Harry Potter and the Deathly Hallows

smagliczka

Wiesz... być może Rowlin troszkę prtzrrysowała Remusa, ale wudać taki miałą plan. Mi się zawsze przebijał między wierszami w kanonie ten właśnie obraz Remusa - nieszczęśnika, naznaczonego piętnem wilkołactwa i przeżywającego swą "chorobę" tak bardzo, że nie nie może zaznać szczęścia. A jak już szczęście do niego przyjdzie, to nie potrafi się nim cieszyć beztrosko (bo widmo wilka zawsze gdzieś tam nad nim wisi).

Czułam, że Rowling tak właśnie widzi Remusa i kiedyś pokaże to wyraziście.
Dla niej Remus to ofiara nietolerancji, cierpiętnik, człowiek uciekający przed samym sobą, pragnący ludzi, a jednocześnie odsuwający sięod nich w obawie, że COŚ się wydarzy i kogoś skrzywdzi albo zawiedzie się po raz kolejny.

Już sam fakt, że przez cały szósty tom opierał się uczuciu i uciekał przed Tonks - uparcie tłumacząc jej, że nie jest ospowiednim kandyatem na męża - wyraźnie pokazuje, JAKIEGO Remusa wykreowała Rowling. W siódemce mamy niejako kontynuację Remusa szóstotomowego. Choć jak na przykład cieszyłąm, że że wreszcie się zeszli i Remus odsunął od siebie obawy i... zmądrzał, pozwalając sobie na szczęście. Ale Jo chciała inaczej - i zrobiła inaczej.

Nie boli mnie to jakoś specjalnie. Według mnie w Remusie po prostu siedzi wiele rzeczy: i te niesamowite, i te mniej lubiane, jak strach właśnie.
Ale wydaje mi się to ludzkie i prawdziwe. I nie ujmuje Remusowi niczego z jego niesamowitości. Może być jednocześnie odważny i silny, jak i słaby. Musi mieć jakieś wady, bo wtedy wydaje mi się realistyczny.

Może w tym rozdziale miał chwilę załamania? Może potrzebował wsparcia właśnie, by móc przekonać się, że niewłaściwie postępuja, odsuwając się od rodziny? Wsparcia, a raczej słuchacza który zrozumiałby jego obawy i je rozwiał.

Remus potrzebował takiego pozytywnego "kopniaka", skoro był w dołku. A Potter potraktował go tak, że obudził się we mnie uśpiony już antypotteryzm (alergia głównie na młodego Jamesa, ale chwilami także na Harry'ego).

I o ile rzadko identyfikuję się z ucziuciami Rona (bo Hermiona, choć irytująca, jest bardzo wrażliwa i potrafi naprawdę zrozumieć ludzi), to teraz byłam zadowolona z jego postawy. Jego i Hermiony, ale zwłaszcza z Rona - cóż... może po częsci zrobił to, by trzymać stronę Hermiony, ale jednak zrobił. Nawet (nawet, hehe Laughing

) Ron okazał w tym momencie więcej wrażlowości i empatii niż Pottera. Nawet Ron. A zazwyczaj kojarzył mi się z osobą, której wrażliwośc mieści się w łyżeczce od herbaty Wink

Co do Jamesa... Hymm, może nazwanie go bohaterem to trochę wygórowane określenie. W końcu, tak sądzę, wielu zareagowałoby podobnie - chcąc powstrzymać napastnika (a już zwłaszcza Potter, który był butny, dumny i szalony). Czy zrobił coś niesamowitego? Cóż... nie uciekł. Zachował się trochę głupio z tą różdżką (nie zpodziewałabym się po żadnym czarodzieju takiej głupotu, ale cóż Razz

). Mimo to, jakby nie patrzeć, umarł bohaterską śmiercią. Nie wiem, czy od razu czyni go to bohaterem - bo to okoliczności raczej o tym zadecydowały, a nie jego niesamowite czyny, że zginął tak, jak zginął - ale nie możemy go przecież nazwać tchórzem, prawda?

Och, Hekate, ja po prostu nie umiem patrzeć na 17-letniego chłopaczka, jak na mężczyżnę. Wybacz. Rowling na siłę chca ich "udoroślić", ale oni dorośli nie są. Mnie to śmieszy, bo nijak nie mogę postawić znaku równości, między nastolatkiem a doświadczonym życiowo czarodziejem.
Owszem relacje się zmieniły. Już nie mamy nauczyciela i uczania, ale towarzyszów broni. Z tym, że kreowanie Pottera na dorosłego, odpowiedzialnego wojownika, oraz przewodnika w walce z Voldemortem (taaa... zaufajcie Harry'mu, on wie, co robi) jakoś mi nie pasi. To wciąż są DZIECI. I szacunek dla Remusa mógłby Potter mieć choćby przez wzgląd na różnicę wieku. Nie mówiąc już o tym, że skórę mu ratował, uczył go, i był autorytetem swego czasu.

Hekate

A ja jeszcze chciałabym rzec, zupełnie zbaczając z tematu, że pokochałam miłością czystą Mundugusa. Doskonały przykład antybohaterszczyzny. Nie, nie tchórzostwa, żeby być szwindlarzem trzeba mieć sporo odwagi, ale właśnie antybohaterszczyzny. Świetny kontrast.

Edit. Smag, w czasie wojny nikt nie jest dzieckiem. Niestety.

smagliczka

Doba, wiem, że w czasie wojny nie jest nikt dzieckiem.

Ale to śmieszne, bo jeszcze przed chwilą eskotowali Pottera jak złote jako w bezpieczne miejsce, jakby był dla nich zabwicielem, którego chronić należy wszelkimi możliwymi sposobami... a później Potter robi już sobie, co mu się żywnie podoba, wyrusza do Morodu całkiem samodzielnie (wraz z innymi dzueciakami). Dorosły żołnierzyk się znalazł (bez żadnego doświadczenia).

Wiem, wiem, podważam sens całej serii teraz Razz

Ale tak na logikę - to bajka dla dzieciów jest. O! Razz

Nastoletni dziekak, który nie umie sobie zasklepić skaleczenia, utatuje świat!
Phi!

Ja to wolę historyjki o dorosłych czarodziejach Mr. Green

.

Aurora

O, właśnie - bardzo mi się podobało ukazanie nocy śmierci Potterów z perspektywy Voldemorta.
To zapominanie o różdżkach mnie ewidentnie zaskoczyło - ja nie spodziewałam się wielkiej walki pomiędzy Voldemortem a Jamesem. Po prostu - widziałam to tak, że James zwyczajnie nie jest na tyle potężny, by móc się mierzyć z Czarnym Panem. Że wyciąga różdżkę, próbuje się bronić (albo atakować, jak przystało na dobrego Gryfona...), ale że w ogóle bez różdżki? Tego nie kupuję.

Ale bardzo mi się podoba ten chłopczyk podbiegający do Voldemorta

Lora

smagliczka

Rany, Ori... ja MUSZĘ to jak najszybciej przeczytać!

Wyglądan na to... możliwie to jest?... że Rowling nieświadomie zrobiła Voldemorta człowiekiem. A tak się zarzekała, że on nie ma uczuć. Że nie czuje żalu. Że nie czuje nic. Jak dla mnie była to bzdura. Nitk nie jest AŻ TAK nieludzki. Nikt. Nawet Tom, który postrzępił sobie duszę, nawet w tym skrawku musiało zostać coś...

Rany, zapowiada się, że wątek Voldemorta będzie ciekwaszy niż sądziłam. Mi tam zawsze było go żal, a raczej po szóstym tomie. Mamy tutaj bezwzględengo mordercę... który przecież kiedyś był chłopcem. Niekochcanym i samotnym. I rosła w nim złość.

Wizja Voldemorta-czystego zła, jakoś nigdy mi nie odpowiadała. Skoro coś czuje... skoro rezygnuje ze śmierci dziecka, skoro mówił Lilce, żeby się odsunęła... nie mógł być złem zupełnym.

Lora

Aurora

No cóż, żalu raczej nie czuł - z tego, co zrozumiałam, to taki prawdziwy żal mógłby tylko sprawić, że stałby się z powrotem normalnym człowiekiem.
Bo jak dla mnie jest człowiekiem, nawet wyglądając jak skrzyżowanie węża z istotą ludzką.
Dziwi mnie to, jak rozmawiając ze Śmierciożercami przyznaje się do błędów - tak, robi to, by pokazać, że może pokonać Pottera, że to przez jego głupie błędy do tej pory tego nie dokonał... Ale. Jak dla mnie to i tak jest niezrozumiałe.
Przyznaje się do błędów.
Nie wiem, za bardzo mi się to wbił do głowy podczas pseudopsychologicznych rozmów, ale to jest niedopuszczalne. Przyznawanie się do błędów. I to jeszcze przez Czarnego Pana! W otoczeniu jego sług! Nie rozumiem.

I jak dla mnie to kolejny argument za człowieczeństwem, resztką człowieczeństwa Voldemorta. Przecież ludzie popełniają błędy. Nie jest bogiem.

JKR chyba próbowała go odczłowieczyć do końca w ostatnich dwóch tomach - jak dla mnie udowodniła, że jest człowiekiem. Był, a teraz zostało z niego coś, co posiada resztki, maleńkie, ale świadczące o tym, że może nie jest w pełni człowiekiem, ale kiedyś był.

Podobne wrażenia mam co do Dumbledore'a - co jak co, ale nie lubiłam go w pierwszych 4 tomach. W 5 zaczęłam się łamać - Dumbel niedoskonały. Robiący błędy. Z przeszłością. Z wyrzutami sumienia. Manipulator. Samolubny, znający się z Grindelwaldem - jeny, za Gellerta mogę odpuścić JKR zabicie Bellatrix przez Molly! Zawsze wyobrażałam sobie Grindelwalda, jako Zuego, starszego - a tu mamy przystojnego blondyna, przyjaciela Albusa. JKR w 7 lubi nam pokazywać drugie twarze postaci - te lepsze i te gorsze. Mamy Albusa, Severusa, Harry'ego, Remusa, Neville'a - oni są inni niż w poprzednich tomach. I sama nie wiem, czy uważać to za genialny pomysł JKR pokazywania bohaterów z innej strony, czy raczej niekonsekwencję w budowaniu postaci - to drugie szczególnie by mi pasowało przy Harrym i Remusie.

W każdym razie, ja lubię szukać drugiego dna we wszystkim. I taką możliwość daje mi Deathly Hallows, nieważne, czy z powodu pomysłu JKR, czy po prostu jej niedociągnięć. (zapewne to drugie, no cóż... nikt nie jest doskonały! :p)

smagliczka

Och, jesli o Voldiego chodzi, nie myślałam o żalu jaki czuł dla swych ofiar... chodziło mi raczej o użalanie się nad swym losem (jak Ori pisała, w momencie, kiedy obserwował rodzinę).
Może czuł zazdrrość, wściekłość. A to są pochodne żalu. Zło jest wybotem, tak - ale na ten wybór składa się wiele rzeczy. Słabi ludzie wybierają zło. Ale muszą być uprzednio skrzywdzeni. Tom był słaby.

Mi tam nie pasuje po prostu idea ZUA absolutnego. Coś takiego nie istnieje. I nie ważne ile by się Rowling nie gimnastykowała, żegby zbiesić Voldemorta możliwie najbardziej, ja nie uwierzę, że w skraweczku jego duszy - tej okaleczonej, pomniejszonej i już prawie nieludzkiej - nie było emocji czysto ludzkich.

Lora

Hekate

Im dalej, kurde, czytam, tym bardziej toto jest mroczne.
Obraz Ministerstwa wręcz przerażający. I wydaje mi się, że to jednak lepszy tom od "księcia półkrwi" (nic nie może być gorsze od "księcia..."). Ma atmosferę, albo to ze mną jest coś nie teges.
W każdym razie po 13 rozdziale ogólne brrr...

Edit. A Ropucha bardzo hitlerowska (pochodzenie itede)

smagliczka

No, tak.

Znów poczułam zew krwi.
I znów nie mam gdzie zrobić rozpierduchy, więc...

Ekhem. Pamiętacie słowa Rowling, jak mówiła, ze zabije dwóch bohaterów, których nie planowała wcześniej zabić, a jedemu postanowiła jednak ocalić życie?
To już wiadomo, o których bohaterów do zabicia jej chodziło.

Gupia, gupia, gupia, gupia, gupia gupia!!! Evil or Very Mad

Nie planowała ich śmierci, więc po kiego diabła ich zamordowała???!!! Evil or Very Mad

Wybaczcie, ale chyba nadal nie mogę przejść z tym do porządku dziennego. Złaszcza jeśli dowiaduję się takich rzeczy! Nie planowała.. kur***, nie planowała, a zabiła. Dla zabawy chyba tylko. Żeby było bardziej mhrocznie! Evil or Very Mad

No, bo nie wiem, jaka była przyczyna. Ja nie widzę sensu. Jaki mogła mieć powód, poza tym, aby przybyło trupów. Zero fabularnego uzasadnienia, a i Potter jakoś niespecjalnie to przeżył.
Już chyba bardziej - jak Boga kocham - opłakiwał sowę. Sorry, jestem wkurzona! Poczytałam sobei posty niektórych ludziów, jak żałują śmierci Zgredka i Hedwigi... i jakie to załamujące... a mi tutaj, kurde, zamordowano Remusa. Bez sensu całkiem... I poczułam się taka... samotna w swoim bólu. Niektórym czytelnikom naprawdę to zwisa, że Jo pozabijała ludzi. Więc przyszłam się znów powywnętrzać na Lunatyczne. Sad

Cholera, jak o tym myślę, to mnie naprawdę ściska za gadrło. Może ja jestem nienormalna, że tak zżyłam się (i identyfikowałam) z książkową postacią?

Nie daruję jej Remusa i Tonks.
Zapłaci za to. Mój gniew będzie trwać długo. Będę ją nękać w koszmarnych snach. Kupię sobie laleczkę voodoo i będę ją dręczyć! Evil or Very Mad

Wstrętna czarownica!
Wyrosną jej kurzajki na nosie!

Hehe, ojciec się mnie spytał, komu ja tak złorzeczyłam przed tym komputerem, a teraz tak jakoś zamilkłam dziwnie.
- Nie, nic. Po prostu... nienawidzę jej. Znowu. Za każdym razem coraz bardziej.
- Ale co się sało?
...
- Pozabajała moich ulubionych bohaterów. Wszystkich.
- Kto?
- Taka jedna... autorka.
- A kogo zabiła?
...
...
...
- Nie znasz ich.

To był jeden z dziwniejszych diologów, jaki z ojcem przeprowadziłam. Laughing

Tylko wzruszył ramionami. Pewnie pomyślał, że ze mną gorzej. Cóż, na pewno nie lepiej. Tak to już jest - wybacz, tato, - jak się rozmawia z mugolem, który nie ma o niczym bladego pojęcia. Confused

Coś mi się zdaje, że będę miała jeszcze kilka takich napadów depresji, więc bądźcie przygotowani na lamentującą Smagliczkę. W razie co. Bo gdzieś muszę odreagować. Wink

Maggie

Ja się łączę z Tobą w bólu Smagliczko, bo piszesz dokładnie to, co ja myślę. Słowo w słowo. Co do joty. Dlatego nie piszę drugi raz tego samego, bo... no cóż, po co powtarzać?
Zgadzam się, że zabiła, tak jakby dla przyjemności: "hm, ten nie żyje, ten też, ta też... to kogo by tu jeszcze... O! A może ICH?"
Okropne. A wystarczyło dać im całkiem normalną przyszłość. A tak, zrobiła z Remusa osobę do końca pozbawioną szansy na normalne, w miarę ułożone i szczęśliwe życie.
Małpa.

*tula Smag i podaje laleczkę voodoo*

Natalia Lupin

Wiem, miałam nie czytać spoilerów. Wiem, jestem opóźniona. Ale po prostu nie mogłam.
Sad

/wyje/
Ja nie yślałam, że to tak będzie! I tak już wiem za dużo, więc teraz będę się żalić.

Lora