Być człowiekiem [HP]

Kira

Nie!!! Precz ze slaszem! A kysz, a kysz!

*wygania slash miotłą*

Laughing

Smag, wodzisz mnie na pokuszenie tymi przeciekami dotyczącymi fabuły, tym bardziej, że ja cierpię na permanentny niedosyt "Twojszych" Remusa i Severa. Ale cierpliwość to cnota, więc ją ćwiczyć trzeba... Co do Wena, to dobrze, że jest chociaż nocny (ba, mnie się nawet wydaje, że taki nocny Wen jest bardziej atrakcyjny niż dzienny! A już z pewnością jest idealny na pisanie dreszczowców ^^ Dobra, pardon - offtop XD), zwłaszcza jeśli jest taki "emocjonalny". Może będzie bardziej wydajny, jeśli go będziesz poić gorącą herbatą? Na mnie to działa Wink

smagliczka

Pojawiam się znów (jak to ja, niczym zaćmienie słońca - raz na sto lat ;P). Kirze niezmordowanej rączki całuję!
(Dobrze, że Hekatka nie robi Porządków wzorem mirrielowców - bo bym wzięła i wyleciała z tym opowiadankiem już dawno, i to z hukiem XD)

~*~

Atmosfera w kuchni była ciężka, mimo że milczenie oraz czas oczekiwania na koniec rozmowy Dumbledore’a i Severusa – a zwłaszcza na opuszczenie przez tego ostatniego Kwatery Głównej – okraszone zostało wyborną whisky. Alkohol jednak nikogo nie rozluźnił. Moody, uprzednio podejrzliwie powąchawszy trunek (co należało do jego standardowej „procedury”, bez względu na to, czy własnoręcznie rozpieczętowywał butelkę, czy nie) teraz pił już drugą szklankę w całkowitej ciszy. I choć nie podglądał tego, co dzieje się w salonie Blacków, Remus jeszcze nigdy wcześniej nie widział takiego napięcia i skupienia na jego twarzy. A także wrogości. Zupełnie jakby doskonale wiedział, jakie sceny rozgrywają się piętro wyżej. Jego magiczne oko co prawda utkwione było w blacie stołu, ale drżało w oczodole, jakby wszelkimi siłami powstrzymywał się przed jego użyciem. Rzecz jasna robił to tylko przez szacunek dla Dumbledore’a, bo oczywistym było, że nie dla Snape’a.

Syriusz również pił w posępnym milczeniu, chyba rozumiejąc powagę sytuacji oraz fakt, że odezwanie się w takim momencie mogłoby wyprowadzić Szalonookiego z równowagi. I tak widać było jak na dłoni, że zachowywał spokój ostatkiem sił, jakby siedział na tykającej bombie.

Remus tylko umoczył usta i odstawił szklankę na stół. Okazało się, że whisky jakoś nie mogła mu przejść przez gardło. Gdy tak obserwował w ciszy twarz Moody’ego, minęła mu złość na Syriusza. Uprzytomnił sobie, że nienawiść Blacka do Snape’a była zdecydowanie inna od nienawiści Szalonookiego. Była czymś bardziej… normalnym – jeśli w ogóle można było mówić o nienawiści w ten sposób. W każdym razie korzenie tej wzajemnej niechęci sięgały jeszcze czasów szkolnych – przypominały raczej kultywowanie tradycji gryfońsko-ślizgońskiej, wrogość z założenia, może nawet bardziej z zasady niż z faktycznej agresji. Ta zaciekłość po prostu weszła już Syriuszowi w krew… czy może lepiej: płynęła mu we krwi od samego początku, jako buntownikowi z natury, nie był więc w stanie zaakceptować Snape’a (nie mówiąc już o tym, że i Severus z biegiem lat zapracował sobie na brak akceptacji). Ale w przypadku Syriusza nie była to nienawiść z głębi duszy. Remus dobrze go znał; wiedział, że Syriusz nie mógłby żywić aż tak silnie negatywnych uczuć w stosunku do kogokolwiek. Świadczył o tym sam fakt, że nie potrafił zabić Petera – zdrajcy, który wydał tylu członków Zakonu Voldemortowi, na czele z jego najbliższym przyjacielem. To oczywiście prawda, że Syriusz był zapalczywy i czasami sprawiał wrażenie kogoś, kto mógłby się posunąć nawet do zabójstwa, ale w gruncie rzeczy nie był do tego zdolny. Na Snape’a na pewno nie rzuciłby Avady, mimo że mógłby nią grozić. I choć jego nienawiść do Severusa nacechowana była względami osobistymi, co czasami owocowało bardzo ostrymi porachunkami, mimo wszystko zdawała się mieć łagodniejszą formę niż nienawiść Moody’ego.

Remus, który miał dzisiaj możliwość poobserwowania aurora podczas zebrania, i teraz w kuchni, pozbył się wszelkich wątpliwości – Moody zabiłby Severusa bez mrugnięcia powieką. A przecież Severus nie mógł mu zajść za skórę tak bardzo, jak zaszedł Syriuszowi. Więc skąd ta wrogość? Wyglądało na to, że Moody nienawidził Snape’a tylko dlatego, że tamten był Śmierciożercą i że od początku uważał go za zdrajcę. Jego nienawiść nie miała zatem żadnych innych podstaw, była czystą agresją, bez najmniejszych nawet skrupułów, a jedynym jej powodem był Mroczny Znak na lewym przedramieniu Severusa. Widać dla Moody’ego nie miało żadnego znaczenia, że Snape już dawno przeszedł na Jasną Stronę.

Remus skrzywił się lekko na myśl o tym. Ta sytuacja była zbyt podobna do jego własnej – i porównał je niemalże automatycznie.

Podobnie jak dla Moody’ego nie liczyło się, w jakich barwach gra Snape, i widział w nim tylko Śmierciożercę… dla niektórych ludzi nie miało znaczenia, że Remus jest człowiekiem, i widzieli w nim tylko wilkołaka. Nieistotne było, że tak naprawdę Remus niewiele różni się od innych, że tak samo musi zarabiać, żeby jeść, mieć dach nad głową, że ma takie same potrzeby i takie same uczucia jak każdy człowiek. Nie mówiąc już o prawach – całkiem fikcyjnych. Nie. Fakt, że miał tatuaż na ramieniu, świadczący o jego likantropii, sprawiał, że nie można go było traktować normalnie. Nawet więcej – on dawał przyzwolenie na podłe traktowanie. Nieistotne było, że Remus okres pełni spędza w odosobnionym miejscu, będąc w dodatku pod wpływem Wywaru Tojadowego, i że w rzeczywistości nie jest tak niebezpieczny jak mógłby być. Nie. O wartości Remusa, a raczej jej braku, świadczył numer ewidencyjny, który miał wypalony na skórze.

Natomiast dla Moody’ego o bezwartościowości Snape’a świadczył tylko jego mroczny tatuaż.

Proste.

Remus nie chciał się już zastanawiać ilu Zakonników oceniało tę wojnę i ludzi biorących w niej udział według podobnych, czarno-białych kryteriów. Nie chciał się zastanawiać, żeby nie pogorszyć sobie samopoczucia. I pomyśleć, że kiedyś, jeszcze podczas pierwszej wojny, na początku działalności Zakonu Feniksa, wierzył w to, że skupia on ludzi, którzy nie noszą klapek na oczach. Którzy widzą więcej, bo patrzą na wszystko z dystansu – czyli takich, co potrafią używać rozumu. Miał wrażenie, że Zakon tworzą ludzie, którzy jednak różnią się od tej bandy idiotów z ministerstwa.

Jednak wtedy był naiwnym szczeniakiem, święcie przekonanym, że przynależność do Zakonu Feniksa to nie tylko walka z wrogiem, lecz również wyznawanie pewnych zasad. I co najważniejsze – dawanie im świadectwa. Był dzieciakiem i wierzył, że wszyscy myślą w ten sposób.

Ciekawe, czy którykolwiek z dzisiejszych Zakonników pozostał idealistą. Pomijając Dumbledore’a, była ich może garstka. W każdym razie Remus chciał, by znalazło się chociaż kilku… Cóż, może był głupcem. Jednak wbrew temu, co jeszcze niedawno o sobie sądził, okazało się, że nadal pozostał wierny dawnym ideałom. Z początku wydawało mu się, że wydarzenia z końca poprzedniej wojny oraz lata nieszczęść skutecznie go z tego wyleczyły. Otóż nie. Najwyraźniej tylko uśpiły w nim idealistę, który zwątpił na jakiś czas, by teraz obudzić się w nim na nowo. Sam się sobie dziwił, ale taka była prawda. I pewnie dlatego z takim smutkiem obserwował relacje, jakie panują wewnątrz Zakonu. Stosunek większości Zakonników do Severusa był oczywisty. Dumbledore też z pewnością to zauważał. Nie pozwalał, co prawda, atakować Snape’a, ale nie zmieniało to faktu, że sytuacji nie uleczył i nadal była ona chora. Inna już sprawa, że być może nie był w stanie tego zmienić. Przecież nie mógł nikogo zmusić do zaakceptowania Snape’a. Zwłaszcza kogoś tak zaciekłego jak Moody. To było nawet zrozumiałe… Skoro Dumbledore’owi nie udało się wpłynąć na Syriusza – znacznie łagodniejszy przypadek – tym bardziej niemożliwe wydawało się wpłynięcie na Alastora.

Ten ostatni, zupełnie jakby wiedział, że jest obiektem rozmyślań Remusa, idealnie wyczuł dramatyzm chwili i z hukiem odstawił szklankę, spoglądając na niego swym magicznym okiem. Remus zdębiał, unosząc brwi. Jednak okazało się, że jego przypuszczenia były błędne. Moody nie spoglądał na niego, tylko poprzez niego. To było dość osobliwe uczucie, ale każdy, kto poznał Alastora bliżej, musiał się przyzwyczaić do tego, że auror z powodzeniem potrafił patrzeć nie tylko przez ciała martwe, jak drzwi, ściany i wszelkie inne przeszkody, ale także przez cała żywe – czyli ludzi. I nigdy nie było do końca wiadomo, na czym tak naprawdę skupiał wzrok. Jego niebieskie oko zatrzymało się na Remusie tylko przez chwilę, by za moment obrócić się ku sufitowi. Naraz wszyscy wyraźne usłyszeli czyjeś nerwowe kroki na górze i zgrzyt zawiasów w drzwiach od salonu.
Na ten dźwięk Moody bez słowa wstał od stołu i wyszedł z kuchni tak szybko, jakby zapomniał o swej drewnianej nodze i o fakcie, że na nią utyka.

Remus i Syriusz również się podnieśli i podążyli za nim. Obaj mieli podobnie napięte twarze, z tą tylko różnicą, że Blackowi najwidoczniej wróciła ochota na dalsze dogryzanie Snape’owi, Lupin natomiast wiedział, że jeśli do tego dojdzie, Snape może już nie wytrzymać i dzisiejsze spotkanie skończy się niewesoło. Doprawdy! Chyba jakiś zły duch zagościł tego wieczoru na Grimmauld Place 12 i postanowił do samego końca mącić wszystkim nastroje i grać na nerwach!

Jak Remus mógł przypuszczać, Szalonooki zagrodził Severusowi drogę do wyjścia.

– Nie tak szybko, Snape – rzekł mściwym tonem. – Spieszy ci się gdzieś? Teraz ja chciałbym z tobą pomówić. Najlepiej również w cztery oczy.

Severus zatrzymał się w połowie korytarza, roztrzęsiony i pobladły. Widać rozmowa z Dumbledore’em, którą dopiero co przeprowadził, należała raczej do tych mało przyjemnych.

– Odsuń się sprzed drzwi, Moody – wycedził przez zęby, a Remus zauważył jak jego dłoń zbliża się do kieszeni, w której miał schowaną różdżkę. – Zrób to albo sam cię przesunę!

– Grozisz mi, Śmierciojadzie? Wiesz, że takich jak ty rozwalałem jednego po drugim? – dodał Moody o ton ciszej. – Bez najmniejszych problemów.

– Doprawdy? – spytał Snape jadowicie, unosząc brew; powoli zaczynał przypominać siebie. – Czy do tej grupy zalicza się także Crouch Junior i… ta miernota… Glizdogon? O ile mnie pamięć nie myli to właśnie oni rozłożyli cię na łopatki dwa lata temu.

Niebieskie oko Moody’ego zadrżało w oczodole, a czarne zwęziło się i błysnęło stalowym blaskiem.

– Dla twojej wiadomości, Snape, nie przyszło im to łatwo – odparł jeszcze ciszej. – W ogóle by się im nie udało, gdyby nie mała pomoc z zewnątrz – syknął. – Tamtego dnia Pettigrew nieznacznie się spóźnił, a Crouch najwyraźniej zapragnął zająć się mną samodzielnie. Kto wie, może nie chciał się dzielić sławą i mieć wdzięczność Gada tylko dla siebie? Nie radził sobie jednak śpiewająco, i gdyby nie to, że moment później zjawił się Glizdogon z trzecim, nieproszonym gościem, pokonałbym Croucha. Nie wyobrażaj więc sobie, że uległem Imperiusowi rzuconemu przez byle Śmierciojada. To ten wasz bydlak w ostatniej chwili postanowił wziąć sprawy w swoje gadzie łapska – wypluł z pogardą. – Widać uznał za konieczne interweniować, bo inaczej spieprzylibyście tamto zadanie – dodał twardo, a zwrot „wy” niezaprzeczalnie świadczył o tym, iż był przekonany, że Snape jeszcze przed pełnym odrodzeniem się Voldemorta działał na jego korzyść. – Crouch do samego końca miał wrażenie, że to właśnie jego Imperius mnie obezwładnił, dlatego taką wersję opowiedział pod Veritaserum. Ale prawda jest nieco inna, Snape… Rzucono na mnie jednocześnie dwa Imperiusy, a tylko jeden z nich okazał się nie do odparcia. Kto jak kto, ale ty chyba doskonale wiesz, jak smakuje różdżka twego pana – rzucił urągliwie, jakby mówił o psie i jego właścicielu – co, prawdę powiedziawszy, nie odbiegało aż tak bardzo od rzeczywistości. – Wiesz również, jak smakuje moja, a bywa równie nieprzyjemna. Chyba że już zapomniałeś i powinienem ci o tym przypomnieć, co?

Remus widział zimny, niemal zwierzęcy błysk, który rozświetlił na moment źrenice Snape’a. Odruchowo wyciągnął ramię, przytrzymując Syriusza na schodach do kuchni, by nie mógł wyjść na korytarz (jeszcze jego tam brakowało!). Severus po ostatnich słowach Szalonookiego zamarł w całkowitym bezruchu, przestając nawet oddychać, jakby nie wiedział, czego może się po nim spodziewać. Najwyraźniej przewidywał rzeczy najgorsze, nie wykluczając Avady. Moody patrzył mu wnikliwie w oczy, a jego pooraną bliznami twarz wykrzywił po chwili grymas drwiny.

– No proszę, proszę… Więc Śmierciojadek wciąż się mnie boi? Tym lepiej. Z tchórzami zawsze sprawa jest prostsza.

W tej sekundzie Severusowi puściły nerwy i wyciągnął różdżkę. Alastor był jednak szybszy, gdyż okazało się, że własną trzymał już w pogotowiu, ukrytą w rękawie szaty.

– Moody, nie! – krzyknął Remus, ale było już za późno, by temu zapobiec.

Podmuch zaklęcia wepchnął go z powrotem na kuchenne schody. Syriusz, który cały czas usiłował wychylić się zza ramienia Remusa, zatoczył się w przejściu i przewrócił, spadając z kilku stopni.
Remus, odzyskawszy równowagę, rzucił się w stronę wyjścia z kuchni. Gdy jednak dopadł szczytu schodów, ściskając własną różdżkę w dłoni, ukazał mu się widok, którego w zasadzie mógł się spodziewać. Między Moodym a Snape’em stał już Dumbledore z miną tak groźną, że sparaliżowałaby każdego. Taki wyraz niezwykle rzadko gościł na jego twarzy – a przynajmniej Remus nie miał wielu okazji, by go oglądać.

Snape klęczał na podłodze tuż za plecami Dumbledore’a, w pozycji świadczącej, że zaklęcie uderzyło go prosto w pierś. Był skulony, paznokcie jednej dłoni wbijał w dywan (na którym widniały wyraźnie ślady „hamowania”), a drugą dłoń przyciskał do mostka, oddychając ciężko i powoli. Jego różdżka leżała na podłodze kilka stóp przed nim. Cóż… niektórym mogłoby wydać się nieprawdopodobne, że Snape ją upuścił i że w ogóle dał się znokautować. Remusa jednak to nie zaskoczyło. Mając na uwadze fakt, że Severus był dzisiejszego wieczoru w skrajnie złej kondycji – zarówno fizycznej, psychicznej, jak i magicznej – nie było niczym dziwnym, że nie zdążył się osłonić przed atakiem Szalonookiego.

– Będziemy musieli porozmawiać, Alastorze – odezwał się Dumbledore, niezwykle cichym i napiętym głosem, w którym pobrzmiewała tłumiona furia. – Bardzo poważnie.

Na twarzy Moody’ego nie odbiło się jednak najmniejsze zdenerwowanie, mimo że dyrektor przeszywał go wzrokiem. Syriusz potrącił Remusa w ramię, przepychając się na korytarz, i zamarł.

– No pięknie – mruknął pod nosem, ale Remus nie usłyszał w tym mruknięciu zaskoczenia, tylko satysfakcję.

Norma. Czego miałby od niego oczekiwać? Właściwie to nawet nie dziwił się jego reakcji – Syriusz zawsze lubił spięcia dostarczające wrażeń. Może niekoniecznie spięcia z Dumbeldore’em, ale te z Severusem jak najbardziej. Natomiast fakt, że przesiadywał niemal bezczynnie na Grimmauldzie, sprawiał, że każde spotkanie z dawnym wrogiem podsycało w nim agresję. Wszystkie duszone emocje – złość, frustrację, poczucie bycia poza nawiasem – które w normalnych warunkach wyładowywałby nieco inaczej, teraz ogniskował na znienawidzonym Snapie. Gdzieś w końcu musiały znaleźć ujście.

Mimo to Remus, obserwując całą scenę wraz z jej głównym bohaterem – czyli Severusem, wciąż klęczącym na dywanie – doznał uczucia dalekiego od zadowolenia. Jeszcze nie zdążył z niego opaść szok, a cicha radość Syriusza dodatkowo pogorszyła jego nastrój, na powrót rozpalając w nim irytację. To, co się przed chwilą rozegrało, było więcej niż chore. To w ogóle nie powinno mieć miejsca. Do takich zdarzeń nie miało prawa dochodzić w Zakonie! To był bezpodstawny, niczym nie sprowokowany atak, i żadne osobiste porachunki nie mogły być dla niego wytłumaczeniem!

Alastor jednak stał wyprostowany i spokojny. Opuścił tylko różdżkę, ale jego magiczne oko wciąż z nienawiścią obserwowało Snape’a skrytego za plecami Dumbledore’a. Dyrektor bez słowa wyciągnął przed siebie dłoń, przywołując różdżkę leżącą na dywanie, i odwrócił się do Moody’ego plecami.

– Severusie – rzekł cicho, pochylając się ku niemu i chcąc pomóc mu wstać, ale Snape szarpnął się, obdarzając Dumbledore’a lodowatym spojrzeniem.

– Proszę się nie fatygować! – syknął, wyrywając mu z dłoni swą własność i samodzielnie, choć z trudem, dźwigając się na nogi. Remus przeczuwał już, jakie będą następne jego słowa. – Ostatnim, czego potrzebuję, dyrektorze, jest pańska wymuszona troska! Niech więc pan przestanie odgrywać tę farsę! Nie prosiłem o żadną interwencję!

Dumbledore cofnął się o krok, pozwalając mu swobodnie przejść. Nie skomentował odzywki Snape’a, ale wyraz jego twarzy nie pozostawiał wątpliwości – słowa Severusa musiały ugodzić w bolesny punkt. Przez jedną krótką chwilę bowiem, Remus dostrzegł w niebieskich oczach ten rodzaj żalu i bezsilności, które mogły świadczyć tylko o wyrzutach sumienia. Być może Dumbledore uznał, że poważna rozmowa, którą przed chwilą ze Snape’em sobie uciął, była błędem? Może powiedział mu coś, czego nie chciał, a może… może chodziło o coś zupełnie innego?

Severus wyprostował się sztywno, z właściwą sobie, chłodną godnością, za którą zawsze usiłował skryć wszelkie swoje słabości.

Jego morderczy wzrok prześliznął się po twarzach Syriusza i Remusa, dając im jasno do zrozumienia, żeby nie ważyli się wchodzić mu w drogę, po czym Snape bez żadnych wyjaśnień ruszył w stronę wyjścia. Gdy przemierzał korytarz, panowała grobowa cisza. Moody pod wpływem ostrego spojrzenia Dumbledore’a odsunął się na bok, a Severus minął go bez słowa, jakby ten był powietrzem. Mimo to Remus doskonale wyczuwał emanujące z obu mężczyzn fale nienawiści; dłoń Szalonookiego mocniej zacisnęła się na rękojeści różdżki.
Po chwili frontowe drzwi Grimmauld Place 12 zamknęły się z hukiem – budząc tym samym przeuroczy obraz pani Black, która natychmiast podniosła głośne protesty, wygłaszając znaną wszystkim litanię obelg.

Dumbledore uciszył ten krzyk, zaciągając rozsunięte kotary szybkim machnięciem różdżki.

– Co tu się rozegrało? – spytał głosem podobnym raczej do warknięcia, którego Remus jeszcze nigdy z jego ust nie słyszał. – Wyjaśnij, dlaczego go zaatakowałeś! – zażądał, na co magiczne oko Moody’ego zawirowało i zatrzymało się na jego twarzy.

– Jest wiele powodów – odparł twardym tonem, w którym dało się słyszeć również cynizm. – Wszystkie z nich są ci znane, Dumbledore, ale ty zawsze broniłeś Snape’a, czego do dziś pojąć nie potrafię. Zastanawia mnie jednak co innego: od kiedy to Snape stał się nietykalny. Czyżbym przeoczył ów moment? Doprawdy… ten Śmierciojad ma przy tobie lepszą ochronę niż Królowa Matka!

Syriusz prychnął cicho tuż przy uchu Remusa, wyraźnie rozbawiony odpowiedzią, a Remus resztką sił powstrzymał się od reakcji. Sam już nie wiedział, czy jest bardziej zszokowany zachowaniem Szalonookiego, czy może rozdrażniony dziecinnością Blacka. Jeszcze nigdy do czegoś takiego nie doszło w Kwaterze Głównej! Moody nie znosił Snape’a, to fakt, ale nigdy nie posunął się tak daleko. Dziś celowo sprowokował go do podniesienia różdżki – prawdę mówiąc prowokował go przez cały wieczór – żeby na koniec móc go bezkarnie zaatakować. I to jeszcze w taki sposób… Zupełnie jakby Snape był jednym z przestępców, którymi wolno mu poniewierać. Ba! Moody nawet nie przejął się faktem, że tuż obok, za ścianą, przebywał Dumbledore.

Remus zerknął na dyrektora, który stał spokojnie, ale jego twarz była o wiele bledsza niż zazwyczaj, co znaczyło, że wewnątrz był bardzo zdenerwowany. Wzrok wciąż miał utkwiony w Moodym i wydawało się, że rozważał coś bardzo poważnego, bo trwał przez chwilę w posępnym milczeniu.

– Niech więc tak będzie – odpowiedział wreszcie cichym głosem, choć od całej jego postaci biła aura gniewu. – Sam do tego odprowadziłeś, Alastorze. Liczyłem na to, że nigdy nie będę musiał stosować podobnych środków, ale najwidoczniej były to płonne nadzieje. Od dziś Severus jest dla ciebie nietykalny – dodał z naciskiem, po czym wycelował różdżkę w Moody’ego i zanim tamten zdołał zaprotestować, nakreślił jakiś znak, szepcąc inkantację. – Jeśli złamiesz Prawo Nietykalności, będę musiał wyciągnąć z tego konsekwencje.

– Co… Co to ma, do cholery, znaczyć?! Coś ty zrobił?! – zapienił się Moody, ale w tym momencie nie był już w stanie niczego cofnąć. – Zwariowałeś, Albusie!? Nie dostrzegasz prawdziwej twarzy tego drania! On nas zdradzi!

– O ile już tego nie robi – wtrącił Syriusz, choć brakowało mu pewności siebie; najwidoczniej zbyt dobrze pamiętał własne, niezbyt przyjemne starcie z Dumbledore’em na temat Snape’a, które miało miejsce niecały rok temu.

Dumbledore spojrzał w stronę Blacka chłodnym wzrokiem.

– Tak, Syriuszu, twoją opinię również znam – stwierdził niewzruszenie. – Żałuję jednak, że przez tak długi czas nie zweryfikowałeś własnych poglądów, i że nie zmieniły się one chociaż odrobinę.

Syriusz zacisnął zęby, a Remus wiedział już, co się szykuje. Chcąc go uspokoić, położył mu dłoń na ramieniu, ale tamten ją strącił.

– Moje poglądy potwierdzały się na każdym kroku, dyrektorze – syknął Black, siląc się na spokojny ton. – A najlepszym dowodem na to, że mam rację, jest fakt, iż Snape nie wykonuje pańskich poleceń, robiąc tak naprawdę, co mu się żywnie podoba! Być może jego wątpliwą lojalnością nie przejmowałbym się AŻ tak bardzo, gdyby w tym wszystkim nie chodziło o bezpieczeństwo HARRY’EGO! – podniósł głos, po raz kolejny zapominając o niepisanych zasadach, panujących podczas rozmów z przełożonym. – Czy pan w ogóle ma pojęcie, że na drugi dzień po pańskim odejściu z Hogwartu, Snape od razu przerwał lekcje Oklumencji?! Czekał tylko na sposobność! Na moment, w którym nikt nie będzie patrzył mu na ręce! Podobnie sprawy mają się z Zakonem: kiedy pan niczego nie widzi, Snape za pana plecami…

– Wystarczy, Syriuszu – Dumbledore przerwał mu w pół zdania. – Zatrzymaj się tutaj. I bacz, byś w przypływie emocji nie powiedział czegoś, czego będziesz później żałował – dodał, patrząc na niego wymownie.

Syriusz zamilkł. Remus zauważył nawet, że lekko się zmieszał. Widać wspomnienie dawnej rozmowy, oraz słów, które padły wtedy z jego ust w obecności dyrektora, nie napawały go dumą.

– W sprawie przerwanych lekcji Oklumencji dopiero co z Severusem rozmawiałem – dokończył Dumbledore, przenosząc wzrok z Blacka na Lupina, a ten poczuł dziwne ciarki na plecach. Spojrzenie Dumbledore’a było zbyt lustrujące.

Remus zaklął w duchu. Najwyraźniej dyrektor wiedział już, że i on przeprowadził podobną rozmowę z Severusem jakiś czas temu. Do diabła, nie przewidział takiej sytuacji. Prawdę mówiąc był przekonany, że Harry w końcu przeprosił Snape’a i kontynuuje szkolenie. Ale okazało się, że było inaczej. Że jednak nie zdobył się na przeprosiny, a Severus był zbyt zacięty, żeby złamać własne słowo i samemu wznowić naukę. I teraz Remus w oczach dyrektora wyglądał jakby… jakby celowo zataił całą tę sprawę! Niech to szlag. Mało miał jeszcze problemów?

– Ja… nie wiedziałem – zaczął, czując się dziwnie winnym. – Od tamtego czasu nie miałem kontaktu z Harrym. Sądziłem, że… przeprosił, i że Severus… – urwał, nie chcąc wszystkiego pogarszać.

Cholera. Więc to dlatego Snape był tak roztrzęsiony, kiedy opuścił salon. Że też Dumbledore’owi zachciało się właśnie dziś drążyć kwestię Oklumencji! Przecież widział wyraźnie, w jak podłym nastroju był Severus. Cudownie. Na domiar złego Snape najpewniej pomyślał, że Remus o wszystkim Dumbledore’owi doniósł. Natomiast Dumbledore z pewnością sądzi, że Remus rozmyślnie milczał, kryjąc winnego Severusa.

Odetchnął ciężko, odwracając od dyrektora wzrok. Świetnie! Teraz czuł się jak podwójny kolaborant.

– Ach, więc to tak sprawy stoją? – dobiegł go kpiący głos Moody’ego. – Sam widzisz, Dumbledore, z czym wiąże się powierzanie Snape’owi zadań. I czym owocuje twoje bezgraniczne zaufanie do niego!

– Kłopotami – podsumował Syriusz, zawsze mając w sprawie Snape’a swoje trzy knuty do dorzucenia.

– Lepiej naprawdę zamilcz, Syriusz! – Remus warknął na niego, tracąc już cierpliwość.

Przyjaciel swoim zachowaniem wystarczająco tego wieczoru nadszarpnął mu nerwy. Zresztą Dumbledore już raz go ostrzegał, by ten nie wypowiadał się w sprawach kierowania Zakonem, zaufania do Snape’a oraz bezpieczeństwa. Ale Syriusz najwyraźniej o tym zapomniał. Dzisiaj natomiast wraz w Moodym odegrali okropne przedstawienie. Postąpili wobec Severusa fatalnie – najpierw zajadła prowokacja na zebraniu, a teraz atak Szalonookiego. I choć Remus nie ponosił odpowiedzialności za to wszystko, cały czas czuł się jakoś… podle z tego powodu. Cóż, to wydawało się być może irracjonalne, ale nic nie mógł na to poradzić. W tym momencie jedyną myślą, jaka huczała mu w głowie, było: „dogonić Snape’a i wszystko mu wyjaśnić”. Dogonić go choćby po to, by dać mu do zrozumienia, że nie wszyscy z Zakonu są przeciw niemu! A przecież takie wnioski musiał wysnuć już dawno. A jeśli nie, to z pewnością wysnuł je dzisiaj.
Remus sam nie wiedział, dlaczego w tej chwili stało się dla niego tak ważne, by Severusowi uprzytomnić, że to nieprawda, że stanowisko Syriusza i Szalonookiego nie odzwierciedla zdania całego Zakonu! Że niektórzy mają kompletnie inne poglądy. Nie wiedział, czemu chce z Severusem porozmawiać natychmiast, jednak nie zamierzał szukać racjonalnych wyjaśnień swoich dziwnych pobudek. Wiedział jedno: że lepszego momentu już nie będzie. Musiał dać mu to do zrozumienia teraz – nie za miesiąc, nie za rok. Zresztą… kto wie, co wydarzy za tydzień? Może już wtedy dla wszystkich będzie za późno, zwłaszcza dla Severusa. Remus nie miał w planach czekać z tym do następnego zabrania Zakonu i kolejnych nieprzyjemnych sytuacji, następnych niesnasek, do jakich z pewnością dojdzie. Z doświadczenia wiedział, że nieporozumienia należy wyjaśnić od razu, bo z czasem tylko się pogłębiają, tworząc coraz większe przepaści i coraz wyższe mury. A tych Snape miał wokół siebie już nadto. W dodatku niektórzy bardzo dbali o to, by te bariery były coraz solidniejsze, i żeby Snape nigdy nie zyskał żadnych sprzymierzeńców.

Remus obrzucił ostrym spojrzeniem twarz Moody’ego, przestępując nerwowo z nogi na nogę. Może gdyby teraz wyszedł, jeszcze zdążyłby złapać Severusa przed końcem strefy antyteleportacyjnej?* Gdyby tylko mógł opuścić Kwaterę, powiedziałby mu, wytłumaczył, że… Że co? Przecież to wszystko, co mógłby mu powiedzieć, było kompletnie idiotyczne! I pewnie też niestosowne…
W tym momencie Dumbledore uchwycił jego zdenerwowane, strapione spojrzenie. Niebieskie oczy na moment przytrzymały oczy Remusa, patrząc w nie ze spokojem i powagą, zupełnie jakby widziały każdą emocję odbijającą się w źrenicach.

– Idź wobec tego – rzekł po chwili Albus, wprawiając go w całkowite zaskoczenie. Remus otworzył nieco usta, by za moment je zamknąć; przez krótką chwilę poczuł się, jakby znów miał naście lat i kompletnie nic nie pojmował z tego, co Dumbledore chce mu przekazać. – Idź, Remusie – powtórzył ciszej dyrektor, patrząc na niego znacząco. – Jeśli już kogokolwiek zechce wysłuchać, to najprędzej ciebie – dokończył, a w jego tonie było coś, co świadczyło, że jest o tym w pełni przekonany.

Ostatnie słowa kompletnie Remusa oszołomiły. Nie spodziewał się, że podobne stwierdzenie może paść z ust Dumbledore’a, i to w dodatku pod jego adresem. Obrzucił dyrektora zdziwionym spojrzeniem, ale ten skinął głową na znak potwierdzenia, że mówił poważnie. Remus więc, powstrzymując się od idiotycznych pytań, skierował swe kroki w stronę wyjścia. Przy drzwiach jednak przystanął i obejrzał się jeszcze, niezbyt pewny, czy dobrze usłyszał.

– Jeśli chcesz z nim mówić, lepiej się pospiesz – w jego głowie zabrzmiał mentalny głos. Dumbledore po raz pierwszy przemówił do niego w ten sposób, i Remus w zasadzie nie wiedział, czemu posłużył się telepatią zamiast mówić normalnie. – Drogi chłopcze… – Dyrektor uśmiechnął się, słysząc jego myśli, choć nie był to wesoły uśmiech. – Sam wielokrotnie widziałeś, że Severus nie zwykł ociągać się podczas powrotów z tych zebrań. Dobrze wiesz dlaczego. Nie wspominając już o tym, że nigdy tak naprawdę nie zakładał, iż może znaleźć się ktoś, kto chciałby go dogonić i zatrzymać – dodał z wyczuwalnym żalem, a Remus doskonale zdawał sobie sprawę, że jego słowa miały głębszą wymowę.

Spojrzenie Dumbledore’a emanowało jakąś tajemnicą. Z jednej strony była to pewność, jakby dyrektor dowiedział się właśnie czegoś bardzo ważnego, jakby odkrył klucz do komnaty, która tak długo pozostawała przed nim zamknięta. Jednak w błękitnych tęczówkach tkwił również smutek – świadomość, że jemu tak naprawdę nigdy nie było… i nie będzie dane tej komnaty otworzyć.

Remus, nadal niewiele z tego rozumiejąc, chwycił za klamkę i już po chwili owiało go czerwcowe, przesycone zapachem nadchodzącego lata powietrze. Tak nieprawdopodobnie przyjemne, że aż go drażniło – ta lekkość, wrażenie swobody wypełniającej przestrzeń dość silnie kontrastowały z jego samopoczuciem. Nie wspominając już o fatalnym nastroju, w jakim musiał być Snape.

Remus po raz kolejny w życiu miał jednak okazję podziękować w duchu, że jest wilkołakiem. Było to osobliwe uczucie, niemniej zupełnie prawdziwe – dziękował za swe zwierzęce umiejętności, które posiadł dzięki likantropii. Poza wyostrzonymi zmysłami był również w stanie biegać nadzwyczaj szybko, w dodatku męcząc się znacznie mniej niż inni (oczywiście wykluczając okresy zbliżającej się albo minionej pełni, która zawsze ścinała go wtedy z nóg). Tej nocy jednak księżyc świecił cienkim sierpem, wychodząc dopiero z nowiu, więc Remus mógł całkowicie wykorzystać drzemiące w sobie siły.

Strefa antyteleportacyjna rozciągała się na długość czterech przecznic w cztery strony od Kwatery Głównej, tworząc nierówną figurę geometryczną. Remus doskonale pamiętał, ile się wszyscy namęczyli, by założyć ją tak dyskretnie, aby ministerstwo nie odnotowało żadnych podejrzanych magicznych oddziaływań w mugolskiej dzielnicy. Byli zmuszeni poprowadzić strefę z dokładnością co do cala, wydłuż płotów, fasad budynków, krawężników – w taki sposób, by jej granica pokrywała się z fizyczną siatką zabudowy, co sprawiało, że jej przekroczenie nie powodowało żadnych podejrzanych „anomalii” w życiu mugoli. Przez płoty i ściany domów raczej nie próbowali przechodzić, a o niefortunne krawężniki zwyczajnie się potykali, nie zdając sobie sprawy, iż działo się to tylko dlatego, że obłożone zostały bardzo skomplikowanym zaklęciem.
W tym momencie Remus mógł mieć jedynie nadzieję, że Severus nie zdążył jeszcze opuścić strefy i deportować się z Londynu.

Nie chciał go łapać w Hogsmeade, a już na pewno nie chciał nachodzić go w Hogwarcie!

Puścił się więc biegiem wzdłuż szeregowych domów, mijając kolejne numery Grimmauld Place, zostawiając za sobą plac i znikając w jednej wąskich z uliczek – tej słabo oświetlonej, najciemniejszej, najbardziej zaniedbanej. Wszyscy Zakonnicy wybierali tę właśnie uliczkę, kiedy zmuszeni byli pieszo pokonać strefę antyteleportacyjną; Remus również nie spodziewał się po Snapie innego wyboru, zwłaszcza że ten, odziany w swe niepokalane czernie, mógł w owej uliczce z powodzeniem wtopić się w otaczający mrok. A nie przypuszczał raczej, żeby Severusowi zależało na tym, by ktokolwiek go ujrzał.

Sam nie wiedział, dlaczego chciał z nim porozmawiać. Ilekroć dochodziło do takich sytuacji, w których Severus był atakowany przez członków Zakonu, Remus czuł się dziwnie zobowiązany, by stanąć w jego obronie. Ale dzisiaj chyba po raz pierwszy był taki moment podczas zebrania, że naprawdę miał ochotę przyłożyć Syriuszowi. Po raz pierwszy również był całkowicie wstrząśnięty zachowaniem Moody’ego. Nie dlatego, że obaj odnosili się do Snape’a jak do najgorszego wroga, bo to stało się już normą… Jednak tego wieczoru zdecydowanie przesadzili. Moody całkowicie! Remus nawet zdziwił się, że Severus, będąc na granicy wytrzymałości, tak długo znosił dzisiejsze zaczepki w milczeniu. Jak na jego aktualną kondycję psychiczną – oraz typową skłonność do scysji z Blackiem i Moodym – był to nie lada wyczyn, że przez tyle czasu powstrzymał się od ostrej reakcji. I żeby jeszcze za mało było spięć podczas spotkania Zakonu, później odbyła się ta nieszczęsna rozmowa z Dumbledore’em.

Remus westchnął w myślach i skupił wzrok na najodleglejszym punkcie uliczki, przyspieszając nieznacznie. Dogonił Severusa po trzech minutach szybkiego biegu. Zarys mrocznej sylwetki zamajaczył na końcu chodnika w mdłym kręgu latarnianego światła. Snape kroczył nerwowo, ale wolniej niż zazwyczaj, i Remus nawet z dużej odległości był w stanie wyczuć, że kipiała w nim złość. Widoczne to było po jego ruchach – już nie sprężystych i płynnych jak zwykle, ale szarpanych i napiętych. Zupełnie jakby z każdym kolejnym krokiem doświadczał eskalacji wściekłości i jednocześnie opadał z sił. Dodając to tego osłabienie oraz efekty Cruciatusa… Cóż, nic dziwnego, że Snape nie osiągnął jeszcze końca martwej strefy teleportacyjnej, a Remus zdołał go złapać.

– Severus! Severus, zaczekaj! – zawołał zdyszanym głosem, będąc zaledwie czterdzieści jardów za nim.

Snape nie zareagował. Nie przystanął, nie zwolnił kroku, mimo że klapiące o nawierzchnię podeszwy butów Remusa stawały się coraz głośniejsze, zbliżając się nieubłaganie.

– Zatrzymaj się wreszcie! – wysapał Remus i chwycił go za ramię, na co Snape żachnął się, strącając jego rękę i nadal się nie zatrzymując.

Remus zrównał się z nim i przeszedł kawałek w milczeniu. Przez krótką chwilę łapał płytki oddech, momentalnie go jednak uspokajając. Kołatanie serca też nad wyraz szybko ustąpiło, zupełnie jakby Remus pokonał znacznie krótszy odcinek i do tego marnym truchcikiem. Zmęczenie opadło z niego natychmiastowo, co zawdzięczał swej nietypowej naturze. I dobrze. W tym przypadku wilkołactwo bardzo ułatwiało mu sprawę, bo podczas rozmowy z Severusem musiał zachować całkowity spokój – zarówno ducha jak i ciała.

Decydując się wreszcie na radykalne posunięcie, zagrodził Snape’owi przejście.

– Zejdź mi z drogi – wycedził Severus, zatrzymując się przed nim jak wryty.

Nawet nie podniósł głowy, ale spod czarnej kurtyny włosów błysnęły złowieszczo zimne oczy. Remus zauważył, że zacisnął w kieszeni dłoń, najprawdopodobniej na różdżce.

– Severus, wysłuchaj mnie…

– Natychmiast, Lupin! – rozkazał, wyciągając z kieszeni potencjalne narzędzie zbrodni i celując nim w jego pierś.

Remus jednak nawet nie drgnął, utkwiwszy spojrzenie we wściekłej, bladej twarzy. Była napięta – nie tylko gniewem, także bólem. Remus przypuszczał, że to zbliżający się Post-Cruciatus. Na początku objawiał się on dość niewinnie, nieprzyjemnym pulsowaniem skroni. Sęk w tym, że potem było coraz gorzej, i nie sposób było go zatrzymać, czy choćby uśmierzyć. Nawet eliksiry przeciwbólowe niewiele mogły zdziałać, bo tylko na chwilę przyćmiewały zmysły, sprawiając wrażenie ukojenia, a potem ból powracał, wydając się jeszcze bardziej nieznośnym. Remus wiedział o tym wszystkim, bo sam przeżył kilka Post-Cruciatusów w swoim życiu. Choć zapewne i tak zdecydowanie słabszych oraz zdecydowanie mniej niż przeżył Snape. Czuł, że ze względu na jego tragiczne samopoczucie nie powinien zatrzymywać go zbyt długo, ale skoro już go dogonił… powinien przejść do rzeczy.

– Nic nie powiedziałem Dumbledore’owi o lekcjach Oklumencji – rzekł, postanawiając zacząć od sprawy najistotniejszej. Takiej, która mogłaby na wstępie choć trochę złagodzić sytuację.

Severus skrzywił się paskudnie, po czym opuścił różdżkę.

– Wiem – warknął, wymijając Remusa i celowo potrącając. – I szczerze mówiąc, niewiele mnie to obchodzi. Żegnam cię, Lupin.

Ruszył z miejsca szybciej niż poprzednio, jednak chód wciąż miał niepewny i chwiejny. Bez względu na to, że Moody uderzył go mało szkodliwym zaklęciem, w obecnym stanie tylko pogorszyło to kondycję Severusa. Remus odczekał chwilę, wsłuchując się jego w nierówne kroki i ciężki oddech, który zdawał się łapać z coraz większym trudem. Oczywistym było, że niewiele już brakowało, aby go na dobre rozdrażnić. Albo pokonać. Z jednej strony Remus ogromnie pragnął zamienić z Severusem choć kilka słów i wyprowadzić go z błędu, z drugiej nie chciał go męczyć. Widział przecież wyraźnie, że Snape zużywał w tym momencie ostatnie rezerwy swojej energii, by zachować minimalne pozory „severusowatości”. Prawdę mówiąc nie było jeszcze sytuacji, w której pozwoliłby, aby maska opadła mu całkowicie. Ten człowiek był chyba najbardziej nieugiętym typem na świecie! Z tym, że jego wytrwałość stanowiła tylko jedną stronę medalu, drugą niestety był głupi upór. Remus przypuszczał, że Severus daje sobie przyzwolenie na okazanie słabości dopiero wtedy, kiedy przekracza próg swojej kwatery. Tę słabość pewnie już nie raz oglądały zimne ściany jego lochu, i tylko one. Jednak w tym momencie Remus z całego serca nie chciał dopuścić do sytuacji, by Severus zamknął się dzisiaj w tych czterech ścianach z przeświadczeniem, iż otaczają go sami wrogowie.

Ponownie go dogonił i bez słowa zrównał z nim krok. Snape, o dziwo, nie zareagował. Najwidoczniej postanowił Remusa ignorować – może dlatego, że nie czuł już się na siłach, by z nim walczyć? Skoro przyjął taką taktykę, Remus uznał, że najlepszym wyjściem będzie wystawić go na próbę, stosując jego własną broń, i wspólnie pomilczeć. Jak trafnie przewidział, Snape w pewnym momencie nie wytrzymał.

– Lupin, nie przypominam sobie, bym prosił cię o dotrzymanie mi towarzystwa! – syknął, zatrzymując się w mroku. – Postanowiłeś mnie eskortować w drodze do Hogwartu czy może stać się moim drugim cieniem?

– Nie rzucasz cienia – odparł wymijająco Remus, choć doskonale wiedział, o jakim cieniu Severus mówił. Jego odpowiedź jednak też była dwuznaczna i miał nadzieję, że jej wymowa będzie zrozumiała dla rozmówcy.

I chyba była, bo w jego oczach po chwili pojawiło się niekłamane zdumienie. Cóż, na pewno nie spodziewał się usłyszeć podobnej deklaracji. Nie po tym, co się dzisiaj wydarzyło podczas zebrania. Oraz po nim…

Teraz obaj stali w zaciemnionym zwężeniu uliczki, a do końca strefy antyteleportacyjnej pozostało już tylko kilka jardów – kończyła się przy ceglanym domu, tuż za zakrętem. To była ostatnia szansa na zamienienie kilku słów. Remus wiedział doskonale, że jeśli Snape nie zechce go wysłuchać, nie będzie mógł go na siłę zatrzymać. Nie mówiąc już o tym, że nie chciał nic robić na siłę, bo taka postawa przeczyłaby również temu, co pragnął Severusowi przekazać.

– Wiem, że jesteś… zmęczony – rzekł cicho, starając się, aby jego głos brzmiał neutralnie: ani troskliwie, ani sugestywnie, ani tym bardziej ironicznie. – Nie zajmę ci wiele czasu. Proszę tylko, byś poświęcił mi dwie minuty.

– Jeśli uważasz, że to, co masz mi do powiedzenia, interesuje mnie w minimalnym choćby stopniu, to grubo się przeliczyłeś – odpowiedział Snape, odwracając się do niego i robiąc krok w jego stronę. – Niby czemu miałbym poświęcać ci jakiekolwiek minuty, Lupin? Masz mi do przekazania jakąś bardziej odkrywczą nowinę od tych, które przekazał mi Dumbledore?

Ostatnie słowo wypowiedział niemal z wrogością. Nie była ona co prawda tak intensywna, jak w przypadku Syriusza czy Moody’ego, tylko powierzchowna, tymczasowa. Jednak doskonale można było ją wyczuć. Cóż, Remusa nawet to nie dziwiło. Chyba nie istniała jeszcze osoba, którą Severus byłby w stanie tolerować bez cienia niechęci z jego strony, nie mówiąc już o tym, że Dumbledore, niejako z urzędu, narzucał Severusowi swoją wolę, a tego Snape nienawidził najbardziej – faktu, że był w pewnym sensie uwiązany, zależny… a może nawet tego, że czuł się w obecności Dumbledore’a jak chłopiec? Remus też wielokrotnie tak się czuł: onieśmielony, mały i słaby magicznie. Niemal jak dziecko. Wiedział, że nie dorasta Dumbledore’owi do pięt pod względem umiejętności, doświadczenia, mądrości… Zresztą żaden z nich nie dorastał Dumbledore’owi do pięt. Jednak o ile Remus przyjmował to jako coś zupełnie normalnego, to Snape’a najpewniej fakt ten niemożebnie drażnił. Poza tym, podczas rozmowy w cztery oczy, musiał zostać przez dyrektora zrugany, co raczej nie poprawiło mu humoru. Oczywistym więc było, że pałał w tym momencie antypatią do Albusa – chwilową, acz soczystą.
Remusowi jednakże zrobiło się dziwnie nieprzyjemnie na myśl o Dumbledorze. Nie raz bowiem widział smutek w oczach tego człowieka, a dzisiaj… Dzisiaj było w nich coś więcej niż tylko smutek. Remus miał wrażenie, iż Dumbledore czuje, że w czymś zawiódł. Gdy dyrektor rozmawiał z nim telepatycznie, miał wypisany na twarzy żal i rezygnację – dopiero teraz Remus to sobie uprzytomnił. Jeszcze nigdy wcześniej dyrektor nie okazał bezsilności. Nie tego rodzaju, nie w taki sposób. I nie z takiego powodu. A może po prostu Remus do tej pory nie miał możliwości ujrzeć żadnego poważniejszego starcia na linii Snape – Dumbledore? Jeśli jeszcze był w stanie wyobrazić sobie i zrozumieć zachowanie Severusa, które było typową reakcją obronną (sam przecież niejednokrotnie jej ulegał w konfrontacjach w dyrektorem – choć w przypadku Remusa odruchy obronne przybierały nieco inną formę), to nigdy tak naprawdę nie zastanawiał się i nie analizował niektórych subtelnych gestów Dumbledore’a.
Ostatecznie, kto myśli o najsilniejszym czarodzieju współczesnej Anglii, o dowódcy i mentorze, jako o kimś, kto może mieć słabości i chwile zwyczajnego, ludzkiego załamania? Ba, że może popełniać błędy? Nikt raczej nie dopuszcza do siebie podobnych myśli, uznając zapewne, że człowieka pokroju Dumbledore’a – tak potężnego i mądrego – nie sposób dotknąć ani zranić.
Nic bardziej błędnego.
Remus musiał przyznać, że scena, która rozegrała się w korytarzu, kiedy dyrektor próbował pomóc Severusowi wstać, a ten obrzucił go złośliwościami, była naprawdę przykra. I odsłoniła wiele prawdy o człowieku, którego uważał za niepokonanego. Dumbledore odsunął się wtedy i przepuścił Snape’a. Z pozoru nic znaczącego, ale w tym geście było coś jeszcze. Coś bezradnego i smutnego. Dumbledore zawsze był dla wszystkich oparciem, a tutaj… wycofał się, wyraźnie pokazując swój słaby punkt. To niesamowite, jak niewiele trzeba było, by osłabić tak silnego człowieka. Wystarczyło tylko odtrącić jego wyciągniętą dłoń – wyciągniętą w najlepszych zamiarach.

Wydawało się oczywiste, że Snape miał swoją dumę; nie byłby sobą, gdyby zachował się wtedy inaczej. Niestety, jego zachowanie zdradzało również, że nie był chyba do końca świadom, jak wielkiego w istocie posiada obrońcę. Chociaż nie. Świadom może i był. Sęk w tym, że nie doceniał tego faktu. Nie chciał dostrzegać troski, której znieść nie potrafił, więc odrzucał wraz z nią wszelkie przejawy serdeczności i pomocy, które Dumbledore mógłby i chciał mu ofiarować.

Z punktu widzenia Dumbledore’a musiało być to naprawdę przykre.
Czy Severusa rzeczywiście nie obchodziło, że uderza we własnego sojusznika? Czyżby miał za nic fakt, że Dumbledore zawsze stał za nim murem? Remusowi cisnęło się na usta jedno określenie – niewdzięczność. Jednak po chwili przyznał, że było ono za mocne. I chyba trochę niesprawiedliwe, bo właściwie nic nie wiedział o Severusie i jego relacjach z Dumbledore’em. Nie miał pojęcia, jak wielkim szacunkiem Snape go darzy – bo darzył, to nie ulegało wątpliwości, mimo że w pewnym momentach zachowywał się bezczelnie i opryskliwie. Cóż, po prostu czasami nerwy brały nad nim górę, zwłaszcza gdy czuł się upokorzony, skrzywdzony i pokonany. Ale czy Remus miał prawo oceniać coś, o czym nie miał pojęcia? Nie. Jednak to nie zmieniało faktu, że kwestia Oklumencji nadal pozostawała sprawą patową. Dla każdej ze stron. A skoro już Severusa dogonił, mógłby spróbować to jakoś wyjaśnić, załagodzić powstały konflikt.

Odetchnął więc głębiej i rzekł, ostrożnie dobierając słowa:

– Myślę, że Dumbledore jest ostatnią osobą, która życzyłaby ci źle, Severusie. Mam nadzieję, że to dostrzegasz – dodał ciszej, patrząc Snape’owi w oczy, z których na moment zniknęły lodowate błyski, a pojawiło się coś na kształt dezorientacji. Zupełnie jakby Severus nie był do końca pewny, czy może ufać własnym odczuciom w tym względzie. Jakby sam sobie nie wierzył, choć przecież musiał wiedzieć, że bez względu na wszelkie rozkazy, które dostawał od Dumbledore’a jako przełożonego, ten darzył go nie tylko tolerancją i zaufaniem, ale też szczerą sympatią – co było rzeczą niezrozumiałą dla tak wielu. A może Severusowi owa sympatia właśnie ciążyła, bo czuł się z nią niezręcznie? To byłoby bardzo możliwe w jego przypadku, gdyż wydawał się osobą raczej nie przywykłą do tego, by ktoś okazywał mu aprobatę czy choćby akceptację. Remus uśmiechnął się do własnych myśli, ledwo wyrażając to mimiką twarzy. Sam przecież reagował podobnie, i to nie raz. – Wierz mi, ja również czasami czuję się z tym… dziwnie – wyznał po chwili ciszy, sam nie wiedząc, dlaczego to mówi. – Chociaż, powinienem się już przyzwyczaić do takiej postawy Dumbledore’a. W końcu dłużej jestem jego „oswojonym wilkołakiem” niż ty… – urwał, gryząc się w swój cholerny gryfoński język, ale i tak zrobił to za późno. W ogóle nie planował wyjeżdżać z takim tekstem! „Oswojony wilkołak” Dumbledore’a oraz jego „nawrócony Śmierciożerca” może i mieli ze sobą coś wspólnego, ale to była nienajlepsza pora, by snuć takie porównania. W ogóle żadna nie była najlepsza! W oczach Snape’a na powrót pojawiły się chłodne iskry, a Remus momentalnie wycofał się z wątku, który niefortunnie poruszył. – Chciałem tylko powiedzieć, że… – zająknął się, już mniej pewny siebie niż na początku – że bez względu na wszystko, Dumbledore pozostaje twoim sprzymierzeńcem. I nawet jeśli powiedział coś przeciw tobie, coś co wyprowadziło cię z równowagi, to wcale nie znaczy, że… – Odchrząknął, czując się idiotycznie. – Po prostu uważam, że może… może warto by przemyśleć, czy nie miał w tym trochę racji – dokończył ciszej, ale wypowiadając te słowa wiedział już, jak wielki popełnił błąd.

– Racji? – syknął Snape, a jego źrenice rozświetlił niezdrowy blask. Można by to uznać za spojrzenie kogoś, kto rozpalony jest gorączką, jak również spojrzenie mordercy, który szykuje się do zadania śmiertelnego ciosu.

Jeśli o Severusa chodziło, to drugie było znacznie bardziej prawdopodobne, choć pierwszego wcale wykluczać nie musiało. Każdy normalny człowiek będący teraz na miejscu Remusa już dawno cofnąłby się przynajmniej o krok. Ten jednak nie wykonał żadnego gestu, nie odrywając wzroku od twarzy Snape’a. Nawet nie zerknął na jego różdżkę, która wciąż spoczywała w dłoni byłego Śmierciożercy, mimo że – na razie – skierowana była w ziemię.

– Czy Dumbledore nie miał przypadkiem racji? – powtórzył sarkastycznie Snape, a Remus przeczuwał już, że jego ton zapowiadał wybuch. – Oczywiście, że miał. Jakżeby inaczej… Wszyscy macie rację! – wysyczał Severus przez zęby, ponownie robiąc krok w jego stronę. – Jak łatwo wam to przychodzi! Jak nieomylni jesteście! Każdy z was, zawsze po właściwej stronie, zawsze działający w imię wyższego dobra, zawsze wykonujący trafne posunięcia! Och, tak… łatwo jest decydować, nie będąc zawieszonym jak marionetka na sznurkach. Niezwykle łatwo. Tak samo jak łatwo jest rozprawiać o tym, co jest słuszne, gdy nie czuje się różdżki na gardle! – Jego głos był niesamowicie cichy, jednak przepełniony jadem; najwyraźniej wyrzucał z siebie złość, która dzisiaj musiała osiągnąć punkt ekstremalny. Przez chwilę milczał, po czym odetchnął głębiej, i dodał zupełnie już zimnym, pozbawionym emocji tonem: – Wy, szlachetne żołnierzyki bez skazy i zmazy, niesplamieni najmniejszą zbrodnią, zawsze macie pieprzoną rację. We wszystkim.

Remus stał w bezruchu, kompletnie oszołomiony. Snape jeszcze nigdy stracił nad sobą panowania do tego stopnia, aby powiedzieć głośno takie rzeczy. Czarne oczy już nie błyszczały nienawistnym chłodem – teraz czaiło się w nich szyderstwo, jakiś dziwny, bolesny rodzaj drwiny. Remus znał ten wyraz oczu. Sam czasami go miewał, kiedy spoglądając wieczorami w lustro, zdarzało mu się rozmyślać o swoim miejscu w społeczeństwie, o odgrywanej przez siebie roli, o teatrze, w którym dzień w dzień brał udział. I jeszcze o tym, że były chwile, kiedy pragnął zapomnieć, iż to wszystko było tylko sztucznym spektaklem. Kiedy chciał oszukać samego siebie. Kiedy czuł się tak słaby, iż w głębi duszy pragnął, by te nieudolne kłamstwa, na których opierał się cały jego idiotyczny świat, stały się prawdą. I żeby on, do tego zbudowanego na złudzeniach świata, zaczął wreszcie należeć – samemu też zamieniając się w złudzenie, tak kompletnie różne od rzeczywistości. Czasami marzył, żeby istniała jakaś magiczna pigułka, eliksir, zastrzyk, cokolwiek. Zażyłby wtedy ten specyfik i sprawił, że wszelka hipokryzja oraz farsa ogrywająca się dookoła, przestałyby być dla niego dostrzegalne. Uwierzyłby jak naiwne dziecko, że ta powierzchowna rzeczywistość jest jedyną, zapominając o istnieniu podwójnego, potrójnego, albo nawet bezdennego dna – wtedy wszystko wydawałoby się takie łatwe…

Severus najwidoczniej w pewnych chwilach też chciał zapomnieć. Może nawet częściej niż Remus. Teraz jednak jego oczy wyrażały całkowitą trzeźwość, co znaczyło, że widział to wszystko, czego właśnie widzieć by nie chciał. Choćby przez krótki moment.

– Jeśli rzeczywiście uważasz, że rozmawiasz z kimś, kto należy do świata „Idealnych i Niesplamionych” i nie ma pojęcia jak to jest mieć różdżkę na gardle… cóż, może w nieco innym kontekście niż ty, ale jednak… to chyba jesteś głupcem. A to ostatnia rzecz, o którą bym cię podejrzewał – rzekł cicho Remus, patrząc na niego badawczo. Severus na sekundę zamarł, zszokowany jego odpowiedzią. Po chwili jednak jego usta wykrzywił grymas, który nie mógł być niczym innym jak tylko uśmiechem. Dziwnym, cierpkim uśmiechem, ale w pewnym sensie porozumiewawczym. Remus nie spodziewał się, że Snape przyjmie jego słowa tak spokojnie. Nieco zdziwiony jego reakcją, ale również uspokojony, kontynuował: – Rozmawialiśmy już wcześniej. I nie mam na myśli tylko tematu Oklumencji, ale również twoją rolę w Zakonie, i tego, z kim oraz do jakiego stopnia pozostajesz uczciwy. Powiedziałem ci wtedy, jakie jest moje stanowisko. I sądzę, że jestem w stanie zrozumieć twoje położenie. Przynajmniej częściowo.

– Och, doprawdy, Lupin? – spytał, mrużąc powieki, jakby chciał ocenić stopień jego bezczelności. – Naprawdę wydaje ci się, że rozumiesz?

W jego źrenicach pojawił się cień, i nim Remus zdążył zorientować się, co się dzieje, Severus błyskawicznym ruchem rozpiął mankiet i podciągnął lewy rękaw szaty, odsłaniając Mroczny Znak. W tym momencie nie był on co prawda czarny, jak zapewne jeszcze kilka godzin temu, kiedy Severus został wezwany, ale i tak wystarczająco wyraźnie odcinał się na bladej skórze. Remus nigdy wcześniej nie widział go z bliska, gdyż Znak znikał u każdego Śmierciożercy w chwili jego śmierci, a tak się akurat składało, że żaden z żywych Śmierciożerców nie podsunął jeszcze swojego tatuażu Remusowi przed oczy. I Snape chyba też po raz pierwszy – może poza Dumbledore’em, no i Knotem, którego usiłował przekonać o powrocie Voldemorta – dobrowolnie pokazał swój Mroczny Znak jednemu z „białych”. W jakim celu? Jego posunięcie musiało być chyba podyktowane kompletnym szaleństwem! Lub desperacją.

– Dotknij – syknął, wyciągając ku niemu rękę z zaciśniętą kurczowo pięścią. Oczy Remusa rozszerzyły się z niedowierzaniem. – Dotknij, Lupin – powtórzył stanowczo, choć wydawało się, że ta decyzja była dla niego jedną z trudniejszych. I chyba nie był z niej zadowolony, w każdym razie cała jego postawa świadczyła o niepewności i chęci wycofania się z tego posunięcia. Stał wyprostowany, a jednak skulony w sobie, jakby w oczekiwaniu na cios, wyciągnięta przed siebie ręka drżała mu lekko, a czarne oczy wyrażały w tym momencie niezrozumiały dla Remusa rodzaj lęku. Mimo to, najwyraźniej wbrew odruchom swego ciała oraz własnym przeczuciom, rzekł po raz trzeci: – Dotknij. Przekonaj się, jak mało wiesz.

– Severus – sapnął Remus, wpatrując się w jego kamienną twarz – nie wygłupiaj się. To nie jest…

– Ale już!

Remus ciężko przełknął ślinę; z niewiadomych przyczyn nagle zaschło mu w gardle.

– Dlaczego chcesz, żebym…

– Rób. Co. Mówię – przerwał mu Snape, cedząc każde słowo przez zęby. Widać chciał, aby to wszystko stało się szybko, zanim jeszcze zdąży się rozmyślić. Czegoś się bał, a jednak wciąż stał z wyciągniętym, obnażonym ramieniem.

Nie pozostawiał Remusowi wielkiego wyboru. Ten zresztą był zbyt oszołomiony, by rozważać, jakie mogą być skutki dotknięcia przez niego piętna Severusa. Zbliżając dłoń do Mrocznego Znaku miał pewność co do jednego: Severus dobrowolnie pozwolił mu wtargnąć w bardzo prywatną sferę. Fakt ten jednocześnie Remusa przerażał, jak również paraliżował dziwnym, trudnym do zniesienia uczuciem… zaszczytu. Choć nie było to najtrafniejsze określenie. Niemniej, wyglądało na to, że Dumbledore nie minął się z prawdą. Severus zechciał Remusa wysłuchać. Więcej – zechciał mu odsłonić mroczną prawdę o sobie.

Remus zbliżył palce do tatuażu, i jeszcze zanim dotknął skóry, wyraźnie poczuł skoncentrowany strumień paskudnej energii. Zimną wiązkę, przywodzącą na myśl przyssaną do ciała mackę jakiegoś śliskiego pasożyta. Wiedział jednak doskonale, że to było coś znacznie gorszego, coś czarnego – w pełnym tego słowa znaczeniu. Prawdę mówiąc, nie chciał tego dotykać, gdyż miał wrażenie, że stanie się coś… Nie wiedział co. Po prostu z całej duszy wolałby tego uniknąć, ale teraz nie mógł już zrezygnować. Opuszkami palców musnął wizerunek czaszki z wijącym się wężem i…

Syknął, zaciskając zęby.

Coś poraziło mu nerwy, jakby kopnął go prąd. Przez twarz Severusa również przemknął spazm bólu, ale nim Remus zdążył cofnąć rękę, ten chwycił go za nadgarstek i przycisnął jego dłoń do Mrocznego Znaku, mocno ją przytrzymując. Remus szarpnął się mimowolnie, czując, że tatuaż parzy mu skórę. Nie zdołał jednak wyrwać nadgarstka z uścisku Severusa, który stał się nagle nadzwyczaj silny.

– Nie tak szybko, Lupin… – warknął Snape, choć wypowiadał te słowa z wyraźnym wysiłkiem. Widać nie tylko Remusowi ten dotyk sprawiał ból. – Co, nie podoba się? Potrzymaj jeszcze chwilę, zaraz zrobi się znacznie ciekawiej… Sam zobaczysz…

Rzeczywiście. Remus jeszcze nigdy w całym swym życiu nie doświadczył czegoś podobnego. Przed oczami stanęły mu nagle okropne obrazy, ale nie były to obrazy tortur zadawanych przez Voldemorta, nie były to także obrazy zbrodni, jakich dopuścił się Snape. Te wizje, które ujrzał, wydawały się Remusowi bardzo… wilcze. Dzikie. Nieokiełznane. Pełne żądzy krwi. Jakby to były jego własne wizje. Czyżby Czarna Magia skumulowana w Mrocznym Znaku rozpoznała w Remusie swojego zwierzęcego, ciemnego sprzymierzeńca, i wdarła mu się do umysłu, generując te wszystkie koszmarne obrazy? Wszystko wskazywało na to, że była czymś w rodzaju inteligentnej istoty, uwięzionej w tatuażu, która nie tylko kontrolowała naznaczonego, ale potrafiła też ocenić, czy obcy czarodziej dotykający Znaku posiada w sobie znajomą jej Bestię. Remus posiadał, więc najwyraźniej został uznany za jednego ze „swoich”. Lub choćby godnego kandydata.

Tatuaż Severusa bezlitośnie parzył mu wnętrze dłoni, ale nie to było najgorsze. Remus zaczął z trudem łapać powietrze. Miał wrażenie, że z Mrocznego Znaku ulatniają się smugi czarnej mgiełki, które niczym cienkie pędy Diabelskich Sideł, albo małe węże, zaczynają oplatać mu dłoń, pełznąc po jego ramieniu, coraz wyżej, ku klatce piersiowej, wreszcie zaciskając się na szyi… To nie mogło być przywidzenie! On nie był w stanie swobodnie oddychać!

– Severus… już dość… – stęknął, usiłując wyrwać nadgarstek z jego uchwytu i oderwać się wreszcie od Mrocznego Znaku. – Wystarczy, słyszysz?… Puść mnie!

Ostatnie słowa wypowiedział z niespodziewaną mocą. Zupełnie jakby wydawał rozkaz, nie tyle Snape’owi, co tej dziwnej sile, która zamierzała go skrępować i przejąć nad nim władzę.
Czarne wiązki oplatające mu ciało rozpłynęły się nagle w powietrzu.

Severus natychmiast rozluźnił uścisk, ale wyglądało na to, że sam zaskoczył się własną reakcją. Widać nie panował nad tym wszystkim, co się działo, bo inaczej z pewnością sam przerwałby to połączenie, zanim jeszcze Remus został „zaatakowany”. Uwolniwszy jego dłoń, zachwiał się i zatoczył, w ostatniej chwili odzyskując równowagę. Remus również zrobił chwiejny krok w tył, zachłystując się powietrzem. Bez wątpienia właśnie wydarzyło się coś, czego żaden z nich nie przewidział: Remus – nie mając pojęcia, jak działa magia Mrocznego Znaku na dotykających go czarodziejów, Severus – nie przewidując najwyraźniej, że owa magia może nieco inaczej wpłynąć na wilkołaka niż normalnego człowieka.

Przez pewien czas obaj milczeli, stojąc pośrodku ciemnej mugolskiej uliczki. Snape kurczowo przyciskał swoje lewe przedramię do klatki piersiowej, oddychając ciężko i powoli. Cóż, dla niego też musiało być to nieprzyjemne doświadczenie. Już samo przyzwolenie na to, by ktoś dotknął jego Mrocznego Znaku, na pewno kosztowało go utratę energii. Nie mówiąc już to tym, że przed chwilą siła owej klątwy, którą został „opieczętowany”, nie tylko jego pozbawiła kontroli, ale też Lupina zamierzała wziąć we władanie.

Remus wzdrygnął się i zaczerpnął głębszy, nieco spazmatyczny oddech. Z niedowierzaniem przyjrzał się wnętrzu własnej dłoni, gdzie pojawiło się oparzenie – niemal purpurowo-czarne, pulsujące bólem, zupełnie jakby chwycił gołą dłonią rozgrzany pogrzebacz. Ciekawe, czy wszyscy mieli takie nieprzyjemne pamiątki po kontakcie z Mrocznym Znakiem? A może tylko ci, którzy posiadali dwoistą naturę – skrajne, wciąż walczące ze sobą strony tego samego medalu, tak jak było w przypadku Remusa. Niewykluczone.
Po dłuższej chwili ciszy napłynął do jego uszu cierpki głos, który jednak podszyty był goryczą:

– No i jak, Lupin? Nadal twierdzisz, że nie rzucam cienia?

Remus podniósł głowę. Snape wyglądał jakby właśnie stoczył ciężką batalię z niewidzialnym demonem. Był blady jak śmierć i dygotał na całym ciele – całkiem prawdopodobne, że to nadchodzący Post-Cruciatus wywołał taką reakcję, ale to byłoby wytłumaczenie najbardziej banalne z możliwych. Po tym, czego Remus przed chwilą sam doświadczył, domyślał się, że jeśli Znaku Severusa dotykała osoba nie naznaczona, o „białej”, przeciwstawnej do klątwy sile – przynajmniej jeśli chodziło o tę ludzką część duszy Remusa – wywoływało to w Snapie destabilizację; szarpnięcie podobne do tego, które inicjowało zakazane imię, czyli miano Lorda Voldemorta. Mroczny Znak musiał odpowiadać wtedy wzmożoną agresją, co dla Snape’a z pewnością nie było łatwe do zniesienia. Jeśli tak, to Severus był całkiem świadom, na co się naraża, proponując Remusowi dotknięcie tatuażu. To nie było mądre z jego strony, zwłaszcza że i tak już był bardzo słaby. Po co więc to zrobił?

– Teraz już wiesz, jaka jest prawda, Lupin – rzekł zjadliwym tonem, jakby w odpowiedzi na Remusa myśli. – A skoro już wiesz, nie będziesz pieprzył głupot… tylko zajmiesz stanowisko, które już dawno powinieneś zająć. Obok Blacka i Moody’ego. Oraz całej reszty.

– Dlaczego tak mówisz? Dlaczego uważasz, że powinienem stanąć przeciw tobie? Cóż, może faktycznie nie potrafię w pełni zrozumieć twojej sytuacji – szepnął, ponownie zerkając na wnętrze swej dłoni – ale na pewno nie będę cię z tego powodu oskarżać. Nie podzielam zdania Szalonookiego i nigdy go nie podzielę.

– A to czemu? Czyż nie pokazałem ci waśnie, że Moody ma rację?

– Nie. Pokazałeś mi tylko, jak mało wiem – odparł Remus, cytując jego własne słowa. – Natomiast to, co sądzi na twój temat Alastor, nie ma dla mnie żadnego znaczenia – dodał z napięciem w głosie, przewidując już, jak na te słowa zareaguje Snape; dla niego zawsze podobne stwierdzenia brzmiały najbardziej podejrzanie.

– Czyżby? To nie ma dla ciebie znaczenia? – prychnął drwiąco, podnosząc jeszcze raz lewą rękę i ponownie podsuwając mu Mroczny Znak przez oczy; teraz był już czarny i bardzo wyraźny. Kiedy jednak Remus nie odpowiedział na tę złośliwą zaczepkę, Snape skrzywił się ironicznie i obciągnął rękaw szaty. – Jesteś zatem jedyną osobą w Zakonie, która tak twierdzi – mruknął, zapinając mankiet. – A to świadczy tylko o twoim szaleństwie, Lupin. Bynajmniej nie o rozsądku.

– Być może. Mimo wszystko chwilami mam wrażenie, że nie jestem w tym szaleństwie osamotniony. Ty czasami również zachowujesz się, jakbyś…

– Jakbym co? – przerwał mu wściekłym syknięciem. – Jakbym był Śmierciożercą? Przecież właśnie sam mogłeś poczuć, że ja nim jestem. Jestem i nigdy nie przestanę nim być. Podkreślam to specjalnie dla twojej wiadomości, Lupin, bo najwyraźniej nie docierają do ciebie fakty, a w rezultacie mylą ci się strony.

Remus odetchnął ciężko.

– Miałem zupełnie co innego na myśli.

Kolejny błąd. Do diabła! Dlaczego ze Snape’em rozmawiało się tak trudno? Trzeba było wciąż uważać na każde najmniejsze słowo, a on i tak usilnie doszukiwał się między wierszami znaczeń, których Remus wcale tam nie zawarł. Czy Severus naprawdę wszędzie widział nieprzyjaciół? Najwidoczniej. Właśnie dlatego zachowywał się tak gwałtownie, węsząc podstęp w każdym pozytywnym geście, nawet gdyby gest ten był pełen dobrej woli. Albo zwłaszcza wtedy. Reagował tak, jakby nigdy w życiu nie został obdarowany bezinteresownością ze strony innych – nawet w zwyczajnych sytuacjach, nie mówiąc już o sprawach poważnych. Nie ufał nikomu, zupełnie jakby nie zaznał nigdy poczucia bezpieczeństwa. Pewnie nie zaznał. W każdym razie nie wtedy, kiedy każdy młody człowiek buduje sobie opinię o ludziach i świecie, który go otacza – czyli jeszcze w dzieciństwie. Severus najpewniej już w młodości nauczył się budować tylko mury, które w jego mniemaniu miały go chronić. Więc teraz, gdy pojawiały się osoby mające wobec niego szczere intencje, nie umiał ich rozpoznawać. Nie chciał ryzykować nawet w minimalnym stopniu. I zawsze gdzieś w głębi zostawała w nim podejrzliwość.
Remus ze smutkiem musiał przyznać, że on również czasami zachowywał się podobnie. Może nie był tak skrajnie zamknięty jak Severus, ale jednak. Bywało, że podchodził do wielu ludzi z rezerwą, która w pewnych sytuacjach wydawała się bezpodstawna. Niestety, dobrze znał ów stan niepewności i braku zaufania wobec innych… może dlatego, że wiedział też, jak to jest samemu być podejrzewanym o najgorsze.

smagliczka

– A co miałeś na myśli, Lupin? Przecież wszystko się do tego sprowadza – warknął Severus, domagając się wyjaśnień, których Remus nie potrafił mu udzielić. Bo jak wytłumaczyć komuś coś, w co samemu zwykle się nie wierzy, słysząc to z ust innych?
Dajmy na to fakt, że co miesiąc zmienia się w wilkołaka, co wcale nie świadczy o tym, iż zawsze jest się bestią. Podobnie jak fakt posiadania na skórze Mrocznego Znaku, który wcale nie musi świadczyć o dozgonnym byciu Śmierciożercą.

Przez chwilę Remusowi wydawało się, że Snape straci nad sobą panowanie, nie doczekawszy się jego reakcji, gdyż ścisnął rękojeść różdżki w taki sposób, jakby zamierzał ją podnieść i rzucić zaklęcie. Remus jednak nie sięgnął po własną różdżkę. Ta nadal spoczywała spokojnie w jego kieszeni. Dobrze wiedział, że Severus był zbyt wyczerpany, by stanowić zagrożenie – Remus odparłby jego cios najpewniej bez większego problemu. Jednak ważniejsze było co innego: po tylu latach znajomości i kilku nieciekawych konfrontacjach, do jakich doszło między nimi, Remus wiedział już, że nie należało Severusa niepotrzebnie prowokować, chwytając za własną broń. Nieważne już, czy jako pierwszy – z myślą ataku, czy drugi – w obronie. Snape, który zawsze był drażliwy, teraz, jako szpieg, miał jeszcze bardziej poszarpane nerwy. Najlepiej by było, gdyby już samo wyciągniecie przy nim różdżki podyktowane zostało bardzo ważnymi powodami, oczywistymi również dla Severusa – czyli takimi, by nie miał podstaw sądzić, że różdżka wyciągana jest bez przyczyny lub „na wszelki wypadek”, ponieważ takie posunięcie dolewało tylko oliwy do ognia. Natomiast podniesienie różdżki przeciw niemu powinno mieć miejsce tylko w ostateczności. I jak na ironię, to nie od zachowania Severusa zależało, czy ta ostateczność nastąpi, ale od jego rozmówcy właśnie, oraz umiejętności nie reagowania na przejawy agresji.

Snape milczał przez dłuższą chwilę, oddychając ciężko i wciąż patrząc Remusowi w oczy. Było to spojrzenie pełne złości, ale Remus widział też niepewność, jakby tamten się nad czymś wahał. W końcu zrobił dość dziwną jak na niego rzecz: schował różdżkę i pierwszy odwrócił wzrok.

– Chociaż ty daj mi spokój, Lupin – powiedział sucho, ale zdawało się, że również z… rezygnacją? – Wracaj lepiej do Kwatery, bo tamci gotowi pomyśleć, że zrobiłem ci krzywdę.

Po tych słowach niespodziewanie odwrócił się, chcąc odejść nie wyjaśniwszy tak naprawdę niczego. Remus jednak zatrzymał go, ponownie kładąc mu dłoń na ramieniu.

– Zaczekaj – rzekł łagodnym głosem. – Powiedziałem ci już rok temu, że zakopuję topór wojenny. We mnie na pewno nie masz i nie będziesz miał wroga.

– Szczerze mówiąc, nie interesuje mnie, czyim wrogiem jesteś, a czyim przyjacielem – odparł chłodno Snape, wciąż odwrócony do niego plecami. – Dotychczas obchodziłem się doskonale bez jakichkolwiek sojuszników.

– Naprawdę? A Dumbledore?

– Dumbledore to zupełnie inna sprawa! – warknął, odwracając się tak szybko, że Remus aż się zachwiał. – I nic ci do tego!

– Oczywiście, że nic mi do tego – podjął uspokajająco. – Ale on ci ufa i wielokrotnie stawał po twojej stronie, więc…

– Do czego ty pijesz, Lupin? – przerwał mu w pół zdania. – Chcesz mi wygłosić kolejne kazanie na temat obowiązku i lojalności wobec Dumbledore’a? Wydaje ci się, że wiesz o tym więcej niż ja? – spytał, starając się zapewne, by jego głos brzmiał bezbarwnie, choć Remus słyszał dokładnie, z jakim trudem te słowa przechodzą mu przez gardło. – Tak, Dumbledore zaufał Śmierciożercy. O to ci chodzi? – Jego twarz wykrzywił dziwny grymas: nieudolny drwiący uśmiech. – Niesamowite, prawda? Zaufał komuś, kto nosi cholerny Mroczny Znak na ramieniu! – syknął i od razu zamilkł. Szybko rozejrzał się po ciemnej uliczce, jakby dopiero teraz zdał sobie sprawę, że przecież znajdują się w miejscu publicznym i ktoś niepowołany mógłby ich nie tylko obserwować, ale też podsłuchiwać. Nikogo jednak nie było. Obcego czarodzieja znajdującego w strefie ochronnej Zakonu obaj wyczuliby na odległość – ale to nie była już zasługa ich umiejętności magicznych, tylko skomplikowanych zaklęć Dumbledore’a. Snape odetchnął głębiej, a potem warknął cicho, najwyraźniej zły, że w ogóle zaczął z Remusem rozmawiać: – Nie masz bladego pojęcia, do ilu rzeczy to przeklęte połączenie mnie zobowiązuje i jak wpływa na moje życie, więc nie tobie oceniać moje postępowanie, czy też relacje z Dumbledore’em. To jest moja prywatna sprawa, Lupin. To, do czego się zobowiązałem i jak się z tego wywiązuję. Oraz popełniane przeze mnie błędy – one również są moją prywatną sprawą. Moją i, co najwyżej, dyrektora, więc się nie wpieprzaj, z łaski swojej!

Remus stał niczym wmurowany w trotuar. Snape jeszcze nie rozmawiał z nim, właściwie nie rozmawiał z nikim na ten temat. Nigdy nie poruszył kwestii swoich zobowiązań, dając jednocześnie do zrozumienia, że uważa je za… spłatę długu. I nigdy też nie przyznał się, że popełnił jakikolwiek błąd. Nigdy, aż do teraz.

Remus otworzył usta, ale nie bardzo wiedział, co miałby odpowiedzieć. Severus wyglądał jakby szarpał się wewnętrznie, próbując zdusić w sobie coś, co w jego mniemaniu nie powinno być nigdy wypowiedziane na głos. Ale nie był już chyba w stanie powstrzymać puszczonej w ruch lawiny.

– Wiesz, co jest w tym wszystkim najbardziej żałosne, Lupin? – spytał po chwili z krzywym uśmieszkiem, choć ton jego głosu był raczej ponury niż kpiący. – Fakt, że wykorzystujecie sytuację, dobrze się bawicie wiedząc, że jestem uwiązany między dwoma… ciągnącymi za sznurek stronami. I jeszcze ta wasza obłuda. Potrzebujecie szpiega, więc udajecie neutralność… choć nie wszystkim ona wychodzi… a w rzeczywistości macie ochotę mnie zlinczować. Po co się więc męczyć? Po co dalej odgrywać tę maskaradę? Jeśli tak bardzo nie możecie znieść mojej osoby, wymierzcie sprawiedliwość! Macie nade mną druzgocącą przewagę, zapewniam cię, że nie zdołam stawić oporu wszystkim członkom Zakonu. Nawet nie będę próbował, bo to byłoby z mojej strony bezsensowne trwonienie energii. Proszę bardzo, oddajcie Śmierciożercy, co mu się należy – stwierdził gorzko, rozkładając szeroko ramiona. Zmęczony, wyczerpany i zdenerwowany, do tego drżąc na całym ciele, faktycznie wyglądał na kogoś, kto mógłby z utęsknieniem oczekiwać śmiertelnego ciosu. – No, dalej. Wyjmij różdżkę, Lupin, i przysłuż się Zakonowi. Tylko zrób to porządnie, żeby potem nie dopadli mnie moi zakapturzeni znajomi, którzy mają w zwyczaju bawić się długo i widowiskowo.

Remus, po raz pierwszy od bardzo dawna, poczuł ukłucie w sercu, patrząc na Snape’a. To nie powinno tak wyglądać, do cholery! Właśnie w Zakonie powinien mieć największe oparcie, do diabła! Nie tylko dlatego, że był ich szpiegiem, ale dlatego, że zmienił strony. To był przecież człowiek, który się nawrócił, a tylu Zakonników wciąż go podejrzewało, a nawet szykanowało! Czasami były to tylko półsłówka, ale chwilami jawny atak – jak dzisiaj. Snape jako jeden z niewielu miał odwagę zdradzić Voldemorta, co zdołał przeżyć i jeszcze utrzymać to w tajemnicy, pracując teraz na korzyść ich wszystkich. Nie zasługiwał na takie traktowanie ze strony Zakonników. Jakby nie patrzeć, dobrowolnie powrócił do piekła, które mógłby porzucić na zawsze! Dumbledore z pewnością proponował mu ochronę, choćby i Fideliusa. Snape jednak nigdy nie był tchórzem – wbrew opinii Moody’ego – więc oczywistym było, że na tego rodzaju ochronę się nie zgodził. Niemniej to, co teraz robił, było naprawdę dużym poświęceniem z jego strony. Był niemalże w ciągłym zagrożeniu, a przecież nie posiadał takiej mocy magicznej jak Dumbledore, nie zdołałby się obronić przed Voldemortem. Nie mógł przewidzieć ataku, mógł natomiast w każdej chwili zdradzić się maleńkim szczegółem, jakimś niedopatrzeniem, zbyt słabą Oklumencją… Tak, jak zapewne stało się dzisiaj – kiedy został poddany torturom. Być może za to, że za bardzo węszył wokół spraw, które nie były przeznaczone dla niego, a może dlatego, że nie zdołał ukryć jakichś faktów ze swego „podwójnego” życia. Zresztą, jakie to miało znaczenie. Najprawdopodobniej Severus obrywał Cruciatusem częściej w ciągu miesiąca, niż niejeden Zakonnik w ciągu swego życia. Wszyscy, którzy twierdzili, że Snape był zdrajcą, naprawę musieli być zaślepieni nienawiścią! Przecież gdyby był zdrajcą, nie musiałby ukrywać swojej lojalności wobec Dumbledore’a, oraz wykonywać innych, niebezpiecznych posunięć – w efekcie nie byłby karany tak surowo przez swego pana. Voldemort natomiast raczej nie osłabiałby swego sługi torturami, gdyby był usatysfakcjonowany jego pracą oraz miał stuprocentową pewność, że Snape jest oddanym mu Śmierciożercą, szpiegującym Dumbledore’a ze wszystkich swoich sił, najlepiej jak tylko potrafi.

Wyglądało na to, że Zakon był jednak pełen głupców.

– Severus, posłuchaj – zaczął Remus poważnym tonem. Rozmowa zeszła właśnie na ten temat, który zamierzał poruszyć, goniąc za Snape’em i w ostatniej chwili zatrzymując przed końcem strefy antyteleportacyjnej. Nie przypuszczał jednak, że ów wątek okaże się tak trudny. Bo… czyż nie będzie zmuszony kłamać? – Posłuchaj – powtórzył ciszej, uspokajając wszystkie rozkojarzone myśli. – Rozumiem, że z twojej perspektywy wygląda to zupełnie inaczej, i że wydarzenia dzisiejszego wieczoru zdają się potwierdzać twoje przypuszczenia, ale uwierz mi, ani ja, ani nikt inny w Zakonie…

– Nie kończ – Snape przerwał mu od razu. – Sam dobrze wiesz, że wielu by się takich znalazło, i wiesz również, kogo mam na myśli. Oszczędź mi więc tych bredni – dodał pustym głosem. Jego twarz nie wyrażała już złości, czy drwiny. Była po prostu… w najzwyczajniejszy sposób smutna. Choć w ciemnościach naprawdę niewiele osób zdołałoby dostrzec ten smutek, schowany w dodatku pod kamienną maską. Mimo że teraz porządnie pokruszoną. – Po co w rzeczywistości mnie dogoniłeś, Lupin? Żeby mi powiedzieć, że postąpiłem niewłaściwie? Już raz mi to mówiłeś, a dziś powtórzył mi to Dumbledore.

– Nie zamierzałem prawić ci żadnych morałów – odparł cicho. – Chciałem tylko…

– Co: tylko. Przekazać mi tylko jakieś cholerne kłamstwo na temat Zakonu? A może tylko dać mi do zrozumienia, bym tym kłamstwem zaczął się łudzić, wtedy poczuję się lepiej? Albo chciałeś mi tylko udzielić kolejnej dobrej wskazówki, jak mam sobie radzić z Post-Cruciatusem, co? Słucham zatem w napięciu, co też masz mi do powiedzenia. Może w końcu dowiem się, co jest mi w życiu potrzebne do osiągnięcia… jakże banalnego… złotego środka. Może ty również wiesz lepiej, czego potrzebuję.

Remus spojrzał na niego uważnie, i choć doskonale znał odpowiedź – była przecież tak oczywista po tych wszystkich słowach, które tutaj padły – nie odpowiedział na pytanie.
A właściwie odpowiedział. Odpowiedział już wcześniej, jeszcze na samym początku. Odpowiedzią był sam fakt, że dogonił go na ulicy. Dumbledore miał rację: Severus nigdy tak naprawdę nie zakładał, iż może znaleźć się ktoś, kto chciałby go dogonić i zatrzymać.
Pewnie dlatego właśnie, zaskoczony, że jednak znalazł się ktoś taki, pod wpływem zmęczenia i rozchwiania, powiedział… oraz pokazał Remusowi tyle prawdy o sobie, której normalnie nigdy i przed nikim by nie wyjawił.

Ale teraz najwyraźniej skończyła się już „chwila szczerości” i Snape powrócił do swego normalnego stanu. Zresztą, musiało być to dla niego zbyt duże obciążenie – odsłonić się tak bardzo, co więcej przed kimś, kogo całkiem niedawno, bo jeszcze rok temu, miało się za wroga.

– Nie zawracaj mi głowy swoimi wzniosłymi ideami. Mnie one nie dotyczą, Lupin – skwitował zjadliwie, kończąc wymianę zdań. Po chwili oddalił się szybkim krokiem, znikając za zakrętem, w półmroku słabo oświetlonej uliczki.

Moment później Remus usłyszał głuchy trzask deportacji i zapadła cisza. Czerwcowe powietrze nadal przesycone było beztroską nadchodzącego lata, ale w miejscu, gdzie przed chwilą obaj stali, dało się wyczuć jakiś gorzki posmak – jakby tylko tutaj zawiał wiatr niosący ze sobą zapach piołunu. Remus przez pewien czas trwał w bezruchu i wpatrywał się w ciemność, po czym, czując dziwne przygnębienie, powlókł się w stronę Kwatery Głównej. Nie wiedział, czy wygrał, czy przegrał. Nie miał nawet pojęcia, czy jego starania odniosły jakikolwiek skutek.
Było mu raczej niewesoło. I naprawdę ostatnim, czego teraz pragnął, było wrócić do Syriusza i Szalonookiego (który pewnie jeszcze siedział na Grimmauldzie, wysłuchując tyrady Dumbledore’a). Mimo to, Remus i tak nie miał wielkiego wyboru. Mógł się, rzecz jasna, włóczyć bezcelowo po mugolskich uliczkach… i przy okazji ściągnąć czyjąś uwagę.
Westchnął z niechęcią, kierując się w znaną sobie stronę.
Oparzenie na dłoni wciąż go paliło. Dotykając Mrocznego Znaku, dostał namiastkę tego, z czym na co dzień musiał zmagać się Severus. A zwłaszcza, z czym musiał się zmagać podczas zebrań Zakonu, kiedy faktycznie niektórzy doskonale się bawili, „pociągając za sznurek” i dobrze wiedząc, że na drugim jego końcu jest siła, która również odpowie szarpnięciem. Ponoć obecność Dumbledore’a neutralizowała trochę ów negatywny wpływ na Severusa, ale mimo wszystko… z pewnością był on nadal odczuwalny w bardzo nieprzyjemny sposób.

Remus, stając na schodach przed drzwiami Grimmauld Place 12, jeszcze raz zerknął na wnętrze swojej oparzonej dłoni. Przyglądając się paskudnej ranie, poprzysiągł sobie, że jeśli kiedykolwiek Syriusz zacznie bawić się kosztem Severusa, wypowiadając z premedytacją zakazane imię, tylko dla czystej satysfakcji – by ujrzeć, jak Snape chwyta się z bólem za lewe przedramię – to po skończonym zebraniu osobiście dostanie od Remusa po pysku. Całkiem na poważnie.

_______________
* Zarys fabuły tego rozdziału został rozpisany jeszcze przed wydaniem siódmego tomu. Wtedy wychodziłam z założenia, że GP12 jest chronione „martwą strefą teleportacyjną” (tak jak Hogwart), która nawet Zakonnikom uniemożliwia teleportację w pewnym wyznaczonym promieniu – nie tylko bezpośrednio wewnątrz Kwatery albo na ostatnim schodku przed drzwiami. Wszystko w ramach bezpieczeństwa, by nie można było podczas takiej teleportacji przypadkowo ściągnąć za sobą niechcianych „ogonów” (co, notabene, stało się w 7 tomie). Jak widać JKR miała nieco inną wizję zabezpieczeń Kwatery Głównej, a ja do dziś wolę obstawać przy swojej ;)

dapte

Rozmowy Remus-Severus naprawdę świetne, reszta postaci jakaś nieprzekonująca, przynajmniej dla mnie, ale mimo wszystko daje radę. Całkiem ładna psychologia sprawia, że chce się jeszcze bardziej w to wszystko wciągnąć.
Czekam na następny odcinek.

Kira

Hmm, no proszę, kolejny Czytelnik który zarzuca Ci płytkość postaci pobocznych, Smag... zmusiło mnie to do zastanowienia się nad słusznością tych "oskarżeń". I wiesz co? Ja się tej płytkości naprawdę nie mogę dopatrzeć. Owszem, można uznać, że ukazujesz ich przez pryzmat najbardziej charakterystycznych cech (Syriusz - niedojrzałość i wybuchowość, Moody - paranoja i nienawiść w stosunku do "Czarnych"), ale przecież nie oni są głównymi bohaterami opowiadania, więc to chyba... zrozumiałe, prawda? Nie wiem, obiektywnym krytykiem literackim nie jestem. Ale wiem jedno - ja się podczas lektury skupiam na Najważniejszej Trójeczce do tego stopnia, że nawet jeśli podczas ich konstruowania psychologicznego cierpią bohaterowie poboczni - osobiście tego nie zauważam. Dla mnie i tak są świetni. A za liczne wstawki humorystyczne w ich wykonaniu dziękuję Autorce z całego serducha Wink

Ten odcinek ukoHałam, bo jest przełomowy. I to dla obu panów. I właśnie ze względu na ten przełom nie mogę się doczekać kolejnych konfrontacji - zarówno Remusa z Severem, jak i Remusa z pozostałymi Zakonnikami, tak niesprawiedliwie traktującymi Snape'a. I przyznam szczerze, że wcale bym się nie obraziła, gdyby Remus porządnie nimi potrząsnął... ale pewnie tego nie zrobi. Cóż, może jeszcze nie czas na to?

Ach, i oczywiście wielki hug dla Dumbledore'a. Kurde, ja chyba przez Ciebie, Smag, tak strasznie go kocham! I sama nie wiem czy to dobrze czy niedobrze. Jak się w jego przypadku okażesz kanoniczna, to raczej niedobrze, a nawet bardzo... Sad

Pisz, pisz dalej, maj dir! :*

Noelle

Jak wspominałam, wczoraj były idealne warunki do czytania. Całkowite zachmurzenie, czyli szarość dnia w pełnej krasie. Nieprzeszkadzająca muzyka z trójki. Dziś, po ymprezie, byłam dość zmulona, ale czytać się dało(zasnąć przed lapkiem, obudzić się i kontynuować). No i pogryzać słonawe pistacje.

Tęsknicę miałam za jakimś snupinem. Więc uległam. Żaden to slash, ale psycho-babranina napełnia me serce radością i szczęściem. Bardzo miły był seans czytelniczy - wokół suchych konarów kanonu Smag zbudowała swój ołtarz Razz

smagliczka

Boruboruboruboru!

Noooooeeeelle, zabij mnie!
Zabijcie mnie wszyscy! Dlaczego nie mogę się pozbierać i zacząć znowu pisać mojej babraninki? Aaaaaaagrrrrr! A przecież TAK ją kocham! I jak się okazuje - co jest istnym miodem na me serce - nie tylko ja (ech, ta moja wrodzona skromność! Mr. Green

)
Kurrrrr-de no!
Biorę się za pisanie ciągu dalszego! Na siłę! (to chyba jedyna metoda na przełamanie impasu).
Normalnie, Noelle, dzięki CI! Chyba dzięki Tobie i Twojemu komentarzowi nastąpi wreszcie przełom w moich relacjach z Wenem.

Wenie, nadchodzę!
No totalnie nie ma bata!
Normalnie biorę się za ciebie, koleś!
Siadaj i pisz!

A wy, czytelnicy, drżyjcie! Laughing

(po takiej długiej przerwie rozruch może być trudny i... koślawy stylistycznie, huh).

Zaznaczam jednak: potrzebna mi grupa wsparcia... Kira? Wesprzyj mnie, beto droga! Weźże mnie kopnij w dupę na rozpęd Twisted Evil

Kira

No cóż, jeśli to pomoże... Cool

Smag - weź się wypnij!

*namierza zadek Smag i kopie z całej siły*

No! Wink

A jakby to nie pomogło, to zaszantażuję Cię jeszcze emocjonalnie Very Happy

Uwaga, jadę:

Smaaaag! Czy Ty serca nie masz?! Litości nie masz nad swoimi wiernymi, zagorzałymi czytelnikami?! Nam tu serca pękają, duchy podupadają i mózgi więdną bez Być człowiekiem, a Ty się z tym wrednym Wenem cackasz jak ze śmierdzącym jajkiem! Za mordę go i zakuć w łańcuchy! Stado wygłodniałych fanów czeka!

...

Plosiiiimy... Crying or Very sad

...udało się? ^^

smagliczka

Dzięki (:
Właśnie czynię przygotowania, żeby się odrodzić po tak długiej przerwie. Cholera, to był najdłuższy impas mego szycia - tak mniej więcej od przesilenia zimowego do... uhm, letniego (przez wakacje, choć nikt o tym nie wiedział, bo działałam w ukryciu Cool

, zaczęłam dzióbać to i owo, ale żeby ruszyć tak z kopyta, to jakoś się nie złożyło). Ale czuję, że impas mija. Topnieje. To była strasznie długa zima i cholernie dużo śniegu się nazbierało! Więc... może wreszcie zacznie wszystko płynąć? Tak mi dopomóż Wen!
Jakby nie było, nagle i niespodziewanie (nawet dla siebie) wróciłam na Lunatyczne, zatem wszystko ma się ku lepszemu Wink

I to jest totalnie pocieszające! Mr. Green

(dżizas! totalnie przepraszam, za to totalnie, ale niedawno zaraziłam się Felkiem - ja jak zwykle jestem totalnie zapóźniona w takich sprawach ;p - i teraz totalnie nie mogę sobie darować, żeby tego 'totalnie' w gdzieś w środku zdania nie wcisnąć Razz

).

No. A tak bardziej na temat:

Aurora

*pojawia się*

SMAG, MASZ TO SKOŃCZYĆ, bo wszyscy kochamy Być człowiekiem, ja bardzo, a że mój zły mózg mi nie pozwala czytać rzeczy nie-skończonych, tak więc UPRASZA SIĘ BARDZO O SKOŃCZENIE. Bo ile ja godzin i kartek wytraciłam do tej pory na BC, to lasy w Amazonii płaczą i łamią gałęzie. Tak. I wstyd zostawić to tak bez zakończenia.

*mowa umoralniająco-motywująca off*

(Hetaliowa Rosja, Smag, zabiłaś mnie. Na amen...)

Noelle

Przełom dzięki komentarzowi? Brzmi jak zaszczyt. Jeśli faktycznie się odblokuje to pisanie twoje, to ja poczuję się jak kret Cool

Połamania pióra.

smagliczka

Oru droga... zabiła mnie wzmianka o lasach amazońskich! ):
Choćby ze względu na nie, skończę to! Wink

Niech te kartki nie pójdą na zmarnowanie! (ostatecznie można z nich zrobić samoliciki Laughing

)

O rany, jaka grupa wsparcia! Dzięki dziewczyny (: Teraz to nie wypada nie skończyć BC (bosz, nie wpadłam na to, żeby takim prostym skrótem się posłużyć - zawsze wklepywałam całą nazwę jak ta głuuupia ;P).

Hetialiowy Ванюша rządzi!