział, podchodząc bliżej. Celowała do niego, ale wiedział, że nie strzeli. Wcale nie chciała go zabić.
- Co? – popatrzyła pytająco, nie opuszczając broni. Jej oczy nie były już dzikie, raczej bardzo, bardzo smutne.
- To właśnie jest napisane na zdjęciu.

Aurora

Och. Och. Wzruszyłam się.
I do reszty poplątałam Very Happy

To, mam rozumieć, wszyscy na Wyspie sobie leżą w kabinach pod nadzorem Nadii i gdzieś lecą (w kosmos?).
Kwik -

Hekate

A-ha, lecą. Bardzo, bardzo długo lecą Wink

Dick jest fajnym pisarzem, pisał na podstawie swoich przeżyć narkotycznych (brał w młodości), zawsze mnie potrafi zaskoczyć. No i tak sobie to pomieszałam z Lostami he he.

Aurora

Narkotycznych? <zainteresowanie> To ja się zainteresuję nim może Razz

Ciekawe, bo Palahniuk "Fight Club" napisał po tym, jak go mooocno pobito. W wywiadzie na końcu książki stwierdza, że "nic go lepiej nie mobilizuje do pisania niż złamane żebro".
(pisarze to świry. czy jesteśmy dostatecznie pokręcone, żeby nimi zostać? po fikatonie mogę powiedzieć, że najwyżej możemy być ZA bardzo szalone)

Natalia Lupin

Muhamed, Abdul... Kwiiiik!!!
Drobne ale do czwartego:

Hekate

Masz rację, to rzucił zabrzmiało trochę nie tego. Już poprawiłam Smile

A co do ostatniego łopowiadanie - ja wiem, że futurystyczne. Kosmiczne wręcz. Ale nie mogłam się powstrzymać.

Chociaż powiem wam, że chyba ze wszystkich tekstów najbardziej mnie udręczył emocjonalnie ten pierwszy, "anielski". To był kompletny przymus, jeszcze bardziej niż z tym futuryzmem! Prawdziwie z trzewi wyrwane.