Knajpa IV

merrik

ekhm
panu"jestemzniewieściałymelfemtranswestytąiwogóle" mówię NIE.
Nie dla pana"wszędzietaksamogram" Blooma. Bez urazy.
Natomiast ksiązkowy jest trochę...nijaki. Chyba. Dawno nie czytalam.

Ale Aragorn<serduszka>!!!!!!!!!
Uwielbiam tą postać!

Fayerka

No tak, Blooma nie cierpię. Fircyk jeden.
Ale jak juz wspominałam - u Legolasa filmowego cenię tylko walory fizyczne. A ta jego sztuczność, te wystudiowane uśmiechy, natchnione miny, wyszukane pozy i napis na czole "Jestem sexi i super strzelam z łuku" są tak beznadziejne, że aż ujmujące ;D
A w ksiażce Legolas nie ma raczej większej roli... Ale to chyba było zamierzone. Mimo, że przewija się gdzieś w tle, to jednak świetnie obrazuje takiego typowego elfa - mądrego, walecznego, który pokochał morze i ostatecznie zbudował ostatni statek odpływający do Valinoru. To akurat mnie bardzo ujęło. Takie symboliczne, jak zresztą cały Tolkien.

Ceres

Symbolika mnie nie kręci, a opuszczenie Śródziemia przez elfów mnie zawsze wkurzało. Nie lubię, jak coś się kończy. Nawet, jeśli coś się także zaczyna. W bardzo wielu książkach fantasy jest wyeksponowany motyw przemijania, co mnie najczęściej przyprawia o irytację.

Uch.

A jeśli chodzi o Mortensena, lubię go najbardziej w "G.I.Jane". Jest taki... kurczę, to ciężko zdefiniować, ale strasznie lubię sukinsynów, którzy na końcu okazują się być w porządku. Ba, właśnie dlatego, pomimo różnych deklaracji przeze mnie składanych, ciężko mi było się pogodzić z wizerunkiem Snape'a-wiernego Śmierciożercy. To było niezgodne z moją wizją wszechświata Very Happy

.

A Silmarillion jest nie dla mnie. Ma zbyt encyklopedyczny charakter.

smagliczka

Ach... Aragorn!
To jest facet w pełnym tego słowa znaczeniu.
(pamiętam jak poszłam po raz drugi do kina w czysto babskim gronie, tylko po to, by powzdychać przy każdej scenie z nim; ech, zupełnie jak głupie siksy! Mr. Green

)
Chociaż... ja trochę żałowałam, że jednak król powrócił. Bardziej lubiłam Aragorna jako outsidera-włóczykija-tajemniczego-zakapturzonego-kolesia Wink

Filmowy Aragorn... mrau.
Legolas mu nawet do pięt nie dorasta (bo Legolas książkowy to nieco insza inszość). Z elfów filmowych natomiast to mi się Haldir podobał Very Happy

Och, no i nie mogę pominąć Faramira.
*serducho ogromniaste!!!*

Ceres, też tak mam.
Uwielbiam "dobrych sukinsynów" - zakochuję się w nich od pierwszej chwili i kocham do samego końca ( i podobnie jak ty uparcie twierdzę, że muszą być dobrzy, bo inaczej zniszczyłoby to porządek świata! Wink

) Kiedy w książce/filmie jest taki dobry sukinsyn, to jestem wniebowzięta. Całe dzieło może być nawet średniawe, ale sukinsyn skrywający pod skórą porządnego człowieka rekompensuje mi zgrzyty.

Ceres

Tak, dla takich postaci czyta się książki.

Ja nigdy nie byłam w stanie do końca zrozumieć miłości mnóstwa ludzi do D.Malfoya. Dla mnie on zawsze był rozpuszczonym szczeniakiem, który miał kompleksy, bo jego stary miał w stosunku do niego zbyt duże wymagania. Jasne, godne współczucia, ale z całą pewnością nie uwielbienia.

Mówię nie Draconowi M.!

smagliczka

Podpisuję się.
Nie wiem jak Draco fanfikowy, bo specjalnie nie czytuję o nim, ale ten książkowy nie jest porywający.
Zmanipulowany owszem. Współczuć mu trzeba z tego względu. Ale też paskudny smarkacz z niego, zmanierowany i nadmuchany - paskudny sam z siebie, a dobra w nim za dużo nie było.

"Dobrym sukinsynom" to on może co najwyżej buty czyścić (o zgrozo, i pomyśleć, że ludzie stawiają Dracona na równi z Severusem :/)

Co innego Regulus. Jego od początku wyobrażałam sobie inaczej niż Dracona. Też był zmaipulowany jak Draco, i może nawet wyniosły w pewien sposób, ale inny - bez nadętości, tylko... raczej z chłodem. Tak mi podpowiadała wyobraźnia. Jakoś nigdy nie wyobrażałam sobie Regulusa jako wrednego, złośliwego i rozpuszczonego. Raczej - mimo wychwalania go przez mamuśkę, co ponoć mało miejsce - wyobrażałam go sobie jako wytresowanego do granic, lecz cichego i skrytego - a w tej skrytości według mnie siedział zupełnie inny chłopak. Całkiem sympatyczny, czego niestety nie mogłabym powiedzieć o Draco.

Notabene, zupełnie inaczej wyobrażałam sobie wypadki związane z Regulusem. Po pierwsze sądziłam, że zadanie, które dostał od Voldemorta, czyli "coś strasznego, co go przeraziło", nie będzie się wiązało z poświęceniem skrzata. Myślałam, że to było coś bardziej dramatycznego, paraliżującego, coś, co Regulusa zmroziło na samą myśl. Oczywiście wyobrażałam sobie, że to miało być zabójstwo. I to zabójstwo bardzo logicznie, aż samo się tu prosiło - zabójstwo wynikające z tych wszystkich relacji w rodzinie Blacków oraz Lordowych 'zasad'.
Myślałam, że Regulusowi zlecono usunięcie zdrajcy krwi Wink

Po prostu, rozkaz zabicia Syriusza idealnie pasował mi do tej całej układanki o losie Regulusa. I taki scenariusz był najbardziej frapujący, najciekawszy!

A tu JKR wyskoczyła mi ze skrzatem jak klaun z pudełka :/
I jeszcze ta śmierć... sorry, ale troszkę się zawiodłam. Nastawiałam się na zupełnie inne okoliczności śmierci Regulusa.

Ech, ta moja kapryśna, wymagająca wyobraźnia Razz

Hekate

Bo widzisz, Cerere, chodzi o to, że wielbiciele Dracona mają w dupie kanon. I widzą tę postać przez pryzmat fanfików.
Przyznam się - ja też tak mam, zupełnie nie pamiętam, co zrobiła z nim Rowling. Natomiast doskonale wiem, jak wygląda Malfoy np. u Labrui, czy Mai. Dlatego nie mogę go nie lubić Wink

Zaraz jadę na zajęcia. Cały dzień poza domem... ale między-między spotkanko kawiarskie z Verity, więc zapowiada się sympatycznie.

I skończyłam odcinek Raskolnikowa. Jak wrócę wieczorem, to odeślę do bety.

merrik

Smag ja mogłam coś pokręcić, bo te cudeńka to ja dawno analizowałam.
Jeśli wierzyć tłumaczce od Murakamiego, chan brzmi raczej jak ćian. Miękko, bez cz na początku^^

Ach! Faramir! Fakt, on też jest...hmm...mrau? Razz

^^"

Fayerka

Ja właśnie uwielbiam, bóstwię i ogólnie kocham tego właśnie fanfikowego Dracona. Kanoniczny jest właśnie taki ni pies ni wydra. Nie można o nim powiedzieć, że jest totalnie zły, a robienie z niego człowieczka-o-dobrym-sercu-któremu-życie-się-spieprzyło-ale-to-nie-jego-wina mnie ogromnie irytuje. Ale ten Mayowy Malfoy jest jedną z moich ulubionych fanfikowych postaci - choć w "Niewiarygodnie skoczny...szczur?" był już dla mnie zbytnio sparodiowany i przerysowany.
Ach, dobrzy sukinsyni! Bez nich świat byłby nudny!
A Viggo w "G.I.Jane" był bossski... zwłaszcza jak topił Demi Moore w beczce, hehe.
A Farmira filmowego nie lubię, drażni mnie i otrząsa. Książkowego wyobrażałam sobie jako takiego melancholijnego samotnika, poetę, którego mamią dawne pieśni i wiersze, o długich do ramion brązowych włosach i tegoż samego koloru oczach. A tu rudy. Łeee.
A za "Kompleks Raskolnikowa" muszę się wreszcie zabrać. Hekate, obiecuję, że w przerwę świąteczną przeczytam, na pewno! Smile

merrik

Hehe, life yz brutal:P Niemniej ja Faramira lubię...fizycznie. Bo trochę go Peter J. zboromirował i udziwnił. Niemniej go lubię^^

Co do GI Jane - dobry był. Ale ja go uwielbiam za malarza i mordercę w "Morderstwie doskonałym".

Fayerka

"Morderstwa doskonałego" nie oglądałam, przyznaję bez bicia. Ale obejrzę - uwielbiam postacie artystów-morderców ;D To takie mhhrrroczne...
A czy mogę zadać takie dość głupie pytanie? Na Lunatycznym jestem od niedawna i za każdym razem ogromnie mnie zadziwia tajemniczo brzmiąca nazwa: Armia Lunatyków Spod Sztandaru Zielonej Skarpetki. Cóż to za "zielona skarpetka"? Bo jam nieuświadomione dziecię i mnie to nurtuje ^^

yadire

hekate, znalazłam dziś coś ciekawego na naszym wydziale. A mianowicie - informację, że filologia polska IV rok specjalizacja folklorystyczna (to nie ty przypadkiem?) organizuje cykl spotkań poświęcony demonologii w Polsce. Pierwsze spotkanie 16. bodajże. I chciałam powiedzieć, że mnie zainteresowało Smile

merrik

Ah.
Fajnie brzmi, acz pewnie tylko dla studentów?

Fay, jestem dłużej a tylko niejasno zdaje sobie sprawę z tego:))

Btw. Upiekłam górę pierniczków. GÓRĘ Razz

^^" zaraz będę lukrować!^^

Fayerka

Mmm... Merrrik, dasz jednego?
*robi oczka a'la kot ze Shreka*

Nie tracę jednak nadziei, że komus jednak uda się wyjaśnić mi intrygującą sprawę zielonej skarpety ^^
A teraz idę się uczyć. Pole koła, brrrrr.

yadire